Δεν είναι κάθε μέρα που μια αντίκα περνά από τη Κωμιακή, στην ορεινή Νάξου. Και σίγουρα, δεν είναι κάθε μέρα που κουβαλά τόσες στροφές, τόσα χιλιόμετρα και τόσες μνήμες, όσο ένα αυτοκίνητο MG του 1964…
Πριν λίγες ημέρες, ένα μικρό θαύμα της μηχανολογίας – αλλά και της επιμονής – σταμάτησε για λίγο στο πρατήριο της Κωμιακής. Ένα MG B, μοντέλο του 1964, που κατέβηκε από την Αυστρία, διασχίζοντας σύνορα, βουνά, χώρες, και – όπως φαίνεται – και χρόνο.
Ο φίλος οδηγός, Αυστριακός, ήρθε στην Ελλάδα οδικώς. Χαρά στο κουράγιο του. Όχι για την ταλαιπωρία – τέτοια ταξίδια δεν τα μετράς σε χιλιόμετρα, αλλά σε εμπειρίες. Χαρά στο κουράγιο του, γιατί τόλμησε να κουβαλήσει κάτι παλιό, ζωντανό, αυθεντικό σε έναν κόσμο που τρέχει – και συχνά ξεχνά.
Το MG που είδαμε – με την αρωγή του αγαπημένου φίλου Γιώργου Κρητικού μέσα από τη προσωπική του σελίδα – πιθανότατα ένα MG B Roadster, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1962 και θεωρείται το πρώτο βρετανικό σπορ αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής με αυτοφερόμενο αμάξωμα. Ελαφρύ, κομψό, με καθαρές γραμμές και έναν τετρακύλινδρο κινητήρα 1.800 κυβικών, αποτέλεσε το όνειρο πολλών νέων της εποχής και σύμβολο του “swinging sixties” στη Βρετανία.
Κατασκευαζόταν στο Abingdon-on-Thames της Αγγλίας και ήταν εξαιρετικά δημοφιλές όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, όπου εξήχθη μαζικά. Μέχρι και σήμερα παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα κλασικά σπορ αυτοκίνητα, με φανατικούς συλλέκτες σε όλο τον κόσμο.
Και να που σήμερα, στην Κωμιακή, πέρασε από μπροστά μας σαν σιγανή ανάμνηση μιας άλλης εποχής.
Το αυτοκίνητο; Πανέμορφο. Λιτό και ταυτόχρονα γεμάτο χαρακτήρα. Από αυτά που δεν υπάρχουν πια. Που έχουν ζήσει, έχουν φθαρεί, έχουν αντέξει – όπως κι εμείς.
Γιατί, όπως σωστά ειπώθηκε, αντίκες γίναμε και εμείς. Και όχι μόνο από τα χρόνια. Από τις ιστορίες, τις εποχές, τα “αν” και τα “τότε”. Μόνο που εμείς δεν είμαστε πια για περιοδείες. Το πολύ-πολύ να σέρνουμε την ψυχή μας μέχρι το ρυάκι. Εκεί που κάποτε παίζαμε παιδιά. Εκεί που σήμερα, μας φτάνει να στεκόμαστε και να θυμόμαστε.
Και κάπως έτσι, εκείνο το MG δεν ήταν απλώς ένα αμάξι που πέρασε. Ήταν ένα κομμάτι ιστορίας. Ήταν μια εικόνα που έσπασε τη ρουτίνα, ξύπνησε νοσταλγία, κι άνοιξε για λίγο ένα παράθυρο στο παρελθόν.
Γιατί τελικά, τα ωραιότερα πράγματα δεν κάνουν θόρυβο. Έρχονται αργά, μυρίζουν παλιό σίδερο και βενζίνη, αφήνουν λίγη σκόνη στον δρόμο και πολλή συγκίνηση στην καρδιά.
