Με λόγο αιχμηρό αλλά απολύτως τεκμηριωμένο, ο Γιώργος Γκούφας, πρώην πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Νοτίου Αιγαίου, καταγγέλλει τη συνεχιζόμενη και ανεξέλεγκτη υπεράντληση της κρατικής γεώτρησης στον κάμπο της Τραγαίας, σημειώνοντας πως η καρδιά της ορεινής Νάξου διψά και ερημοποιείται, ενώ το νερό καταλήγει – όπως αναφέρει – σε τουριστικές περιοχές για πλημμελείς χρήσεις.
Χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, δίχως διαφάνεια και έλεγχο, η Τραγαία, ιστορικά και παραγωγικά η ραχοκοκαλιά του νησιού, χάνει τις πηγές της, τα πηγάδια της, τα περιβόλια και τα λιοστάσια της. Ο κος Γκούφας προειδοποιεί πως η αλόγιστη διαχείριση του νερού καταδικάζει σε μαρασμό την πρωτογενή παραγωγή και, κατ’ επέκταση, απειλεί ακόμη και το μέλλον του τουρισμού της Νάξου.
Με την κραυγή “Γρηγορείτε!”, καλεί άμεσα την τοπική αυτοδιοίκηση και την πολιτεία να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να προστατεύσουν έναν φυσικό και πολιτιστικό θησαυρό αιώνων.
Αναλυτικά, η τοποθέτησή του στα social media αναφέρει;
” Είναι κανόνας χωρίς εξαίρεση πως όταν οι αδειοδοτήσεις δημόσιων ή ιδιωτικών γεωτρήσεων δίνονται χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, τότε «στερεύουν» οι πηγές σημαντικής υδροδοτικής αξίας.
Στο φετινό καλοκαίρι της ξηρασίας και της ανομβρίας, βλέπουμε την κρατική γεώτρηση στον κάμπο της Τραγαίας να υπεραντλείται πληγώνοντας νυχθημερόν το υδάτινο απόθεμα. Μέχρι σήμερα δεν μάθαμε αν υπάρχει νόμιμη άδεια και αν υπάρχει ποια είναι η χρήση της, το βάθος της, πόσες μέρες και ώρες πρέπει να χρησιμοποιείται σύμφωνα με την άδεια της .
Φημολογείται πως το νερό της που μεταφέρεται στην πόλη της Νάξου πλέον των 15 χιλιομέτρων μακριά, διανέμεται στις παραλιακές περιοχές γύρω απ την πόλη για να γεμίζουν οι πισίνες ή, να ποτίζουν τα γκαζόν τους οι μεγάλες τουριστικές μονάδες .
Αλήθεια ή ψέματα λίγη σημασία πλέον έχει αν και που χαρίζεται ή «πωλείται» το νερό που φεύγει, αφού η συνέπεια είναι τραγική .
Η μικρή μου πατρίδα, η καρδιά του νησιού μου, η ΤΡΑΓΑΙΑ ΕΡΗΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ. ΚΑΝΕΙΣ .
Ο κάμπος της Τραγαίας, συγκεντρώνει αιώνες τώρα με μοναδικό τρόπο την ιστορική μνήμη όλων των εποχών, με μνημεία όλων των ιστορικών περιόδων που αποτυπώνουν και αποδεικνύουν την ιστορία της.
Σταθερή αξία η Τραγαία για τη Νάξο , που αποτελούσε και αποτελεί το συνταίριασμα ιστορικής μνήμης, παράδοσης, αισθητικής και πλούσιας παραγωγής μοναδικών , ποιοτικών εξαιρετικής γεύσης προϊόντων της πρωτογενούς παραγωγής που την κάναν ξακουστή στον κόσμο όλο .
Κάθε χωριό της είναι διαφορετικό. Το Χαλκί με τα νεοκλασικά του και τα μαρμάρινα καλντερίμια του , το Κεραμί με τα σοκάκια του, το Τσικαλαριό με την άγρια ομορφιά του Απάνω Κάστρου, ο Χείμαρρος ή Κουτσοχεράδος ίσως ιστορικά ο πρώτος οικισμός της Τραγαίας στους πρόποδες του Μυκηναϊκού Νεκροταφείου του 8ου αιώνα , ο Καλόξυλος με τα λουλούδια και τα περιβόλια του, οι Ακάδημοι με τις βυζαντινές εκκλησίες τα νεοκλασικά και του Πύργους , η Ράχη (Μονοίτσια) με τα βυζαντινά ξωκκλήσια της και της απαράμιλλης ομορφιάς διαδρομές .
Οι οικισμοί αυτοί αναπτύχθηκαν δίπλα στις φυσικές πηγές τους και χάριν σε αυτές. Στις πηγές δηλαδή του Χαλκείου, της Αγιάς Μαρίνας , της Ράχης (Μονοιτσίων) των Ακαδήμων , του Κεραμίου και του Καλοξύλου .
Και μετά από αιώνες επιβίωσης και ανάπτυξης , σήμερα η Τραγαία διψάει . Στέρεψαν οι φυσικές πηγές της , στέρεψαν τα 100 τουλάχιστον πηγαδάκια της που αιώνες δρόσιζαν την ευλογημένη γη , ξεράθηκαν τα περιβόλια και τα λιοίρια της .
Το λεκανοπέδιο και η ορεινή Νάξος οδηγούνται σε ερημοποίηση .
Το λιγοστό νερό που είχε απομείνει στα βάθη του υπεδάφους της, μετά απ την ανομβρία των τελευταίων χρόνων εξαντλείται απ την υπεράντληση της κρατικής γεώτρησης.
Το νερό που είναι ο κύριος συνεργάτης της υλικής και πνευματικής μας ζωής εξαφανίζεται σιγά σιγά απ τα χωριουδάκια της Τραγαίας .
Είναι χρέος της πολιτείας κυρίως του α και β βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης ο σχεδιασμός για την σωστή διαχείριση , τη συνετή κατανάλωση και την καταπολέμηση της αλόγιστης υπεράντλησης του νερού .
Η ορθή διαχείριση των υδατικών πόρων και του πόσιμου νερού είναι θέμα ζωής και θανάτου στην κυριολεξία για τον κάθε τόπο.
Δεν «ξεραίνεις» τα 2/3 του παραγωγικού τμήματος του νησιού για να ποτίζεις το 1/3 του τουριστικού τμήματος του νησιού. Δεν καταδικάζεις την πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού και των παραγωγών σε φτώχεια και οικονομική και επισιτιστική ανασφάλεια ρουφώντας σαν βαμπίρ το νερό τους για να κερδίσει ποιος;
Τι; Και ποιος και πως μπορεί να αποζημιώσει για την καταστροφή τους τους πληγέντες; Και ποιος θα λογοδοτήσει και σε ποιους για τον αφανισμό μιας περιοχής ;
Αν εξαφανιστεί η πρωτογενής παραγωγή της Τραγαίας, του Λεκανοπεδίου, της Ορεινής Νάξου, αν πάψουν να προσφέρονται η ποιοτική πρώτη ύλη και τα προϊόντα της εξαιρετικής γης μας, ο τουρισμός θα μας κουνάει μαντήλι .
Είναι χρέος μας το νερό και τον κύκλο του να το διατηρήσουμε και να το διαφυλάξουμε ως πολύτιμο πόρο για τις γενιές του μέλλοντος μας .
Γ ρ η γ ο ρ ε ί τ ε !!!
