Σε μια εποχή όπου η επικοινωνία των πολιτών με τη Διοίκηση (σε κάθε επίπεδο, από τοπικό επίπεδο έως Κυβερνητικό) θα έπρεπε να είναι άμεση, ανοιχτή και ουσιαστική, η εικόνα που αντικρίζει κανείς από το μεσημέρι της Κυριακής (25/05) στον Λυώνα της Κορώνου φαντάζει τόσο βουβή όσο και ηχηρή: μια σκάλα που οδηγεί (αλήθεια που πλέον), φραγμένη με σύρμα.
Και μπροστά της, ένα αυτοσχέδιο πανό με ένα μήνυμα γεμάτο νόημα και οργή:
«Lionas = Gaza. Thank you Mr. Mayor». (Λυώνας = Γάζα. Ευχαριστούμε κε Δήμαρχε) και δίπλα ένα μάτι που δακρύζει.
Ο παραλληλισμός είναι ωμός. Και ναι, υπερβολικός. Όμως η Γάζα, ως παγκόσμιο σύμβολο εγκλωβισμού, απομόνωσης και αδιεξόδου, δεν χρησιμοποιείται εδώ κυριολεκτικά, αλλά για να δώσει το στίγμα της κοινωνικής και ψυχολογικής ασφυξίας που βιώνουν – εδώ και αρκετές ημέρες – οι κάτοικοι του παραθαλάσσιου οικισμού. Δεν είναι απλώς ένα πανό. Είναι μια κραυγή.
Η δημοτική αρχή, επικαλούμενη ζητήματα ασφαλείας, προχώρησε σε περίφραξη πλατείας με συρματόπλεγμα — χωρίς, όπως καταγγέλλουν κάτοικοι και επαγγελματίες, να έχει προηγηθεί διάλογος ή έστω ενημέρωση. Το αποτέλεσμα; Ένα αίσθημα υποτίμησης της τοπικής κοινωνίας, και μία πράξη που θυμίζει πιο πολύ τιμωρία παρά φροντίδα.
Αντί για πρόληψη, προκλήθηκε ρήξη.
Η τοπική κοινωνία νιώθει αποκομμένη. Όχι μόνο χωρικά, αλλά και θεσμικά. Σε μια γωνιά του νησιού που ζει – ουσιαστικά – από το καλοκαίρι και παλεύει όλο τον χειμώνα για την επιβίωση, ο αποκλεισμός δεν είναι «μέτρο ασφαλείας». Είναι ένα επιπλέον βάρος σε μια ήδη δύσκολη καθημερινότητα. Κι όταν φτάνει το σημείο κάποιος να συγκρίνει τον τόπο του με τη Γάζα — έστω και μεταφορικά — δεν πρόκειται απλώς για διαμαρτυρία. Πρόκειται για σιωπηλό απελπισμένο “κατηγορώ”.
Αντί να ενισχύσουμε τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην τοπική αυτοδιοίκηση και τις κοινότητες, βάζουμε φράχτες. Και όταν οι φράχτες αντικαθιστούν το διάλογο, τότε η δημοκρατία – ναι, ακόμη και σε ένα μικρό χωριό – δείχνει να χάνει το νόημά της.
Νάξος – Λυώνας: Περίφραξη «αποκλεισμού» ανάβει φωτιές στην τοπική κοινωνία
Ο Λυώνας δεν είναι Γάζα. Δεν πρέπει να γίνει. Ούτε ως σύμβολο, ούτε ως πραγματικότητα. Όμως η ανάγκη των κατοίκων να τον φωνάξουν έτσι, έστω και για λίγο, οφείλει να μας ταρακουνήσει.
Το θέμα δεν είναι το σύρμα.
Είναι η διαφάνεια, η συνεννόηση, ο σεβασμός και – τελικά – η ελευθερία ενός τόπου που αξίζει να αναπνέει.
Εστω και τώρα οφείλουν οι δύο πλευρές να συζητήσουν και να δώσουν τέλος σε μία κίνηση που προκαλεί περισσότερες αντιδράσεις παρά δίνει λύσεις στην καθημερινότητα.
