Δεν είναι απλώς ένα πανηγύρι. Είναι η καρδιά της Κωμιακής που χτυπά ξανά και ξανά κάθε Μάη στο ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου. Είναι εκεί που ο χρόνος σταματά και αρχίζει να μετρά με μελωδίες, γέλια, μυρωδιές από ρακή και καπαροσαλάτα, χορούς και βλέμματα που λένε περισσότερα απ’ τα λόγια.
Το εκκλησάκι – στολισμένο από την ίδια τη φύση, με φόντο το αιώνιο μπλε του Αιγαίου και στεφάνι τις ολάνθιστες ασπαρθιές – υποδέχτηκε και φέτος τους Κωμιακίτες και τους φίλους τους, για να ανάψει το φυτίλι μιας γιορτής που δεν έχει ηλικία. Ένα μυστικό συναπάντημα ανθρώπων που κουβαλούν τις ίδιες ρίζες, την ίδια λαχτάρα για “αντάμωμα” και το ίδιο μεράκι να κρατήσουν ζωντανή την παράδοση, όχι σαν σκονισμένο κειμήλιο, αλλά σαν φυλαχτό ζωντανό, παλλόμενο.
Μετά τη θεία λειτουργία από τον πανοσιολογιότατο π. Δωρόθεο, ήρθε το γλέντι. Στημένο όχι από επαγγελματίες διοργανωτές αλλά από ανθρώπους που έχουν στο αίμα τους τη φιλοξενία και την αρχοντιά. Οι γυναίκες του χωριού, ο Σύλλογος, το Πνευματικό Κέντρο – όλοι ένα. Ένα μεγάλο, δυνατό “ευχαριστούμε” που φτιάχτηκε με φαγητό, τραγούδι και άφθονο χαμόγελο.
Γιατί εκεί, στην Κωμιακή, δεν πας απλώς σε ένα πανηγύρι. Πηγαίνεις στο σπίτι σου. Εκεί όπου πάντα θα σε περιμένει ένα πιάτο, ένα ποτήρι κρασί, ένας ρόλος στον χορό, μια θέση στην καρδιά.
Και του χρόνου να είμαστε καλά. Να ξαναβρεθούμε. Να ξαναγαπήσουμε τον τόπο και τον άνθρωπο. Γιατί αυτά τα πανηγύρια είναι το πιο δυνατό μας αντίδοτο στη λήθη.
«Πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε…»
Γιατί αυτό το «πάντα» κρατάει τις ρίζες μας ζωντανές.
