«Σήμερα δεν είναι μόνο το Φιλώτι που πενθεί, είναι η ίδια η έννοια της καθημερινής καλοσύνης που έχασε έναν εκπρόσωπό της. Ο Τάσος Τζιώτης, ο ήσυχος γείτονας με τα πρόθυμα χέρια και την καθαρή καρδιά, δεν είναι πια κοντά μας. Κι όμως, τον ακούμε ακόμα μέσα στη σιωπή, στα κλαδιά που κλάδευε, στο χτύπημα της καμπάνας που πενθεί για εκείνον…»
Με την βοήθεια του Αντώνη Ψαρρά (σ.σ. σελίδα στα social media με τίτλο Αντώνης Ελένη Σουλή Ψαρράς) έχουμε την δυνατότητα να αντλήσουμε πληροφορίες σχετικά με τον Τάσο “Σκληρής” Τζιώτη που έφυγε σήμερα από τη ζωή…
“Ο Τάσος Τζιώτης (Σκλήρης) από το Φιλώτι δεν είναι πια εδώ. Έφυγε, όπως έζησε: αθόρυβα, σεμνά και με αξιοπρέπεια. Μα η απουσία του αντηχεί δυνατά – όχι μόνο στους δρόμους του χωριού, αλλά και στις καρδιές όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάστηκε ποτέ να πουν μεγάλα λόγια. Μιλούσε με τις πράξεις του: με μια βοήθεια που ερχόταν πάντα όταν τη χρειαζόσουν, με ένα πρόθυμο χέρι στις χαρές και στις λύπες, με μια αθόρυβη παρουσία που ένιωθες δίπλα σου, στήριγμα.
Ήταν ο πρώτος, τα τελευταία χρόνια, που άνοιγε τη λότζα στο πεζούλι του Τζωγιέτη με την Φρόσω και την Ελένη και ο πρώτος που θα αποχωρούσε μαζί με την πιστή του σύζυγο Ελένη…
Ο Τάσος ήταν εργάτης της ζωής και της γειτονιάς. Δεν σταματούσε ποτέ—ούτε στο σπίτι του, ούτε στη λότζα της γειτονιάς, ούτε όταν έπρεπε να τρέξει πρώτος να σημάνει πένθιμο χτύπο στην καμπάνα. Πάντα μπροστά, πάντα για τους άλλους.
Όταν κάποιος χωριανός έφευγε για το μεγάλο ταξίδι, στο χωριό ή στην Αθήνα, χτυπούσα για λίγο την μεγάλη καμπάνα (για να δώσω το σήμα) και ο Τάσος ερχόταν κυριολεκτικά τρέχοντας από το σπίτι του για να βοηθήσει στο πένθιμο χτύπημα των καμπανών (αναγγελία θανάτου) και τώρα πρέπει να χτυπήσω εγώ για τον καλό μας γείτονα…όπως έκανε εκείνος για τους άλλους χωριανούς μας…
Ήξερε τη σημασία του να είσαι “εκεί”. Και τώρα που έφυγε, το Λαχαναριό, η γειτονιά του, είναι φτωχότερη. Ένας ακόμα στυλοβάτης έφυγε, ένας άνθρωπος-φωτοδότης που ζέσταινε το χωριό με τη διακριτική του καλοσύνη.
Το χωριό του, οι φίλοι του, η οικογένειά του τον αποχαιρετούν με βαθιά συγκίνηση. Το βαρύ καθήκον του τελευταίου αποχαιρετισμού περνά σε εμάς, όπως άλλοτε το κρατούσε εκείνος για τους υπόλοιπους. Με σεβασμό, σιωπή και χτύπο καρδιάς.
Θερμά συλλυπητήρια στη σύζυγό του Ελένη, στα παιδιά του, στον αδελφό του Αντώνη και σε όλους όσους ένιωσαν το φως της παρουσίας του.
