Σε μια εποχή όπου η οικονομία, η πολιτική και η κοινωνική συνοχή δοκιμάζονται, το παρακάτω κείμενο – το δεύτερο μέρος – από μία Ελληνίδα που ζει στην Νέα Υόρκη – δεν είναι απλώς ανάλυση – είναι κραυγή.
Μια βαθιά ανθρώπινη παρατήρηση για το πώς διαβρώνεται σιωπηλά η εμπιστοσύνη, πώς η απάθεια γίνεται εργαλείο εξουσίας, και πώς το συλλογικό όραμα για έναν πιο δίκαιο κόσμο ξεθωριάζει μέσα σε έναν καταιγισμό φόβου και διάσπασης.
Είναι μια έκκληση για επαγρύπνηση, για δράση, για ανάκτηση της ψυχής — όχι μόνο μιας πόλης όπως η Νέα Υόρκη, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας μας.
Κείμενο: ELaiolithos – “Ο Ηθικός Απολογισμός Ενός Κράτους – Η Νέα Υόρκη ως ο Καθρέφτης”…
Αμερική – 100 μέρες Τραμπ: Η Νέα Υόρκη καθρέπτης των αλλαγών
Μέρος .. δεύτερο
Χρηματιστήριο και Κεφάλαιο:
Το χρηματιστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στον καθορισμό του ποιες εταιρείες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια και είναι ένας ισχυρός μοχλός επιρροής. Εάν οι ΗΠΑ επέβαλαν περιορισμούς στις κινεζικές εταιρείες από την εισαγωγή ή την πώληση των μετοχών τους σε αμερικανικά χρηματιστήρια, θα τις απέκοβαν ουσιαστικά από μία από τις μεγαλύτερες πηγές παγκόσμιου επενδυτικού κεφαλαίου. Αυτό θα επέφερε σοβαρό πλήγμα στις κινεζικές εταιρείες, καθιστώντας απίστευτα δύσκολο για αυτές να συγκεντρώσουν κεφάλαια για ανάπτυξη και επέκταση. Για την Κίνα, μια τέτοια κίνηση θα διαταράξει την οικονομική της στρατηγική, καθώς η πρόσβαση στις αγορές των ΗΠΑ είναι απαραίτητη για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα. Η απώλεια αυτής της ροής κεφαλαίων θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντική οικονομική οπισθοδρόμηση, αναγκάζοντας την Κίνα να αναζητήσει εναλλακτικές, λιγότερο ευνοϊκές πηγές χρηματοδότησης. Αυτό όχι μόνο θα ακρωτηριάσει τις κινεζικές επιχειρήσεις, αλλά μπορeί επίσης να προκαλέσει σοκ σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.
Και μετά υπάρχουν τα μικροτσίπ—η καρδιά της ψηφιακής εποχής που χτυπά, η αόρατη δύναμη που τροφοδοτεί τα πάντα, από smartphone έως μαχητικά αεροσκάφη, από ιατρικό εξοπλισμό μέχρι τα ηλεκτρικά οχήματα του αύριο. Όποιος ελέγχει την παραγωγή μικροτσίπ ελέγχει το μέλλον. Στον σημερινό διασυνδεδεμένο κόσμο, ο έλεγχος της παραγωγής ημιαγωγών δεν επηρεάζει μόνο την οικονομία – διαμορφώνει το μέλλον. Αυτό δεν είναι πλέον μόνο θέμα οικονομίας. είναι θέμα εθνικής ασφάλειας. Η Ταϊβάν, η οποία παράγει περισσότερο από το 60% των πιο προηγμένων μικροτσίπ στον κόσμο, είναι κρίσιμος παίκτης σε αυτό το παιχνίδι υψηλού πονταρίσματος. Εάν η Ταϊβάν πέσει υπό τον έλεγχο της Κίνας, θα προκαλούσε καταστροφικό πλήγμα όχι μόνο στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού αλλά και στην οικονομική και τεχνολογική κυριαρχία των ΗΠΑ. Η έλλειψη ημιαγωγών έχει ήδη καταπονήσει τις βιομηχανίες σε όλο τον κόσμο – από την αυτοκινητοβιομηχανία έως τα ηλεκτρονικά – και η περαιτέρω διακοπή θα μπορούσε να έχει καταστροφικές επιπτώσεις τόσο στην οικονομία των ΗΠΑ όσο και στην παγκόσμια οικονομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες το ξέρουν αυτό και πρέπει να δράσουν τώρα, διασφαλίζοντας τη δική τους παραγωγή τσιπ, επεκτείνοντας την εγχώρια ικανότητα και διασφαλίζοντας ότι δεν θα αντιμετωπίσουν άλλη μια κρίση που γεννιέται από εξωτερική εξάρτηση. Αυτό δεν είναι ένα μελλοντικό σχέδιο – είναι μια άμεση αναγκαιότητα τόσο για την οικονομική ανθεκτικότητα όσο και για την εθνική ασφάλεια. Όχι αύριο – σήμερα.
Και τέλος, φτάνουμε στο δολάριο. Για να παραμείνουν το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, οι ΗΠΑ πρέπει να προβάλουν σταθερότητα – οικονομικά, πολιτικά και ηθικά. Αυτή η εμπιστοσύνη ξεκινά από το σπίτι. Σε ισχυρούς νόμους. Σε δίκαια συστήματα. Σε ηγεσία που επιλέγει τη διαφάνεια από τις ατζέντες.
Δεν πρόκειται πλέον για αριστερά ή δεξιά. Είναι για τη ζωή. Αφορά την τιμή του γάλακτος. Την αξιοπρέπεια της εργασίας. Την ασφάλεια των παιδιών. Το δικαίωμα να νιώθεις σαν στο σπίτι σου στην πόλη σου.
Η Νέα Υόρκη μπορεί να είναι η πρώτη γραμμή πολλών εθνικών συζητήσεων, αλλά ήταν πάντα ένας καθρέφτης. Τα ζητήματα που εκτυλίσσονται εδώ δεν είναι μεμονωμένα. Και αυτή τη στιγμή, αντικατοπτρίζει ένα έθνος σε ένα σταυροδρόμι – όπου η επιβίωση είναι πολύ συχνά ο καθημερινός στόχος και το όνειρο γλιστράει πιο μακριά. Τα αυγά είχαν πάει 18$ η 12άδα, το βούτυρο 10$. Αλλά αυτή η πόλη, σκληρή και γεμάτη καρδιά, δεν το βάζει κάτω. Το ερώτημα δεν είναι μόνο ποιες πολιτικές υιοθετούμε, αλλά ποιοι γινόμαστε μέσω αυτών. Οι άνθρωποι της παρακολουθούν. Ακούγοντας και κάνοντας δύσκολες ερωτήσεις.
Η Νέα Υόρκη παραμένει ανθεκτική. Οι άνθρωποί της είναι κοφτεροί, σκληροί και καλόκαρδοι. Αλλά κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Και τους αξίζουν πραγματικές απαντήσεις. Και ήρθε η ώρα να αρχίσουν να απαντούν αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία.
Η αδικία έχει θεσμοθετηθεί. Και αυτό που παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη δεν είναι πλέον τοπικό. Είναι ένας καθρέφτης για ολόκληρο το έθνος, και κατεπέκταση το βλέπουμε και σε ολόκληρο το πλανήτη.
Ποια είναι η ηθική πίσω από όλα αυτά;
Ότι όταν μια κοινωνία ξεχνά την ψυχή της -όταν χάνει το νήμα της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και του σκοπού- όλα αρχίζουν να ξετυλίγονται. Και όχι ξαφνικά. Αλλά σιγά σιγά. Σαν ήσυχη διάβρωση εμπιστοσύνης. Σαν τη διάβρωση στα θεμέλια.
Αυτό δεν αφορά μόνο το έγκλημα ή τον πληθωρισμό ή τη μετανάστευση. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι όταν τα συστήματα προστατεύουν το λάθος αντί να διορθώνουν αυτό που διαλύει τους ανθρώπους, ακόμη και οι δυνατοί αρχίζουν να λυγίζουν. Όταν οι πολιτικές δίνουν προτεραιότητα στην ιδεολογία έναντι της ανθρωπότητας, όλοι χάνουν—αριστεροί, δεξιοί ή κεντρώοι.
Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι η ανθεκτικότητα δεν είναι άπειρη. Ακόμα και σε μια πόλη χτισμένη πάνω της έχει όρια.
Τι Σημαίνει στην Πραγματικότητα;
Σημαίνει ότι το αόρατο βάρος που σηκώνουν οι άνθρωποι αρχίζει και γίνεται ορατό.
Η μαμά διαλέγει μεταξύ ενοικίου και παντοπωλείου.
Ο υπάλληλος του καταστήματος παρακολουθεί την κλοπή τη μία μετα την άλλη σαν να είναι ζωντανή εκπομπή.
Ο ιδιοκτήτης πληρώνει το δάνειο του για μετανάστες που του έχουν αρπάξει το σπίτι του — μη προστατευόμενος από το νόμο.
Οι γονείς κλειδώνουν την πόρτα του παιδιού τους τη νύχτα γιατί η φαιντανύλη είναι τόσο εύκολη όσο η καραμέλα.
Ο εργαζόμενος παίζει με τους κανόνες, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι οι κανόνες δεν τον προστατεύουν πια.
Αυτό είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα – να ψηφίσουν, να διαμαρτυρηθούν, να μιλήσουν – αλλά τίποτα δεν βελτιώνεται (ή τα πράγματα χειροτερεύουν), εσωτερικεύουν μια αίσθηση αδυναμίας. Αρχίζουν να πιστεύουν, “Ποιο είναι το νόημα;” Με τον καιρό σταματούν να προσπαθούν. Κάθονται αναπαυτικά. Επιβιώνουν, αλλά δεν ζουν πλέον πλήρως.
Αυτό σημαίνει ότι αυτή η άρρητη εμπιστοσύνη μεταξύ κυβέρνησης και λαού – έχει ραγίσει. Σημαίνει ότι ο φόβος ομαλοποιείται. Και το ίδιο και η απάθεια. Γιατί όταν οι άνθρωποι παύουν να περιμένουν δικαιοσύνη, παύουν να τη ζητούν. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.
Όταν οι άνθρωποι χτυπιούνται ξανά και ξανά —από άσχημα νέα, οικονομική πίεση, διαφθορά, βία, αδικία— αρχίζουν να κλείνονται συναισθηματικά. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης. Μπορείς να νιώσεις τόσα πολλά πριν το σώμα σου πει: «Αρκετά». Δεν είναι ότι δεν τους νοιάζει. Είναι ότι το να σε νοιάζει έχει γίνει πολύ επώδυνο.
Κουλτούρα άνεσης και διάσπαση της προσοχής
Στις δυτικές κοινωνίες, η απάθεια συχνά μετριάζεται από την ευκολία. Η άνεση μουδιάζει την επείγουσα ανάγκη. Οι άνθρωποι στρέφονται στο Netflix, το γρήγορο φαγητό, το TikTok, τον καταναλωτισμό – οτιδήποτε τους βοηθά να αποφύγουν τον πόνο της πραγματικότητας. Το σύστημα έχει σχεδιαστεί για να αποσπά την προσοχή, όχι για να αφυπνίζει.
Αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε αποτελεσματικά στην αρχαία Ρώμη που το γνώριζε καλά αυτo για τη διαχείριση του πληθυσμού και την πρόληψη αναταραχών. Οι ηγεμόνες της χρησιμοποιούσαν δωρεάν φαγητό και ψυχαγωγία για να κρατούν τις μάζες συμμορφωμένες και αποσπασμένες.
Τι συμβαίνει λοιπόν με τους ανθρώπους και τις ψυχές; Αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση.
Οι ψυχές συρρικνώνονται όταν χάνεται η αξιοπρέπεια. Οι άνθρωποι παύουν να πιστεύουν στην αλλαγή. Ή σε ηγέτες. Ή ακόμα και ο ένας στον άλλο. Η εμπιστοσύνη καταρρέει. Και από αυτή την κατάρρευση, μπορεί να προκύψει κάτι πιο σκοτεινό: διχασμός, εξτρεμισμός, απομόνωση.
Οι άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν τον κόσμο “εμείς εναντίον αυτών”.
Το νιώθεις στον τρόπο που μιλάνε οι άνθρωποι—πιο άγρια, πιο επιθετικά, θυμώνουν πολύ εύκολα με το παραμικρό. Το νιώθεις επίσης στη σιωπή τους, στη παραίτηση εκεί που παλιά γινόταν συζήτηση. Και το χειρότερο, το νιώθεις στα μάτια των νέων, που κληρονομούν έναν κόσμο που μοιάζει περισσότερο με επιβίωση παρά με δυνατότητα.
Η Hθική απαιτεί τι?:
Αυτό που θυμόμαστε: Το σύστημα πρέπει να υπηρετεί τον πολίτη και όχι το αντίστροφο.
Γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι πολιτική ιδέα – είναι ανθρώπινη ανάγκη. Γιατί η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στα συνθήματα ή στις περιστροφές – είναι στο ηθικό θάρρος.
Και η Νέα Υόρκη…Η Νέα Υόρκη είναι ένας καθρέφτης.
Μας δείχνει ποιοι είμαστε — ακατέργαστοι, αφιλτράριστοι, περίπλοκοι.
Αλλά οι καθρέφτες δεν λένε ψέματα. Και αυτός ρωτάει:
Τι είδους έθνος χτίζουμε;
Εκεί όπου το όνειρο είναι ακόμα δυνατό; Ή ένα όπου το όνειρο είναι μόνο για εκείνους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να επιβιώσουν;
Αυτή δεν είναι μια κόκκινη ή μπλε στιγμή. Είναι μια ανθρώπινη στιγμή. Και η ψυχή μιας χώρας –όπως η ψυχή ενός ανθρώπου– μπορεί να τεντωθεί πολύ πριν σπάσει.
Απώλεια Συλλογικής Ταυτότητας
Στις προηγούμενες γενιές, οι άνθρωποι ένιωθαν μια ισχυρότερη αίσθηση ότι ανήκουν σε μια πόλη, μια εκκλησία, μια ένωση, μια φυλή. Σήμερα, ο υπερ-ατομικισμός το έχει διαρρήξει αυτό. Χωρίς κοινή ταυτότητα ή κοινότητα, οι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Και ένας μόνος, είναι δύσκολο να πυροδοτήσει μια κίνηση.
Γιατί η απάθεια είναι έλεγχος.
Γιατί ο φόβος είναι συμμόρφωση.
Η απάθεια είναι η τέλεια σιωπή.
Κι αυτή τη σιωπή επιδιώκουν όσοι κρύβονται πίσω από τη λέξη «Δημοκρατία». Όταν οι άνθρωποι παύουν να ενδιαφέρονται, παύουν να σηκώνονται, παύουν να αμφισβητούν — τότε η εξουσία λειτουργεί χωρίς τριβές, χωρίς εμπόδια, χωρίς κόστος.
Μια κυβέρνηση, ιδίως όταν είναι μπλεγμένη σε διαφθορά ή εξυπηρετεί ελίτ συμφέροντα, δεν θέλει έναν λαό σε εγρήγορση. Γιατί οι άνθρωποι ξύπνιοι:
- Διαμαρτύρονται.
- Απαιτούν αλλαγή.
- Οργανώνονται – και δεν προκαλούν χάος, αλλά κατεύθυνση.
- Ψηφίζουν με πρόθεση, όχι από συνήθεια.
- Θέτουν τους ηγέτες υπεύθυνους.
Κι αυτό τους φοβίζει περισσότερο απ’ όλα.
Ενω οι απαθείς άνθρωποι;
Αντέχουν. Παραπονιούνται λιγο, αλλά δεν ενεργούν.
Φωνάζουν και εκτονώνονται, αντέχουν — αλλά δεν αντιστέκονται.
Ένα κοινό που κοιμάται είναι πιο εύκολο να κυβερνηθεί. Όχι καλύτερα διοικούμενο – απλά ευκολότερο.
Ο φόβος βραχυκυκλώνει την κριτική σκέψη
Ο φόβος είναι πρωταρχικός. Παρακάμπτει τη λογική. Ενεργοποιεί τον εγκέφαλο επιβίωσης. Αυτό σημαίνει:
Λιγότερο συλλογισμό
Λιγότερη αμφισβήτηση
Περισσότερη υποβολή
Όσο πιο φοβισμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο λαχταρούν την εξουσία. Θέλουν κάποιον να φτιάξει τα πράγματα. Να τους πει τι να κάνουν. Να τους προστατέψει. Και το κράτος μπαίνει λέγοντας: «Θα σας σώσουμε – απλώς δώστε μας περισσότερο έλεγχο».
Τα Μέσα Επικοινωνίας κάνουν απίστευτα Κέρδη από αυτό τον Πανικό
Ο φόβος πουλάει.
Ο θυμός κάνει κλικ.
Η αγανάκτηση σας κρατά κολλημένους.
Τα μέσα ενημέρωσης —ειδικά τα mainstream— δεν υπάρχουν για να ενημερώνουν. Υπάρχουν για να διατηρούν την προσοχή και να πωλούν διαφημίσεις. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να γίνει αυτό;
- Σπάνε τα πρωτοσέλιδα σε συνεχή κρίση
- Βάζουν τους ανθρώπους τον ένα εναντίον του άλλου
- Σε κρατούν σε κατάσταση τρόμου, καταστροφής ή διχασμού
Όσο πιο φοβισμένος και συναισθηματικά φορτισμένος είσαι, τόσο πιο πολύ κάνεις κλικ. Τοσο περισσότερο παρακολουθείς. Τόσο περισσότερο δεν εμπιστεύεσαι τον διπλανό σου—και εμπιστεύεσαι μόνο την πηγή που σε τροφοδοτεί.
Διαιρέστε, αποσπάστε την προσοχή, κυριαρχήστε
Αν οι άνθρωποι είναι ενωμένοι, είναι δυνατοί. Ποια είναι λοιπόν η στρατηγική;
Χωρίστε τους: ανά φυλή, πολιτική, φύλο/sex gender, τάξη, εμβολιασμένους και μη, κλπ.
Αποσπάστε τους την προσοχή: με σκάνδαλα, δράμα διασημοτήτων, μικροπολιτιστικούς πολέμους, φυσικές καταστροφές, τραγικά ατυχήματα.
Κυριαρχήστε τους: ενώ πολεμούν μεταξύ τους, η δομή εξουσίας σφίγγει τη λαβή της.
Είναι αρχαίο. Είναι έξυπνο. Και είναι καταστροφικά αποτελεσματικό.
Τι θα συμβεί αν δεν ξυπνήσουμε;
Αν συνεχίσουμε να προσπερνάμε τον άνθρωπο που κοιμάται σε χαρτόνι και συνεχίζουμε να το αποκαλούμε «κανονικό»…
Αν συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τον εθισμό σαν ένα ελάττωμα του χαρακτήρα και όχι μια έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία.
Αν συνεχίσουμε να επαινούμε το σύστημα για την ποικιλομορφία του ενώ αθόρυβα σπάει την ενότητά του…
Τότε δεν χάνουμε απλώς μια πόλη. Χάνουμε την ψυχή της χώρας.
Και μόλις φύγει η ψυχή, οι ουρανοξύστες δεν σημαίνουν τίποτα.
Το ΑΕΠ δεν σημαίνει τίποτα.
Η πρόοδος δεν σημαίνει τίποτα.
Γιατί κανένας πλούτος δεν μπορεί να σώσει μια κοινωνία που εγκαταλείπει τη συνείδησή της.
Η ιστορία μάς έχει δείξει: όταν τα συστήματα σπάνε, οι άνθρωποι ξεσηκώνονται.
Όταν οι θεσμοί καταρρέουν, παίρνει τη θέση τους η φαντασία — το θάρρος να δημιουργήσουμε κάτι άλλο, έξω απ’ το συνηθισμένο.
Η κρίση είναι άβολη. Μα καθαρίζει. Ξεγυμνώνει τις αυταπάτες. Αφαιρεί το χνούδι, τα συνθήματα, τα ευγενικά ψέματα. Και τότε αναγκαζόμαστε να ρωτήσουμε: Τι έχει σημασία, αλήθεια; Τι κάνουμε λοιπόν; Βλέπουμε καθαρά, χωρίς φόβο. Αντιμετωπίζουμε τον πόνο, χωρίς ντροπή.
Προεκλογικά, ο Τραμπ κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να σπάσει την απάθεια των πολιτών, μιλώντας ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, για το τι πρόκειται να κάνει αν εκλεγεί. Απευθύνθηκε άμεσα σε όσους νιώθουν ότι αγαπούν τη χώρα τους και αναζητούν αλλαγή – και τελικά, κατάφερε να τους φέρει στην κάλπη. Σήμερα, εφαρμόζει ακριβώς αυτά που είχε υποσχεθεί, προκαλώντας αντιδράσεις κυρίως από όσους πλήττονται από τις αποφάσεις του.
Επιλέγουμε δράση — όχι μούδιασμα.
Και αυτό σημαίνει:
- Να θέτουμε τους ηγέτες υπεύθυνους. Όχι για τα λόγια τους, αλλά για τα αποτελέσματά τους.
- Να ψηφίζουμε για την πόλη που θέλουμε, όχι για το κόμμα που μας είπαν ότι “ανήκουμε.”
- Να στηρίζουμε πολιτικές που δυναμώνουν τις ρίζες — όχι απλώς βγάζουν φύλλα.
- Να είμαστε ριζικά ειλικρινείς. Όχι μόνο για το τι πάει λάθος, αλλά και για όσα επιτρέψαμε εμείς οι ίδιοι να γίνουν έτσι.
Η ψυχή μιας πόλης, δεν μπορεί να ανατεθεί σε εξωτερικούς συνεργάτες. Ούτε στους πολιτικούς, Ούτε στους δισεκατομμυριούχους, Ούτε στον αλγόριθμο.
Ζει στις καθημερινές επιλογές των ανθρώπων που ακόμα νοιάζονται.
Αυτούς που σκουπίζουν τα πεζοδρόμια κι ας τους ξέχασε η κυβέρνηση.
Αυτούς που μιλούν, ακόμα κι όταν τρέμει η φωνή τους.
Αυτούς που απλώνουν το χέρι, ακόμα κι όταν έχουν καεί στο παρελθόν.
Εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη της Νέας Υόρκης.
Και εκεί αρχίζει η λύτρωση της Αμερικής. Το όνειρο δεν είναι νεκρό. Αλλά είναι σε υποστήριξη ζωής. Η ψυχή μιας πόλης δεν είναι φτιαγμένη από ατσάλι και γυαλί. Είναι φτιαγμένη από αξίες. Κοινότητα. Δικαιοσύνη. Αλήθεια.
Και το πραγματικό ερώτημα είναι…
Όχι “ποιος μας το έκανε αυτό;” Αλλά ποίοι θα επιλέξουμε να είμαστε τώρα;
Γιατί η ιστορία παρακολουθεί. Και το πιο σημαντικό—τα παιδιά μας παρακολουθούν.
Και ακόμη και οι κουρασμένοι, ακόμα και οι θυμωμένοι, ακόμα και οι απογοητευμένοι –
έχουν ακόμα ένα τρεμόπαιγμα ελπίδας.
Και αν το τροφοδοτήσουμε, αν επιλέξουμε την ευθύνη από την οργή, τη σύνδεση από το χάος και το θάρρος από την άνεση-τότε ίσως, απλώς ίσως, αυτή η καταιγίδα δεν είναι το τέλος.
Η Νέα Υόρκη – και κάθε κοινωνία – μπορεί να γίνει καλύτερη. Όχι με θαύματα.
Αλλά με ανθρώπους που δεν φοβούνται να νοιαστούν.
Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι αυτό είναι το ξεκαθάρισμα πριν από την ανοικοδόμηση
