Η πρόσκληση έφτασε στα χέρια μας από την Αμοργιανή Ιωάννα Συνοδινού. Μας είπε πως το βράδυ της Δευτέρας, στις 7 του Οκτώβρη (καθόλου τυχαία ημερομηνία) η ομάδα που αθόρυβα οργάνωσε την εκδήλωση αυτής της ημέρας ήθελε να είμαστε εκεί. «Υπάρχει λόγος» μας είπε και αποφασίσαμε να πάμε στην αγαπημένη μας Αμοργό για να διαπιστώσουμε πως όντως ο λόγος ήταν σοβαρός.
Ο Οκτώβρης δεν είναι τυχαίος μήνας. Οκτώβρη μήνα πρώτο – πάτησε το πόδι του ο Δάσκαλος Σταύρος Τζαννίνης στην Αμοργό μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του Μανώλη Προμπονά. Στην απάνω μεριά εκείνος, στην κάτω μεριά ο Προμπονάς. Την Αμοργό έμελλε να κάνει δεύτερη πατρίδα του, να φτιάξει την οικογένειά του με την αγαπημένη του Αθανασία. Στην Αμοργό μέσα από το λειτούργημα του Δασκάλου έμαθε γράμματα στα παιδιά 35 ολόκληρα χρόνια. Με το ίδιο πάθος, την ίδια αγάπη, την ίδια σπίθα στα μάτια, από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της εκπαιδευτικής του πορείας…
Ξέραμε λίγα πράγματα για τον Ναξιώτη Σταύρο Τζαννίνη. Με καταγωγή από τον Δαμαριώνα, με 35 χρόνια διδασκαλίας στην Αμοργό, με πρωτοποριακές για την εποχή ιδέες που έγιναν πράξη κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής του πορείας και κυρίως με πλήθος μαθητών που πίνουν νερό στο όνομά του!
Λίγες ώρες πριν από την εκδήλωση αποφασίσαμε να μάθουμε λίγα περισσότερα πράγματα για τον Δάσκαλο που τα «παιδιά» του αποφάσισαν να τιμήσουν. Πήραμε λοιπόν το δρόμο για το σχολείο στη Λαγκάδα.
Συναντήσαμε στην πορεία μας καλοσυνάτους ανθρώπους που μας χαιρετούσαν εγκάρδια. Η κυρία Μαρία μάλιστα, προσφέρθηκε να μας πάει στο σχολείο και μας άφησε εκεί για να νοιώσουμε στον προαύλιο χώρο του λίγη από τη χαρά των ανέμελων στιγμών των μαθητών. Καθίσαμε λίγο στην αυλή και φανταστήκαμε παιδιά να τρέχουν, να γελούν, να παίζουν. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, και συναντήσαμε ξανά την κυρία Μαρία μαζί με τη μητέρα της.
Η μαμά Ιωάννα, μας περίμενε με λουλούδια στα χέρια και σα να μας ήξερε χρόνια άρχισε να μιλά για τον Δάσκαλο, για το Σταυρή (σ.σ. έτσι τον αποκαλούν στη Νάξο), που πάνω και πρώτα απ’ όλα είναι Άνθρωπος και σωστός οικογενειάρχης. «Είχε φωνή δυνατή. Τον ακούγαμε να μιλά στα παιδιά από το δρόμο εδώ κάτω. Αν αντιλαμβανόταν πως κάποιο από αυτά δεν είχε καταλάβει το μάθημά του, τα έλεγε ξανά και ξανά, ακούραστα πάσχιζε και με πείσμα να τους μάθει γράμματα, να γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία…»
Λίγες ώρες αργότερα, στον πολυχώρο εκδηλώσεων «Άννα Συνοδινού» όσοι βρίσκονταν στην κατάμεστη αίθουσα, σηκώθηκαν όρθιοι για να υποδεχτούν και να χειροκροτήσουν τον ΔΑΣΚΑΛΟ Σταύρο Τζαννίνη.
Φυσιογνωμία ταπεινή, βλέμμα χαμηλωμένο, χαμόγελο αληθινό, άνθρωπος που σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό. Ιδανικός Δάσκαλος.
Κάθισε στη θέση του σχεδόν τρομαγμένος, άλλωστε όπως ακούσαμε στη συνέχεια από κάποιον ομιλητή, του άρεσε πάντα να περνάει απαρατήρητος… όμως όχι… αυτό, δεν το κατάφερε!
Τα φώτα έσβησαν και η οθόνη άνοιξε μπροστά μας για να ξεδιπλώσει μέσα από τις μαρτυρίες των μαθητών του και όλων όσων τον εκτιμούν τη λαμπρότητα του χαρακτήρα του.
Ακούσαμε πολλά όμως δεν είναι εφικτό να καταγραφούν. Κι αυτό γιατί οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν αυτά που όσοι είμασταν στην αίθουσα νοιώσαμε.
Φίλοι του από τα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια μίλησαν γι’ αυτόν, συνάδελφοί του που πορεύτηκε μαζί τους εκείνα τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 70 όταν ξεκίνησε την εκπαιδευτική του σταδιοδρομία, νεότεροι που με σεβασμό και αγάπη τους υποδέχτηκε στην εκπαιδευτική κοινότητα. Μίλησαν για το Δάσκαλο με περηφάνεια, για την προσπάθεια που έκανε και τελικά τα κατάφερε για τη συγχώνευση των σχολείων (καλώς όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια), μίλησαν μαθητές που εμπιστεύτηκαν αργότερα και τα δικά τους παιδιά στα ασφαλή του χέρια.
Οι τιμητικές πλακέτες είναι ένα μικρό δείγμα της ευγνωμοσύνης που εξέφρασαν ο καθένας με τον τρόπο του στα βίντεο που παρακολουθήσαμε. Το πορτραίτο του, δώρο καρδιάς από μικρούς μαθητές που συγκέντρωσαν χρήματα για να κάνουν έκπληξη στο Δάσκαλό τους. Μα εκείνος, πάντα ταπεινός. «Τα βγάλατε πέρα οικονομικά μ’ αυτό, ή χρειάζεστε βοήθεια;». Το ευχαριστώ του, φέρνει δάκρυα στα μάτια των παιδιών και στα δικά μας.
Είναι ο άνθρωπος που σε δύσκολες εποχές, μοναδικός δάσκαλος για έξι τάξεις, μάθαινε τα παιδιά να αγαπούν το σχολείο, να το θεωρούν σπίτι τους. Είναι αυτός που βιώνοντας τις δυσκολίες και θέλοντας να βοηθήσει τους μαθητές του καθιέρωσε την ενισχυτική διδασκαλία. Είναι αυτός που όταν τα «βλαστάρια του» όπως αποκαλούσε τα παιδιά έκαναν τις αταξίες τους τα «τιμωρούσε» λέγοντάς τους «άντε βγείτε τώρα να φυτέψουμε καμιά τριανταφυλλιά». Είναι αυτός που με τον τρόπο του κέρδισε τις καρδιές των μαθητών του, έγινε πρότυπο για τα παιδιά, αλλά και για μεγάλους ανθρώπους.
Είναι αυτός που έγραψε ιστορία στο μέλλον των μαθητών του, αυτός που όπως πολύ σωστά ακούσαμε κατά τη διάρκεια της τιμητικής εκδήλωσης γνώριζε να «κάθεται σωστά στην έδρα του».
Λένε πως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν εκπαιδευτικό είναι να τον συναντούν στο δρόμο οι μαθητές του χρόνια μετά τα μαθητικά τους χρόνια και να τον φωνάζουν Δάσκαλο.
Η αλήθεια είναι πως πολλοί από εμάς, είχαμε την τύχη να συναντήσουμε έναν δάσκαλο ή μια δασκάλα που μας ενέπνευσε, μας καθοδήγησε, ήταν με ένα μαγικό τρόπο το έναυσμα γι’ αυτό που γίναμε στη συνέχεια….
Ένας τέτοιος ΔΑΣΚΑΛΟΣ είναι ο Σταύρος Τζαννίνης.
Σημείωση: Ακολουθούν σε βίντεο τα συγκινητικά λόγια του κ. Μανώλη Προμπονά, η συνέντευξη του Δασκάλου Σταύρου Τζαννίνη, η βράβευσή του και σε τρία μέρη ολόκληρη η τιμητική εκδήλωση
