Τέλη δεκαετίας του 20… Σχεδόν 100 χρόνια πριν. Η Νάξος έχει περάσει από την πιο μεγάλη σε διάρκεια ξηρασία των τελευταίων δεκαετιών. Η οικονομία έχει διαλυθεί. Καλλιέργειες αλλάζουν και εκατοντάδες είναι οι κάτοικοι που φεύγουν για άλλες πολιτείες… Από την ορεινή Κόρωνο, τέσσερις νέοι παίρνουν το δρόμο για την μακρινή Αργεντινή.
Με την αρωγή του “Ορεινού Αξώτη” βλέπουμε το ταξίδι τους..
“Η μετανάστευση για μια καλύτερη ζωή είναι ένα προαιώνιο κοινωνικό φαινόμενο που συνεχίζει ακόμα. Κάθε τόπος έχει ιστορία μετανάστευσης, τόσο φυγής όσο και ερχομού. Από τη Νάξο, πολλές φορές έφυγαν κύματα Αξωτών και προς πολλές κατευθύνσεις. Κάποιες προσπάθειες μετανάστευσης δεν είχαν καμιά επιτυχία.
Μια τέτοια προσπάθεια εκτυλίσσεται το 1927 – 1928, όπου τέσσερις Κορωνιδιάτες αποφασίζουν να μεταναστεύσουν στην Αργεντινή για μια καλύτερη τύχη. Η πληροφόρηση που έχουν για αυτά τα ξένα μέρη είναι ελάχιστη και μόνο τα θετικά τους έχουν μείνει, ουσιαστικά είναι ένα ταξίδι προς το άγνωστο . Πρόκειται για τους Δημήτριο Νικ. Μουτσόπουλο (Μπεκοδημήτρη), Παναγιώτη Κ. Κουμερτά (Τάκη του Κωνσταντάρα), Κωνσταντίνο Γ. Κουφόπουλο (Τσεργινοκώστα) και Γεώργιο Κοντόπουλο (Μπαρουξοέργης).
Το ταξίδι διήρκησε σχεδόν ένα μήνα, στο ίδιο πλοίο βρισκόταν και άλλοι Ναξιώτες. Φτάνουν στην Αργεντινή, αλλά ούτε το περιβάλλον, ούτε οι δουλειές ήταν όπως τα περίμεναν και άρχισαν τα προβλήματα. Μένουν εκεί σχεδόν ένα χρόνο, αλλά τίποτα δε βελτιώθηκε και όλοι μαζί αποφασίζουν να γυρίσουν πίσω, όμως τα χρήματα για το ταξίδι της επιστροφής, ήταν πολλά και η εξεύρεσή τους πιο δύσκολη από το ίδιο το ταξίδι.
Ο ένας εξ αυτών, ο Τάκης του Κωνσταντάρα, μη έχοντας άλλη λύση, προσπαθεί να μπει στο πλοίο σαν λαθρεπιβάτης, τον ανακαλύπτουν και για καλή του τύχη ο καπετάνιος δεν τον κατεβάζει, αλλά ολοκληρώνει το ταξίδι της επιστροφής σαν θερμαστής των ατμομηχανών του πλοίου .
Σε μια κάρτα / φωτογραφία που στέλνει ένας άλλος από τους τέσσερις, ο Μπεκοδημήτρης , την μέρα των Χριστουγέννων εν μέσω του ταξιδιού, φαίνεται η λύπη και ο καημός τους γι’ αυτή τη προσπάθεια .
’ενθύμιο της 25ης Δεκεμβρίου 1928
Μετά 20ήμερον ταξίδιον ης το μέσο του οκεανού την ημέρα τω Χριστουγένο
Έχο μεράκι στο μιαλό και πόνο στο κορμί μου
γιατί τρεις χρόνους πέρασαν να με με τους γονείς μου
τους 2 ήμουν στρατιοτικό τον τρίτο στο ταξίδι
και η μάνα μου νε με ξαναΪδή δύσκολα το ελπίζει
μ έχει ταράξει η θάλασσα και δεν μπορώ να γράψω
και συλογέμε μες το μιαλό και πος να το σιντάξο
όμος μαι πνίγει ο πόνος μου και τόσο μαι λιπίζι
διότι μου ήπε η μάνα μου ποτέ δεν θα ελπίζι
δεν έπρεπε να αντισταθό τόσο μεγάλο πόνο
γιατό μεγάλο ….. να λίπο τόσον χρόνο
δεν θέλο άλλο για να πο ούτε άλα να συντάξο
γιατί σφυρίζι η θάλασσα και δεν μπορό να γραψο
ΟΧΙ ΑΛΟ
Δημήτρης Νικ Μουτσόπουλος“
Με πληροφορίες από τη σελίδα “ΟΡΕΙΝΟΣ ΑΞΩΤΗΣ”
