Η περιφερειακή αρχή αποφάσισε να ζητήσει από την κυβέρνηση -και με απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου– την κατάργηση των επιπλέον 12 μέτρων στη χάραξη της γραμμής αιγιαλού και παραλίας, που ισχύει από το 1929 στα Δωδεκάνησα με τον Κτηματολογικό Κανονισμό.
Μέσα σε ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ που προωθεί την παραπέρα εμπορευματοποίηση περισσότερων παραλιακών εκτάσεων, κάνοντας ακόμα πιο απαγορευτικό το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση του λαού στις παραλίες με αρνητικές επιπτώσεις και στο περιβάλλον, η κατάργηση αυτής της προστατευτικής διάταξης θα επιδεινώσει την ήδη αφόρητη κατάσταση που επικρατεί στις παραλίες, ειδικά της Ρόδου.
Η ασυδοσία των μεγαλοεπενδυτών στο παραλιακό μέτωπο των νησιών στην ουσία επιβραβεύεται, ανοίγοντας παραπέρα την όρεξή τους να μην αφήσουν σπιθαμή αιγιαλού και παραλίας που να μη την κάνουν τσιφλίκι τους.
Ο πολυδιαφημισμένος φιλοπεριβαλλοντισμός τους φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα μεγαλοξενοδόχων και επιχειρήσεων που αλώνουν τις παραθαλάσσιες εκτάσεις.
Επίσης με το νομοσχέδιο που προβλέπει τη μείωση από 5 σε 4 μέτρα την ακτογραμμή αυξάνοντας την έκταση κατάληψης, όπως και την ανάθεση στην ΕΤΑΔ της διαχείρισης παραλιών, αποκαλύπτεται ότι στόχος δεν είναι ούτε η προστασία του περιβάλλοντος ούτε και η ελεύθερη πρόσβαση του λαού στη θάλασσα, αλλά η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή η εκχώρηση φιλέτων γης στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Η Λαϊκή Συσπείρωση καταψήφισε την πρόταση της περιφερειακής αρχής για την κατάργηση της κοινόχρηστης ζώνης πλάτους 12 μέτρων πέραν της οριογραμμής της θάλασσας , η οποία θα περάσει στη βουλή ως ακόμα μια ικανοποίηση των απαιτήσεων του μεγάλου τουριστικού κεφαλαίου που πολιορκεί ανηλεώς κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου δίπλα στη θάλασσα και όχι μόνο.
Θεωρούμε ότι η διατήρηση της συγκεκριμένης διάταξης είναι ευεργετική για το φυσικό περιβάλλον, αναγκαία για εξασφάλιση ελεύθερων χώρων στις παραλίες και πρέπει να παραμείνει και μετά τη μετάπτωση της περιοχής μας στο Εθνικό Κτηματολόγιο.
Μεμονωμένες περιπτώσεις που έχουν πραγματικό ζήτημα και αφορούν οικισμούς ή παλιά κτίσματα (όπως στο Καστελόριζο, τη Σύμη, τα Στεγνά, το Χαράκι και αλλού), αυτά μπορούν να εξεταστούν ξεχωριστά και να αντιμετωπιστούν ως εξαιρέσεις υπό σαφείς προϋποθέσεις.
Με τον αγώνα όλων των εργαζομένων, να έρθει αποφασιστικά στο προσκήνιο μαζί με όλες τις δίκαιες σήμερα διεκδικήσεις τους, η απαίτηση για ελεύθερες και δωρεάν παραλίες για το λαό.
