Αλυκό Νάξου… Ισως, το πιο όμορφο σημείο του νησιού. Στο νοτιότερο σημείο μέσα στο κεδροδάσος… Αμμοθίνες, κέδρη και βουλίδια. Ερείπια από ένα ξενοδοχείο που έμεινα στα …μπετά την εποχή της Δικτατορίας.
Από τότε έχουν περάσει πενήντα χρόνια και δυστυχώς παραμένουν τα βουλίδια. Ομως, κάθε μέρα που περνάει ελλοχεύει κίνδυνος καθότι τα όποια σίδερα υπήρχαν έχουν αλλοιωθεί από τη διάβρωση της υγρασίας και το χρόνο. Τα τσιμέντα είναι σχεδόν στον αέρα και τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μίας εικόνας που δεν μας τιμάει, ως κοινωνία και ως δήμος.
Σήμερα είχαμε μία εξέλιξη που μας προβληματίζει ακόμη περισσότερο και καθιστά επιτακτικά την ανάγκη για άμεση λύση. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που το “ξενοδοχείο” είχε ανάλογη εικόνα να καταρρέει μέρα με την ημέρα…
Μέρος τοίχου στο χώρο που βρίσκεται η είσοδος προς το λιμανάκι έπεσε. Αποτέλεσμα; Να κλείσει ο δρόμος. Οι κάτοικοι (σ.σ. ευχαριστούμε για την ενημέρωση και το φωτογραφικό υλικό) και οι επιχειρηματίες της περιοχής είναι αγχωμένοι. Ζητούν την άμεση παρέμβαση του Δήμου…
Μην ξεχνάμε ότι εδώ και αρκετό καιρό, ο χώρος έχει περάσει πλέον στη δικαιοδοσία του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων. Από τον Ιούνιο του 2021 όταν ο Δημήτρης Λιανός, βρέθηκε στα γραφεία του Υπουργείου Περιβάλλοντος και δη του Υφυπουργού Γιώργου Αμυρά… Οταν κι έπεσε στο τραπέζι η ανάπλαση της περιοχής στο Αλυκό.
Πριν από έναν χρόνο μάλιστα, ο Γιώργος Αμυράς είχει πει “ναι” στη πρόταση που του κατέθεσε ο Δημήτρης Λιανός.. Ποια ήταν; Η απομάκρυνση των ερειπίων από το μοναδικού φυσικού κάλους κεδροδάσος του Αλυκού. Και η άμεση αποκατάσταση του φυσικού τοπίου”. Η όλη μάλιστα διαδικασία είχε περάσει μέσω του “Πράσινου Ταμείου” με προϋπολογισμό 540.000 ευρώ.
Μήπως να βιαστούμε; Ενας χρόνος έχει περάσει… Τι περιμένουμε.
Μίνι ιστορία
Στις 21 Οκτωβρίου 1968 η Επιτροπή Αιγιαλού και παραλίας (Έφορος, Λιμενάρχης, Μηχανικός Δημοσίου) με πρωτοβουλία του τότε Εφόρου Νάξου Ν. Ανδρουλιδάκη επεμβάνει και σταματάει την επένδυση των βέλγων επενδυτών, οι οποίοι είχαν αρχίσει να χτίζουν πάνω στη ζώνη του αιγιαλού, κτίριο που προοριζόταν για εστιατόριο, μαγειρείο κ.λπ. Συνολικά χτίστηκαν κτίρια 7.500 τ.μ. καθώς και τέσσερα ισόγεια διαμερίσματα (μπακαλόους).και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα (περίπου τρείς μήνες)…
Κι από τότε τίποτα… Δικαστικοί αγώνες ο ένας μετά τον άλλο για να διαπιστωθεί ποιοι έχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας (σ.σ. μία μάχη που ξεκίνησε όπως μας αναφέρει ο συγγραφέας Νίκος Λεβογιάννης σε άρθρο του με τίτλο “Αλυκό, ένα έγκλημα ζητάει δικαίωση” που δημοσιεύσαμε το 2015) από τα μέσα της δεκαετίας του 40 και μόλις την προηγούμενη δεκαετία έφτασε στο τέλος… Με την τελεσίδικη απόφαση 301/2004 του Εφετείου Αιγαίου το Αλυκό κηρύχτηκε δημόσια δασική έκταση. Ο δικαστικός μαραθώνιος για το Αλυκό, που κράτησε 65 χρόνια (1946 – 2010), έκλεισε οριστικά και τελεσίδικα με την 1417/2010 απόφαση του Γ΄ τμήματος (Πολιτικές αποφάσεις) του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης που υπέβαλαν οι καταπατητές (1.3.2006) εναντίον της απόφασης του Εφετείου Αιγαίου.
Δυστυχώς, οι αρμόδιοι της Διοίκησης και της Αυτοδιοίκησης στις Κυκλάδες και τη Νάξο, δεν έχουν πράξει μέχρι σήμερα (2020) το παραμικρό για την προστασία του, πολύ περισσότερο για την αποκατάσταση του τοπίου στην προ του 1969 κατάσταση. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2004 – 2010, που ξεκαθάρισε δικαστικά ότι το Αλυκό ανήκει στο δημόσιο, η Περιφέρεια Ν. Αιγαίου, ως η αρμόδια υπηρεσία δεν έπραξε το παραμικρό για την αποβολή των καταπατητών, για την κατεδάφιση των ερειπίων, για τη λήψη στοιχειωδών μέτρων προστασία του περιβάλλοντος. Και βέβαια ανάλογο μερίδιο ευθύνης βαραίνει και όλους τους άλλους φορείς, με το μοναδικής ομορφιάς κεδροδάσος (εκτείνεται ουσιαστικά έως την Πλάκα, καλύπτοντας όλη τη νοτιοδυτική ακτή του νησιού)
