Η προσωπική μου αγάπη για το τρέξιμο είναι ανεξίτηλα δεμένη με την αδιαμφισβήτητη αίσθηση ελευθερίας και την ανάγκη για φυγή προς τα εμπρός.
Κείμενο του Αντώνη Ποθητού (*)
Από τους πρώτους διασκελισμούς στα 13 μου, στο κουρασάνι του τότε Εθνικού Σταδίου Νάξου, στα 8 στάδια των Αιγαιοπελαγίτικων Αγώνων που συμμετείχα κι έπειτα στο παλιό Γεώργιος Καραϊσκάκης, το γήπεδο του Πανιωνίου, το χωμάτινο πέταλο πίσω από το Καλλιμάρμαρο, αλλά και το ΣΕΦ, το ΟΑΚΑ και τον Αγιο Κοσμά, εκεί που κολλήθηκαν με ιδρώτα και γαλακτικό αρκετά δρομικά ένσημα, μέχρι σήμερα, η ανάγκη για απομόνωση, για χάρη ενός άτυπου διαλογισμού σε συνδυασμό με την ικανοποίηση της αυτοβελτίωσης μέσα από την επίτευξη στόχων αλλά και το καθ’ εαυτό κυνήγι των ενδορφινών, παραμένουν ακατανίκητες προσωπικές μου «ντόπες» στον χρόνο.
Σε αυτή την αγάπη για το τρέξιμο έρχεται να κουμπώσει η χαρά της δημιουργικής προσωπικής περιπλάνησης, η χαρά για ένα δρομικό σεργιάνι. Με το αόρατο νήμα από τον μίτο της Αριάδνης στα πόδια και με αφετηρία τους καλαμιώνες στο Λιβάδι της Νάξου, με μια εκ φύσεως αγάπη για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, τρέχω να ενώσω τον κόσμο σε έναν δικό μου παγκόσμιο χάρτη. Εκεί ακριβώς που αθλητισμός και πολιτισμός συναντιούνται με τον αρμονικότερο τρόπο: στο ιστορικής αξίας αγώνισμα του μαραθωνίου.
Η εκκίνηση δόθηκε ξανά για μένα έπειτα από 20 χρόνια αποχής, στην πατρίδα του Στέλιου Κυριακίδη, την όμορφη Πάφο της Κύπρου. Επειτα ακολούθησε το Παρίσι. Η αρχή ήταν δύσκολη, με λάθη, αβλεψίες, αστοχίες και επικίνδυνους αυθορμητισμούς που οδήγησαν σε τραυματισμούς. Ευτυχώς που στο πλάι μου υπήρχαν η οικογένειά μου, ο προπονητής μου, δυο-τρεις καλοί φίλοι με κατανόηση και αρκετοί εξαιρετικοί επαγγελματίες γυμναστές και φυσικοθεραπευτές.
Τα χρόνια πέρασαν και κάθε εμπόδιο θέλει στρατηγική για να υπερκεραστεί: ο πελαγίσιος βοριάς νικιέται στα καλά προστατευμένα παράλληλα δρομάκια του Αϊ-Γιώργη, στις νότιες παρυφές της Χώρας, παρέα με τα έντονα αρώματα από τα κάθε λογής μπαχάρια στα μαγειρέματα των μεταναστών. Η υγρασία, με μεσημεριανά tempo και longruns στο φιλόξενο Λιβάδι, έστω και υπό τη δυναμική παρουσία του μεθανίου στα ρουθούνια, από τα παρακείμενα βουστάσια. Ο θεός του νησιού, ο Διόνυσος, με το ιερό του εκεί, στα Υρια, ο ορθόδοξος Αϊ-Γιώργης κι ο καθολικός Σανλούκος λίγο πιο πέρα, θα συνδράμουν κι αυτοί με την ευλογία τους τις ανάσες μου, στις πρώτες ιδρωμένες απόπειρες της προετοιμασίας.
Φέτος, σειρά έχει η Αιώνια Πόλη. Κι ως άοπλος Αννίβας, που χαλυβδώνει με τη σκόνη της Σαχάρας τα πνευμόνια του κάπου στις ακτές της Τυνησίας, στοχεύω να διαβώ τις Αλπεις για να σταθώ στην εκκίνηση του μαραθωνίου στη Ρώμη. Ο κύβος ερρίφθη για μια ιστορία αλλιώτικη. Που δεν μιλά για αιματοκυλίσματα και καταστροφή, αλλά για συναδέλφωση και κατάκτηση εμπειριών και γνώσης. Ο χάρτης μου είναι ανοιχτός μπροστά και οι υποψήφιοι σταθμοί πάμπολλοι: Λονδίνο, Βαρκελώνη, Μπρατισλάβα, Αννόβερο και ΝόβιΣαντ, Βομβάη, ΛοςΑντζελες και Τόκιο.
Δεν είναι όμως μόνο οι προορισμοί-σταθμοί που μετρούν σε αυτή την άτυπη προσωπική σκυταλοδρομία. Αλλά και η υπέροχα φωτεινή, χειμωνιάτικη αγκάλη της Μεσογείου που τους υπογραμμίζει. Μπορεί ο μίτος να αρχινά το ξετύλιγμά του με τα πρώτα χιλιόμετρα στη Νάξο, μα συνεχίζει πότε στον υπέροχο Παγασητικό, στην απλωσιά της Καλαμάτας, στο καταπράσινο Γαλαξίδι, τη μαγική Κορωνησία, την Τριχωνίδα, τη Γύρα της Λευκάδας και πότε στην παράκτια Τυνησία, το Ατλαντικό Μαρόκο, την Ερυθρά Θάλασσα. Τα πατήματα-πινελιές να χρωματίσουν την υδρόγειο, κι ίσως μια μέρα, ο Μινώταυρος της αμάθειας και της μισαλλοδοξίας να πέσει νεκρός από το σπαθί της γνώσης. Ισως τότε τα λευκά πανιά να βρουν για πάντα τη θέση τους στα ξάρτια…
(*) Ο Αντώνης Ποθητός είναι ξεναγός και δραστηριοποιείται επαγγελματικά στις Κυκλάδες. Είναι αθλητής του ΣΕΒΑΣ Νάξου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε με την αρωγή του Αξώτη Γιάννη Βασαλάκη στο ένθετο “Τρέχω” στα “Νέα” του περασμένου Σαββάτου (03/02).
