“Θα προτιμούσα να μιλήσουμε στα ελληνικά, αλλά ξέρω ελάχιστες λέξεις. Πρέπει να αρχίσω μαθήματα!” μου λέει γελώντας ο Clement Chapillon, βραβευμένος Γάλλος φωτογράφος και παθιασμένος με την Ελλάδα και ιδιαίτερα με το νησί της Αμοργού. «Μένω με την οικογένειά μου σε ένα πανέμορφο καταπράσινο μικρό χωριό στον γαλλικό νότο και από το παράθυρο του σπιτιού μου έχω θέα στο κάστρο όπου έχει ταφεί ο Πικάσο! Με το χέρι στην καρδιά, όμως, θα προτιμούσα να ζω μόνιμα στην Αμοργό, ψηλά στον βράχο, και να έχω θέα το απέραντο γαλάζιο. Εκεί βρήκα τον παράδεισό μου!».
Εδώ και είκοσι χρόνια, επισκέπτεται το νησί τακτικά. «Εκεί πήγα τις πρώτες ενήλικες διακοπές μου, εκεί πήγε τις πρώτες του διακοπές ο γιος μου τριών μηνών, εκεί έμαθα να κάνω ελεύθερη κατάδυση με τη γυναίκα μου. Το 2018 αποφάσισα να απαθανατίσω τα τοπία, τη ζωή των κατοίκων, τα τοπικά έθιμα, τη ζωή μου στο νησί, όχι τόσο το καλοκαίρι, αλλά κυρίως τον χειμώνα», μου εξηγεί για τη φωτογραφική έκθεση που μόλις εγκαινίασε στο ισόγειο του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Γιατί τέτοιος έρωτας με την Αμοργό;
“Ο πατέρας μου αγαπούσε την Ελλάδα, τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Ερχόταν τακτικά στην Αμοργό, κι έτσι με έκανε να την αγαπήσω. Αγάπησα τους ντόπιους, όχι μόνο τους ηλικιωμένους που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα σε έναν τόσο απομακρυσμένο τόπο, αλλά και τους νεότερους, που νιώθουν το μέρος σαν παράδεισο και σαν φυλακή ταυτόχρονα. Έμαθα τι θα πει φιλοξενία – οι Γάλλοι δεν είμαστε φιλόξενος λαός. Με προβλημάτισε η έννοια της απομόνωσης σε ένα νησί στη μέση του πουθενά, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο οι ντόπιοι συνδέονται με τη φύση, τα ζώα, τη θρησκεία. Βρήκα έναν αυθεντικό, στωικό τρόπο ζωής, κοντά στην ευτυχία. Ναι, η Αμοργός μού έμαθε πώς να γίνω ευτυχισμένος. Εκεί πρωτοέμαθα και για την ποίηση του Ελύτη”.
Η πιο έντονη ανάμνηση από τη ζωή σου στο νησί;
“Ένα πρωινό, γύρω στις πέντε, συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο. Με οδήγησε σε ένα απίστευτης ομορφιάς σημείο με εκατοντάδες κατσίκες. Άρχισε να τις φωνάζει με ονόματα όπως Πηνελόπη, Μαρία κ.λπ. κι εκείνες ανταποκρίνονταν, σαν άνθρωποι! Μου είπε ότι δεν είχε χρήματα να φτιάξει έναν προστατευτικό χώρο, κι έτσι πήγαινε εκεί κάθε πρωί και τις φώναζε μία προς μία για να μην τις χάσει. Αυτή η εικόνα για μένα είναι ένας ύμνος στη ζωή”.
Με τους ντόπιους είχες αλληλεπίδραση;
“Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που πήγαμε να μαζέψουμε τις ελιές. Τώρα στη Γαλλία μαγειρεύω με το λάδι της Αμοργού και κάθε φορά λέω «εγώ το έφτιαξα αυτό το λάδι!».
Με την κάμερά σου έχεις ταξιδέψει σε όλο τον πλανήτη.
“Πράγματι. Η φωτογραφία είναι ο τρόπος μου να εξερευνώ τη ζωή. Είχα μια καριέρα στον χώρο της εταιρικής επικοινωνίας, τα παράτησα όμως εν μια νυκτί και αποφάσισα να γίνω φωτογράφος. Ευτυχώς, γιατί άλλαξε όλη μου η κοσμοθεωρία. Έχω ταξιδέψει στην Κούβα, στη Μεσόγειο, στην Ασία, στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη, όπου έκανα ένα μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα. Έχω κοιμηθεί σε σκηνή Βεδουίνων, έχω γνωρίσει τους μυστηριώδεις ανθρώπους της ερήμου. Φυσικά, είναι δύσκολο επάγγελμα. Τεράστιος ανταγωνισμός, πρέπει να παλεύεις για τον βιοπορισμό σου διαρκώς. Αλλά δεν το μετανιώνω”.
Το επόμενο φωτογραφικό ταξίδι που ονειρεύεσαι;
Θέλω να κάνω ένα road trip από τη Γαλλία μέχρι τη Θεσσαλονίκη και να φωτογραφίσω οτιδήποτε ιδιαίτερο βρω στη διαδρομή μου. Είναι όνειρο ζωής, ελπίζω να βρεθεί κάποιος να το χρηματοδοτήσει! (γελάει)
INFO. H έκθεση φωτογραφίας Les Rochers Fauves (Οι καστανοκόκκινοι βράχοι) παρουσιάζεται στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος (Σίνα 31, Κολωνάκι) έως τις 2/11. Είσοδος ελεύθερη. Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή 08.00 -20.00 | Σάββατο 09.00-17.00.
Με πληροφορίες από την εφημερίδα “Καθημερινή” – Κείμενο: Αγγελος Γιωτόπουλος
