Reunion… Μία λέξη που μας έρχεται από το εξωτερικό με σκοπό να μας θυμίσει πόσο σημαντική είναι η επανένωση. Με ποιον; Κυρίως με τη ψυχή μας.
Reunion.. Μία λέξη που συναντάμε κυρίως στα σχολεία. Από τα “μεγάλα” παιδιά, που θέλουν να επιστρέψουν στα θρανία έστω και για μερικά λεπτά.
Reunion… Και οι αναμνήσεις κάνουν “πάρτι”. Χαμόγελα, δάκρυα. Εντονα συναισθήματα. Αναμνήσεις που ήταν βαθιά μέσα μας και βλέπουν το φως.
Τουλάχιστον αυτό ένιωσα πριν από μερικά χρόνια όταν συμμετείχα στο πρώτο reunion της τάξης του 1985 του Λυκείου Νάξου.
Δεν ξέρω όμως πως ένιωσαν τα “μεγάλα” παιδιά μίας παρέας που πρόσφατα γιόρτασε τα πενήντα (50) χρόνια από το πέρας των μαθημάτων στο Γυμνάσιο Νάξου (το 1973 δηλαδή; Ουάου)…
Η ανάρτηση από τον Μιχάλη Φραγκίσκο, αν μη τι άλλο είναι συγκινητική…
“Πενήντα χρόνια απόφοιτοι του Γυμνασίου Νάξου, ξανά στο ιερό τόπο της μόρφωσης. Στο μάθημα της ιστορίας μας τρόμαζαν και μας μπέρδευαν οι αιώνες. Τώρα ο μισός αιώνας αποφοίτησης μας φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα!!
Βρεθήκαμε χθες στο ιστορικό κτήριο του Γυμνασίου Νάξου όχι τόσο για να συναντηθούμε αφού δεν παύσαμε ποτέ να διατηρούμε τη σχέση του συμμαθητή/τριας, αλλά να αποτίσουμε φόρο τιμής στο Ίδρυμα και στους καθηγητές μας.
Με ομιλία του πανεπιστημιακού Μαν. Σέργη τιμήσαμε ιδιαίτερα τον απόντα καθηγητή μας Μαν. Καλδέλη.
Ευχαριστούμε για την συμμετοχή την νεώτερη καθηγήτρια μας την Λίλια Ποσάντζη και τις Κυριακή Σκληράκη, Μαρία Μπεμπέτσου-Τζαννίνη για τα μηνύματα τους.
Επίσης το νέο Γυμνασιάρχη και τον υπό ίδρυση σύλλογο αποφοίτων Γ.Ν. Συνεχίζουμε ελπίζουμε υγιείς ως το τελικό μας σκασιαρχείο!!”
