Είναι από τις συναυλίες που περιμένεις καιρό. Να δεις τον Αλκίνοο Ιωαννίδη μόνο με την κιθάρα του σε έναν πύργο που χτίστηκε περίπου το 1600.
Της Αφροδίτης Παπακαλού (loaded.gr)
Στον Πύργο Μπαζαίου λοιπόν που ενώνει τη χώρα της Νάξου με τη νησιωτική της ενδοχώρα, εκεί όπου από το 2001 πραγματοποιείται το Φεστιβάλ Νάξου, το βράδυ της Πέμπτης 24 Αυγούστου, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης βρέθηκε μόνος επί σκηνής.
Μία βραδιά που κύλησε σχεδόν μαγικά σ’ έναν επιβλητικό χώρο που αρχικά και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα είχε λειτουργήσει ως μοναστήρι.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται από την ώρα του δειλινού παρότι η συναυλία ήταν προγραμματισμένη ν’ αρχίσει στις 21:30.
Σημειώνεται ότι τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί δύο εβδομάδες πριν και περιμένοντας υπομονετικά ν’ ανοίξουν οι πόρτες, ζήσαμε στιγμές Αθήνας καθώς κάποιοι αναζητούσαν έστω και ένα. Μάλιστα, υπήρξαν και αρκετοί που παρότι δεν κατάφεραν να μπουν, παρέμειναν και άκουσαν το live απ’ έξω.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είχε εμφανιστεί στον ίδιο χώρο 19 χρόνια πριν. Το βράδυ της Πέμπτης ακούσαμε τραγούδια με μία κιθάρα- «με δύο κιθάρες» (ακουστική και ηλεκτρική) και όπως σημείωσε ο ίδιος χαριτολογώντας: «Έφερα και άλλη μία για να φαινόμαστε πολλοί».
Παρότι και φέτος το καλοκαίρι συνεχίζει τις συναυλίες με την μπάντα του, ο ίδιος είπε ότι εμφανίσεις όπως η συγκεκριμένη, τις κάνει σποραδικά μέσα στο χρόνο. «Τις χρειάζομαι, αυτές οι συναυλίες με επαναφέρουν στη ρίζα της τραγουδοποιΐας, στη στιγμή της γέννησης των τραγουδιών», ανέφερε χαρακτηριστικά. «Φέτος έκανα λίγες τέτοιες εμφανίσεις σε Ατλάντα, Βοστώνη, Νέα Υόρκη, Άνδρο και κλείνω την παγκόσμια solo περιοδεία μου στη Νάξο».
Η αλήθεια είναι ότι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αστειευόταν κατά τη διάρκεια της βραδιάς και συνομιλούσε και με τον κόσμο που είτε ζητούσε τραγούδια είτε είχε απορίες μέχρι και για την προέλευση της κιθάρας του.
Όσο για το τι τραγούδια ακούσαμε; Σκεφτείτε όλα όσα έχουμε αγαπήσει από τον ίδιο ακόμα και διασκευές που έχει κάνει όπως το «Μανούλα μου», τον «Κεμάλ», ή το «Κόκκιν’ αχείλι», ακόμα και τον «Αύγουστο» του Νίκου Παπάζογλου. Μαγεία!
Και όλα να τα συνοδεύει και μία ιστορία όπως τα δύο παραδοσιακά της Κύπρου που δεν λείπουν από τις συναυλίες του και που είχαν συμπεριληφθεί στο album «Πού Δύσην ως Ανατολήν» του 2006. Μάλιστα, λίγο μετά το τέλος τους, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μας είπε ότι στις 6 Σεπτεμβρίου επιστρέφει μόνιμα στην Κύπρο.
Όταν οι θεατές δεν τραγουδούσαν, μέσα στον χώρο επικρατούσε απόλυτη ησυχία την οποία διέκοπταν οι ήχοι της νυχτερινής εξοχής.
Όσοι παρακολουθείτε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, γνωρίζετε ότι εκτός από αισθήματα μοιράζεται και σκέψεις που μας αφορούν όλους.
Έτσι το τραγούδι «Μικρή Βαλίτσα» που έκλεισε τη βραδιά, το αφιέρωσε σε όσους «αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και σε όσους εγκαταλείπονται από αυτόν. Στους ανθρώπους που βρέθηκαν νεκροί χωρίς ονοματεπώνυμο (οι μετανάστες στον Έβρο), χωρίς χαρτιά, έχουμε και άλλους κλειδωμένους σε κλούβες. Θα ήθελα και στους δικούς μας ανθρώπους που υποφέρουν και σε όσους αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό ή ακόμα και να έρθουν εδώ. Ποια μοίρα σε στέλνει σε αυτόν τον τόπο;», αναρωτήθηκε.
Θα τολμούσα να πω ότι μετά τη θλίψη των προηγούμενων ημερών, ο Αύγουστος «μας χρωστούσε» αυτή τη βραδιά.
