Κάθε καλοκαίρι το ίδιο ερώτηµα. Έχεις κάποια καταγωγή από τη Νάξο και πηγαίνεις κάθε χρόνο; Καµία απολύτως. Όταν το 2009, όµως, την επισκέφτηκα για πρώτη φορά ήταν coup de foudre. Η Νάξος είναι γεύσεις, εικόνες, στιγµές. Αρσενικό (το τοπικό τυρί) µε σταφύλι τα απογεύµατα στο µπαλκόνι, ατελείωτες ώρες στην απέραντη παραλία της Πλάκας µε τη χρυσή άµµο, µακρινές εκδροµές.
«Τουλάχιστον δύο µέρες θα πάµε ολοήµερη εκδροµή, εντάξει;». Μαγιό, παρεό, φύγαµε. Πρώτος σταθµός για καφέ στο χέρι από τον Λαγογιάννη στην Πλάκα –οι µόνοι που πετυχαίνουν τις παραξενιές µου στον γλυκό latte– και χειροποίητα τυρποπιτάκια, κρουασανάκια κ.λπ. για τον δρόµο. Μετά από πολλές στροφές και την ίδια πάντα γκρίνια που ζαλίζοµαι, φτάνουµε στην ορεινή Απείρανθο.
Το πιο γραφικό χωριό των Κυκλάδων, µε συµπυκνωµένο πολιτισµό σε πλακόστρωτα σοκάκια. Κλαµπ σάντουιτς και οµελέτες για πρωινό, πορτοκαλόπιτα και παγωτά. Πάντα τα καλοκαίρια το πρωινό είναι µια ιεροτελεστία που τηρείται αυστηρά. Βόλτες και πόζες σε σκαλάκια, γέλια και ατάκες κλισέ.
Στη συνέχεια, απαραίτητη στάση για καφέ στον πλάτανο στο χωριό του κολλητού μου φίλου του Δημήτρη, το Φιλώτι (το μεγαλύτερο χωριό του νησιού) και βόλτα στη γειτονιά του Φασολά με τα παραδοσιακά εργαστήρια. Επόµενος σταθµός Χρυσή Άµµος. Μία παραλία στην άλλη µεριά του νησιού, όπου περπατάς και δεν βαθαίνει ποτέ! Το καλύτερό µου… παιχνίδια µε τεράστια κύµατα αν είσαι τυχερός και έχει αέρα, το ετήσιο ραντεβού παλιµπαιδισµού, εκεί όπου το µυαλό αδειάζει. «Πάµε να φύγουµε; Σε αυτή την παραλία νυχτώνει νωρίς». Πάντα το ίδιο αστείο. «Μα είσαι χαζό, παιδάκι µου; Αλήθεια σου λέω, αφού η παραλία είναι ανατολική και ο ήλιος φεύγει πιο νωρίς». «Θα µου κουβαλήσεις τα πράγµατα ως το αυτοκίνητο;» «Αλίµονο!»
Φτάνουµε στο Χαλκί. Ένα µικρό γραφικό χωριό σαν ζωγραφισµένο. Κρύος αέρας, πάντα ξεχνάς να πάρεις ρούχα µαζί, προσπαθείς να κουλουριαστείς και να χωρέσεις στο παρεό. Φαγητό στην πλατεία. «Κρέας ή ψάρι;» Αστεία ερώτηση, κρέας. «Αύριο να πάµε στον Βασίλη στους Μέλανες», το χωριό µε τα πιο νόστιµα κρέατα του νησιού. Σε ξέρουν πια και σου ετοιµάζουν την αγαπηµένη ποικιλία. Και µετά χειροποίητο γλυκό κερασµένο.
Στο λιµάνι να παραλάβω την παιδική κολλητή µου φίλη. Κάθε χρόνο η ίδια υπόσχεση: «Να µη µιλήσουµε λίγες µέρες πριν για να µου πεις όλα τα νέα στην ξαπλώστρα». Ατελείωτες εξοµολογήσεις µέχρι να δύσει ο ήλιος, παραγγέλνουµε φρούτα, κλαµπ σάντουιτς, οµελέτες. Με τα πόδια απέναντι ως το δωµάτιο, στα γρήγορα µπάνιο και οπωσδήποτε για φαγητό στο Vlassis Family µε τα πιο προσεγµένα και διαλεχτά φαγητά, τους πιο γλυκούς ανθρώπους και το πιο ευγενικό service που θα συναντήσεις σε όλο το νησί. Κοριτσίστικες συζητήσεις, νέες εξοµολογήσεις, επώδυνες αναδροµές στο παρελθόν, αισιόδοξα σχέδια για το µέλλον. Κάποιες φορές δάκρυα.
«Το βράδυ να πάµε στη Χώρα! Πλησιάζει 15Αύγουστο και θα είναι απλησίαστη». Περιπλάνηση στα σοκάκια. Ντόπια µαγαζιά µε παρεό και φορέµατα ραµµένα στο χέρι που θα φοράω όλη τη χρονιά και κανείς δεν πιστεύει όταν λέω ότι είναι αγορασµένα από το κρυµµένο µαγαζάκι του νησιού. Σουλάτσο στο λιµάνι πάνω κάτω ως αργά. Και τώρα ποτό ή παγωτό; Πάντα το δεύτερο, από τότε που έκλεισε το Escoba του Γιάννη στο λιµάνι. Βάφλες µε δυο µπάλες. Οι πιο νόστιµες που έχεις δοκιµάσει. Ή µήπως τις κάνει νόστιµες το νησί; Ακόµα δεν το έχω απαντήσει.
«Την επόµενη µέρα µην πάµε πουθενά, να µείνουµε στην Πλάκα!» Με το αυτοκίνητο στον χωµατόδροµο ως τον Μάραγκα. Μάραγκας ή Μαράγκας; Μπάνιο στην Πλάκα, περπάτηµα µέχρι το τέλος της απέραντης παραλίας ως τα βράχια στον Ορκό. Βουτιά για επιβράβευση. «Θα πάµε αύριο στη Μικρή Βίγλα να δούµε τους σέρφερς;» Έρχονται από κάθε γωνιά του κόσµου ειδικά σε αυτή την παραλία. «Θα φάµε στις Εγγαρές το βράδυ;» Αµέ!
Και αύριο µπάνιο στον Ιππόκαµπο. «Μα έτσι τη λένε την παραλία;» Έτσι τη λέµε εµείς. Εσύ µόνη µε τη θάλασσα σε µια χρυσή αµµουδιά. Κάπου µακριά µία άλλη παρέα, αλλά τόσο µακριά που δεν διακρίνονται καν. Ο κρυφός µου παράδεισος. Τελευταία εικόνα, η επιβλητική Πορτάρα στο λιµάνι. Κοιτάζω και σκέφτοµαι πότε πέρασαν τόσες µέρες από τότε που έφτασα και φέτος στο νησί και αντίκρισα την ίδια εικόνα. Τι θα έχει συµβεί έως την επόµενη χρονιά; Θα είναι όλα καλά; Θα είναι. Ναι, αλλά µου το υπόσχεσαι;
Αρθρο της δημοσιογράφου Κατερίνας Παναγοπούλου για τη Νάξο στην σελίδα AthensVoice.gr
