Οταν πρωτοεπισκέφθηκα τα Κουφονήσια, στην ηλικία των δεκαεννέα, ένιωσα ότι «ανοίξαν» οι ουρανοί. Κάπως µαγικά, πρωτοείδα την αλήθεια που φέρω ως άνθρωπος. Ίσως επειδή αυτή η καθαρότητα και η απλότητα του τοπίου µε έκαναν να αγαπήσω την οµορφιά.
Θυµάµαι, όταν συνάντησα το λιµάνι τους µ’ αυτά τα τιρκουάζ νερά, σκέφτηκα πως εκεί δεν µπορείς να κρυφτείς από το φως. Είναι αυτή η ηρεµία του τοπίου, τα διάφανα νερά του, που θαρρείς και σε οδηγούν στον προορισµό σου.
Για τον λόγο αυτό, από όσους προορισµούς των Κυκλάδων επισκέφθηκα τα τελευταία δέκα χρόνια, τα Κουφονήσια ήταν ο µόνος στον οποίο είχα δώσει την υπόσχεση ότι θα επιστρέψω. Θα επιστρέψω µόνο όταν καταφέρω να βρω τον πραγµατικό µου εαυτό. Χρειάστηκαν να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια, λοιπόν, ώσπου πέρυσι κατάφερα να εκπληρώσω αυτή την υπόσχεση… Αυτή τη φορά µε τον σύντροφό µου.
Με το µπλε των Κυκλάδων για οδηγό, καθώς το µόνο µεταφορικό µέσο που χρειάζεσαι είναι τα πόδια σου, µπορείς να ζήσεις την εµπειρία αυτή φορώντας µόνο το παρεό σου και κρατώντας ένα µπουκάλι νερό.
Κάθε κόλπος τους σε κάνει να θέλεις να γίνεις ένα µε το τοπίο και να γευτείς την καταγάλανη αλµύρα. Να βουτάς στο νερό µε τα µάτια ανοιχτά και να κρατάς την ανάσα σου όσο περισσότερο αντέχεις, ώστε να µπορέσεις να αφουγκραστείς τον παράδεισο.
Η πρώτη βουτιά στην Ιταλίδα, ίσως η πιο αγαπηµένη µου παραλία στο νησί, µου θυµίζει κάθε φορά πόσο παιδί µπορείς να νιώσεις ακόµα και στα τριάντα σου. Η ενέργειά της µοναδική.
Το Μάτι του Διαβόλου είναι η ωραιότερη σπηλιά που θα συναντήσεις. Η δύναµη των κυµάτων και ο υπόκωφος θόρυβός τους δηµιουργούν ένα ηχοτοπίο κατάλληλο για διαλογισµό, κυρίως τις πρώτες πρωινές ώρες της ηµέρας.
Οι Σπηλιές του Ξυλοµπάτη, µαζί µε την παραλία Πορί, τα κρυστάλλινα νερά και τους βραχώδεις σχηµατισµούς, είναι αυτό που προσωπικά αποκαλώ επίγειο παράδεισο.
Τα βράχια πίσω από την καλά κρυµµένη παραλία Γάλα ξυπνάνε µία αρχέγονη ερωτική επιθυµία. Όσες φορές και εάν επισκεφθώ αυτό το µέρος µε κατακλύζει ένα συναίσθηµα ερωτικής συνδιαλλαγής.
Η οµορφιά του κόλπου µπροστά από τον Καπετάν Νικόλα, την ώρα που δύει ο ήλιος, είναι για µένα ο ορισµός µιας προσευχής. Μιας προσευχής για αιώνιο µοίρασµα.
Το Sorokos Bar µε τα µαξιλάρια πάνω στα βράχια, τις υπέροχες µουσικές και την απαράµιλλη θέα στο Αιγαίο, µε κάνει κάθε φορά να συνειδητοποιώ για ποιον λόγο αποτελεί το αγαπηµένο µου µπαράκι στις Κυκλάδες.
Το καραβάκι που σε πηγαίνει στο Κάτω Κουφονήσι, µε αυτό το ολοζώντανο κόκκινο χρώµα στην πλώρη του, υπό τους ήχους νησιώτικων από τους Κονιτοπουλαίους, είναι για µένα οι Κυκλάδες.
Αυτή η ενέργεια του τοπίου σε κάνει να µην έχεις ανάγκη από άµυνες και προσποιητές συµπεριφορές. Ίσως, όπως σκέφτοµαι συχνά, η ανωτερότητα της οµορφιάς δεν τα επιτρέπει αυτά. Όποιο µέρος και να επισκεφθώ, πάντα θα χρωστάω στον εαυτό µου κάποιες ακόµα στιγµές στον παράδεισο. Είναι αυτό το κοµµάτι γης του Αιγαίου που όρισε στα δεκαεννέα µου τον ιδεατό εαυτό, και στα τριάντα την ευκαιρία να τον ζήσω.
Ο Σεπτέµβρης αυτός εύχοµαι να µε βρει ξεκούραστο µιας και τα projects που έχω στα σκαριά απαιτούν έντονη συγκέντρωση. Για τα υπόλοιπα, stay tuned!
* Ο Δηµήτρης Μασούρας είναι Creative Director (https://dimitriosmasouras.com).
Αρθρο στη σελίδα Athensvoice.gr
