Ονομάστηκε σχηματικά και κακώς «Κίνημα της Πετσέτας». Ξεκίνησε στην Πάρο, ύστερα από κινητοποίηση των κατοίκων του νησιού, μέσω των social media. Ο αγώνας τους απλός, δίκαιος και κυρίως αδιαπραγμάτευτος. Και με την πάροδο του χρόνου γίνεται και δικός μας αγώνας.
«Όχι στην καταπάτηση δημόσιων εκτάσεων στις παραλίες. Ελεύθερη πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών»! Εκείνο που βιώνουμε χρόνο τον χρόνο, μήνα τον μήνα, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα τη μέρα είναι η αυθαίρετη κατάληψη δημόσιων χώρων από επιχειρηματίες, οι οποίοι γέμισαν τις παραλίες με τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες και άλλα συναφή προϊόντα, υποχρεώνοντας τους λουόμενους να πληρώσουν αδρά, προκειμένου να απολαύσουν τη θάλασσα.
Όσοι διαμαρτύρονται έχουν δύο επιλογές: ή καταβάλλουν το αντίτιμο ή το κουβαδάκι τους και σ’ άλλη παραλία.
Σύμφωνα με καταγγελίες της επιτροπής πολιτών του νησιού, έχουν παραχωρηθεί νομίμως 7.186 τετραγωνικά μέτρα, αλλά έχουν καλυφθεί 18.800 συνολικά, δηλαδή 11.500 παρανόμως! Στις δε συγκεντρώσεις τους, αντιμετωπίζουν και τους «φουσκωτούς» των… θιγόμενων αετονύχηδων.
Δεν είναι της παρούσης η συζήτηση ακόμη και οι… νομίμως παραχωρηθείσες εκτάσεις με ποιο δικαίωμα παραχωρήθηκαν. Και αυτοί που τις παραχώρησαν, τι ακριβώς παραχώρησαν; Περιουσία του πατέρα τους;
Ας πάμε ωστόσο στα πιο… απαλά. Καταπάτηση δημόσιας έκτασης. Ε, και; Σιγά το πρόβλημα. Θα πέσει κάποιο πρόστιμο-χάδι, το οποίο θα κληθεί να πληρώσει με το τέλος της σεζόν ο καταγγελλόμενος και συγκεντρώνεται σε δέκα μέρες δουλειάς το πολύ. Και με την προϋπόθεση, βεβαίως, αν και εφόσον πληρωθεί και δεν καταλήξει σε πρόγραμμα 100, 200, 1.000 δόσεων και έχει ο Θεός!
Στο κράτος που αποθεώνει την αγορά και το κέρδος, αλλά απεχθάνεται οτιδήποτε δημόσιο αγαθό, δεν προξενεί έκπληξη το παραμικρό. Κάποιοι μάλιστα είναι και υπερήφανοι για τα κατορθώματά τους, γιατί δημιουργούνται θέσεις εργασίας και συμβάλλουν στην ανάπτυξη του τόπου. Είναι φανερό πάντως ότι εδώ εμπλέκονται κάθε μορφής κρατικός φορέας και εξουσία: δημοτικοί άρχοντες, δημόσιοι λειτουργοί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι.
Όπως έλεγε και ο συχωρεμένος Σπύρος Καλογήρου στον Νίκο Κούρκουλο «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη». Η δήλωση ωστόσο του υπουργού, Κωστή Χατζηδάκη, για το θέμα αποτελεί τουλάχιστον μνημείο υποκρισίας: «Απόφασή μας είναι να τηρηθεί η νομιμότητα στις παραχωρημένες από το Δημόσιο παραλίες και να τηρηθούν στο ακέραιο οι συμβάσεις που έχουν υπογραφεί. Οι σχετικοί έλεγχοι θα ενταθούν, με όλες τις προβλεπόμενες συνέπειες για τους παραβάτες. Ας γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να χαριστούμε σε κανέναν»!
Αλήθεια, τώρα, υπάρχει κανείς ο οποίος πιστεύει ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει; Ελάτε τώρα; Δεν μιλάμε για τη Μύκονο, όπου η τιμή της ξαπλώστρας έχει ξεφύγει και πρέπει να είσαι Σαουδάραβας πρίγκιπας για να μη σε ενδιαφέρει το ποσό. Αναφερόμαστε σε όλες τις νησιωτικές παραλίες αλλά και εκείνες της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Αν κάποιος φέρει στον νου του τις παραλίες της Αττικής πριν από 20 χρόνια και τις συγκρίνει με το σήμερα, θα διαπιστώσει εύκολα ότι ο ελεύθερος και ωφέλιμος χώρος για τους πολλούς διαρκώς μειώνεται υπέρ των επιχειρηματικών συμφερόντων. Άρα, όσο και να φωνάζει ο κύριος Χατζηδάκης -με το όψιμο ενδιαφέρον αυτού και της κυβέρνησης ύστερα από κινητοποιήσεις εκατοντάδων συμπολιτών μας- όλοι αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει.
Το θετικό της υπόθεσης είναι το γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις κατοίκων, φορέων, συλλογικοτήτων έχουν ξεφύγει από τα στενά όρια της Πάρου και φουντώνουν παντού. Όπου υπάρχουν παραλίες, όπου υπάρχουν καταπατητές δημόσιου χώρου. Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας.
Το ερώτημα όμως είναι απλό. Θα τους αφήσουμε να καταδυναστεύουν τη ζωή μας; Θα τους επιτρέψουμε να καταπατούν δημόσιο χώρο και να κερδοσκοπούν εις βάρος της κοινωνίας; Όπως και να έχει, πάντως, είμαστε όλοι Παριανοί, είμαστε όλοι με το δίκιο και την ελπίδα.
