Τόπος: Πολιτιστικό Κέντρο Νάξου (πρώην Σχολή Ουρσουλινών – Κάστρο)
Χρόνος: Τετάρτη 2 Αυγούστου (ώρα έναρξης 21:30)
Προβολή Ταινίας: Comedians (video)
Διοργανωτής: Κινηματογραφική Λέσχη Νάξου
Αφιέρωμα στον Σύγχρονο Ιταλικό Κινηματογράφο
Τι θα δούμε
“Έξι επίδοξοι κωμικοί κουρασμένοι από τη μετριότητα της ζωής τους πρόκειται να εμφανιστούν για πρώτη φορά σε κλαμπ. Ένας κριτής παρευρίσκεται στην εκδήλωση, για να επιλέξει έναν από αυτούς ώστε να παίξει σε τηλεοπτική εκπομπή.
Για κάποιους από αυτούς αυτή είναι η πρώτη πραγματική ευκαιρία που έχουν να αλλάξουν τη ζωή τους, για άλλους είναι η τελευταία.
Όταν ξεκινά η παράσταση, οι κωμικοί έχουν ένα τεράστιο δίλημμα: να ακούσουν τον δάσκαλό τους, που προτιμά μια έξυπνη κωμωδία, ή να ευχαριστήσουν τον μονολιθικό κριτή; Ή μήπως θα έπρεπε να επιλέξουν μια εντελώς προσωπική και πρωτότυπη προσέγγιση;
Ακολουθώντας τις ιστορίες έξι χαρακτήρων, οι Comedians είναι ένας προβληματισμός για το ίδιο το νόημα της κωμωδίας στην εποχή μας.
Σκηνοθεσία: Γκαμπριέλε Σαλβατόρες | Gabriele Salvatores
Παραγωγή: 2021
Παίζουν: Alessandro Besentini aka Ale, Francesco Villa aka Franz, Natalino Balasso, Demetra Bellina, Marco Bonadei, Elena Callegari, Aram Kian, Walter Leonardi, Giulio Pranno, Vincenzo Zampa, Christian De Sica
ένας καλειδοσκοπικός προβληματισμός
Βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Trevor Griffiths σε διασκευή του Gabriele Salvatores, ο οποίος το είχε ήδη ανεβάσει πριν από χρόνια στο Teatro dell’ Elfo στο Μιλάνο, το Comedians είναι ένας καλειδοσκοπικός προβληματισμός για την αξία της κωμωδίας, η οποία μπορεί να είναι προκλητική ή απλή ψυχαγωγία, φάρμακο ή γαργαλητό, θάρρος ή εφησυχασμός.
Επιστρέφοντας στην ατμόσφαιρα, ενός έργου του Τρέβορ Γκρίφιθς, που ανέβηκε στο Έλφο Πουτσίνι τη δεκαετία του ογδόντα, μεταγραμμένο ως σουρεαλιστική κωμωδία, το Kamikazen – Ultima notte a Milano ακούγεται μελαγχολικό σάουντ για τον Γκαμπριέλε Σαλβατόρες.
Ωστόσο, οι Comedians, η νέα προσπάθεια του σκηνοθέτη, στις θορυβώδεις νυχτερινές σκηνές, στους δρόμους που είναι διάσπαρτοι από περιθωριοποιημένους ανθρώπους που αναζητούν στο vis comica, ένα άνοιγμα στην πολυπόθητη επιτυχία, απογοητευμένοι στις καθημερινές επαγγελματικές τους δραστηριότητες, διαφέρει πολύ από τη διάσημη κωμωδία του «Milano da bere».
Πλαισιωμένο από όμορφα τραγούδια του Tom Waits, το Comedians αποτελεί μια πρωτοτυπία στον ιταλικό κινηματογράφο, τοποθετώντας τον εαυτό του ως μια διαλεκτική σύγκριση στη φιλοσοφία της κωμωδίας, μια τέχνη που είναι δύσκολο να κατακτηθεί στις μέρες μας χωρίς να εκπέσει σε γκροτέσκο ή, ακόμη χειρότερα, σε χυδαίο λόγο, κάτι πολύ συνηθισμένο σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές.
Σε ένα σχεδόν ιψενικό κεκλεισμένων των θυρών δράμα, όπου οι εξωτερικοί χώροι είναι απλά «έξτρα» λειτουργικοί στη δημιουργική ένταση των εμπλεκόμενων πρωταγωνιστών, ο Σαλβατόρες μέσα από τα alter-ego του, με δύο αντιθετικές προσωπικότητες: έναν εξαιρετικό Έντι Μπάρνι (Ναταλίνο Μπαλάσο), τον δάσκαλο που επιδιώκει να διδάξει την ηθική της κωμωδίας στους μαθητευόμενους μαθητές του και τον Μπερνάρντο Τσέλι (Κρίστιαν Ντε Σίκα), τον πρώην σύντροφό του, μαϊντανό της δημόσιας τηλεόρασης, σκέφτεται με πικρία τι σημαίνει «να κάνεις τον κόσμο να γελάει» σήμερα.
Και το κάνει σε μια σκόπιμα θεατρική ταινία «διατριβής», όπου η ομάδα των πρόθυμων stand up κωμικών με ονόματα του διαμετρήματος των Ale & Franz, Walter Leonardi, Vincenzo Zampa, Marco Bonadei και Giulio Pranno, εκ των οποίων μόνο ένας, στο τέλος της δοκιμασίας, θα επιλεγεί από το πρακτορείο Celli για μια «εκκίνηση» στον δύσκολο κόσμο της ψυχαγωγίας δείχνουν τις ιδιομορφίες τους, την ευθραυστότητά τους, τις συγκρούσεις τους και κυρίως το ζητούμενο “τι πρέπει να πει κανείς για να γελάσει ο κόσμος”.
Δηλαδή, είτε για να αποκαλύψει τις στρεβλώσεις του κόσμου, γελώντας γι’ αυτόν, αλλά ρίχνοντας βίαιες γροθιές στο στομάχι του θεατή (όπως κάνει ο «λυπημένος» κλόουν που υποδύεται ο Πράννο) είτε χρησιμοποιώντας το «κλασικό» και δοκιμασμένο: σεξιστικά αστεία, που εγγυώνται μια εύκολη λαϊκή επιτυχία.
Οι Comedians, τελικά, είναι «απλώς» αυτό: ένα δείγμα της ετερόκλητης ανθρωπότητας, των διαλεκτικών τροχιών που συχνά παρεκκλίνουν από τον κεντρικό δρόμο με ατελή τρόπο, αλλά ικανές, όπως στο όμορφο φινάλε μεταξύ Pranno και Balasso, δύο ήρωες παιδιά του ίδιου παρελθόντος, να περιγράψουν για εμάς με μια πολύ επίκαιρη σύνθεση- τμήμα του σημερινού κόσμου, όπου τα πάντα επιδεινώνονται συνεχώς στον κοινωνικό ιστό, στερώντας του την ανθρώπινη ουσία και αναπόφευκτα μελαγχολώντας.
Στην κενή αναζήτηση της λύτρωσης, γιατί όχι, ακόμη και ενάντια στις ηθικές αρχές του, επιλέγοντας ίσως τον ευκολότερο και λιγότερο ενάρετο δρόμο: τα φώτα της δημοσιότητας, μιας ολοένα και πιο εφήμερης λάμψης.
