“Μια Βραδιά Κάτω από μια Ναξιώτικη Ελιά” Ερχεται μουσική εκδήλωση στις “Κάμπανες” της Νάξου με τη σφραγίδα της Μαρίας Πολυκρέτη
Η Μαρία Πολυκρέτη, οικοδέσποινα του Κτήματος “Κάμπονες” στη Νάξο, επανέρχεται με μια φρέσκια ιδέα και μας προσκαλεί για «μια βραδιά κάτω από την ελιά». Μετά τη γνωριμία μας τον περασμένο Ιούλιο, όταν αποδεχθήκαμε την πρόσκληση της ίδιας και του συζύγου της Γιάννη Μαργαρίτη, ξενοδόχου και eπάρχου της Νάξου, θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για αυτή την πρωτοβουλία, που στόχος της είναι να εξελιχθεί σε ετήσιο θεσμό. Και όπως διαβάζουμε έχει ετοιμάσει ένα ιδανικό φινάλε (ή μήπως είναι η αρχή για κάτι όμορφο, διαφορετικό που έρχεται στο άμεσο μέλλον) για την φετινή χρονιά… Με την Αντριάνα Μπαμπαλη (τραγούδι), τον Στάθη Δρογώση (πιάνο-τραγούδι) και τον Άρη Ζέρβα (τσέλο). Πότε; Την 6η Οκτωβρίου. Στο χώρο που όπως αναφέρει και η οικοδέσποινα φέρνει θύμησες και το κυριότερο; Είναι για αυτήν και το σύζυγό της ένας τρόπος για να πουν “ευχαριστώ” στους ανθρώπους που τους μεγάλωσαν και τους έδειξαν το μονοπάτι της ζωής…
Συνέντευξη του Αρη Γαβριελάτου (*)
Μαρία, ετοιμάζεις «Μια βραδιά κάτω από την ελιά» και μας κέντρισες το ενδιαφέρον να μάθουμε περισσότερα. Βασίζεται σε μια δική σου ιδέα;
Η πρωτοβουλία «Μια βραδιά κάτω από την ελιά» θα πραγματοποιηθεί στο Κτήμα Κάμπονες. Έχω βαθιά σχέση με αυτό το κτήμα, πάντοτε παίρνω δύναμη και έμπνευση από τον παππού μου, που ήταν και ο πρώτος ιδιοκτήτης του. Ταυτόχρονα νιώθω ένα μεγάλο χρέος στη μνήμη του και στην παρουσία του, όπως τον έζησα. Πλέον, μου δίνεται η ευκαιρία με το «Μια βραδιά κάτω από την ελιά» να τιμήσω τις μνήμες αυτές του παρελθόντος, του δικού μου και του τόπου. Οι ντόπιοι είχαν τη δική τους ιστορία, ήταν καταπιεσμένοι και αδικημένοι για εκατοντάδες χρόνια και οι ιστορίες τους δεν πρέπει να ξεχαστούν. Είναι μια ευκαιρία να κρατήσουμε τις μνήμες ζωντανές.
Έτυχε να βρεθώ στο κτήμα το καλοκαίρι και πραγματικά είναι εντυπωσιακό στην απλότητά του!
Πράγματι, σκέψου ότι τα δέντρα του κτήματος είναι ζωντανά μνημεία. Έχουμε ελιές 2.500 ετών, δέντρα που μαρτυρούν πολιτισμό και κοινωνική ζωή σε μια «συνέχεια». Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει πως γέννησε το ένα της παιδί μέσα στο κτήμα, κάτω από μια ελιά. Όπως εργαζόταν, την έπιασαν οι πόνοι και δεν πρόλαβε ούτε η μαμή να έρθει, γέννησε εκεί.
Όλη η κοινωνική ζωή των Ναξιωτών περιστρεφόταν γύρω από αυτά τα δέντρα. Εκεί χόρευαν. Κάτω από τα δέντρα τραγουδούσαν. Γι’ αυτό κι εμείς στις 6 Οκτωβρίου θα έχουμε ήχο και μουσική. Κάτω από τα δέντρα αφηγούνταν τις ιστορίες και τις αναμνήσεις τους, τις λύπες και τις χαρές τους. Εμείς θα έχουμε τη φωτογραφία ως μέσο που αφηγείται σκηνές της καθημερινότητάς τους. Κάτω από τα δέντρα έτρωγαν, γευμάτιζαν, οπότε κι εμείς θα έχουμε γεύσεις εστιασμένες σε ντόπια προϊόντα με κύρια αναφορά στην ελιά.
Αυτό το πολιτισμικό γεγονός έρχεται να γεφυρώσει το παρελθόν με το παρόν σε μια «συνομιλία». Άλλωστε ο πολιτισμός πάντα ενώνει. Ταυτόχρονα θέλουμε να διατηρήσουμε τις μνήμες ζωντανές, ώστε να ικανοποιηθεί και η δική μου βαθιά ανάγκη. Μια ανάγκη που είχα από μικρή, αλλά όσο μεγαλώνω έγινε συναίσθηση, συνείδηση: ότι οφείλω να διατηρήσω στον χρόνο αυτές τις ιστορίες.
Φέτος η επιλογή σου είναι μουσική. Του χρόνου θα γίνει το ίδιο; Θα υπάρχει αυτό το στοιχείο;
Θα το ήθελα! Ήδη έχω μιλήσει με κάποιους σημαντικούς μουσικούς για την επόμενη χρονιά. Το σίγουρο είναι ότι θέλω να έχει συνέχεια. Κατ’ αρχάς, επειδή είμαι άνθρωπος που, όταν θέτω έναν στόχο, όταν βάλω κάτι στο μυαλό μου, θέλω να γίνεται! Και μάλιστα να γίνεται όσο το δυνατόν καλύτερο κάθε φορά, αφού, κάνοντας κάτι καινούργιο, με τον χρόνο αποκτάς γνώσεις που δεν είχες.
Επιπλέον, θέλω και οι συνεργασίες μου να είναι δυνατές και με τους καλύτερους και νομίζω ότι έτσι ξεκινάμε φέτος. Να σου πω μάλιστα ότι με τον Στάθη Δρογώση είμαστε από το ίδιο χωριό. Τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε μαζί, οι γονείς του με τους γονείς μου είναι κολλητοί. Οπότε κι αυτός, όπως κι εγώ, εισπράξαμε πάρα πολλή αγάπη από τους ανθρώπους του χωριού μας. Είχαμε υπέροχα παιδικά χρόνια. Πολλή αγάπη, πολλή ξεγνοιασιά, σε ένα περιβάλλον ιδανικό για να μεγαλώνουν παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δικά μου παιδιά τα πάω κάθε απόγευμα στο χωριό. Νιώθουμε το χρέος να επιστρέψουμε κάτι πίσω, σαν «ευχαριστώ». Είναι ένας τρόπος να τιμήσουμε τις ρίζες μας κι αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φύγει και αισθανόμαστε γι’ αυτούς αγάπη και σεβασμό.
Η Ανδριάνα ήταν ιδέα του Στάθη ή έχει κι εκείνη κάποια σχέση με το νησί;
Ήταν ιδέα του Στάθη, την επέλεξε εκείνος. Αλλά, ούτως ή άλλως, είναι ένας άνθρωπος που κι εγώ παρακολουθώ και θαυμάζω όλα αυτά τα χρόνια και που αγαπά τη Νάξο.
Σκέψεις για τις επόμενες χρονιές; Απ’ όσο έχω καταλάβει, το πλάνο σου είναι η εκδήλωση να εξελιχθεί σε «θεσμό».
Ναι, θέλω να εξελιχθεί σε θεσμό! Και μάλιστα με διάφορες δραστηριότητες. Πιστεύω βοηθάει και το όνομα της εκδήλωσης, «Μια βραδιά κάτω από την ελιά», που μας επιτρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα. Μάλιστα, προέκυψε αυθόρμητα, σε ένα τραπέζι, στο πλαίσιο του πολιτιστικού τριημέρου στον Καλόξυλο. Εκεί λοιπόν που καθόμασταν σε ένα τραπέζι όλοι μαζί, και τρώγαμε και συζητούσαμε, σκέφτηκα αυτή τη φράση που τελικά έγινε ο τίτλος της εκδήλωσης.
Πόσα άτομα θα παρευρεθούν σε αυτή, την πρώτη βραδιά;
Γύρω στα 70 άτομα. Η συμμετοχή είναι με προσκλήσεις. Στον χώρο θα γίνουν ελάχιστες παρεμβάσεις: έχω παραγγείλει ηλιακά φώτα, δεν θα βάλουμε γεννήτρια λόγω του θορύβου, παρήγγειλα ηχεία επαναφορτιζόμενα από τη Γερμανία, με σκοπό να υπάρξει μια ήπια παρέμβαση. Εννοείται ότι θα είναι ακουστικό το πρόγραμμα, με χαμηλό, σε ένταση, ήχο!
Κάτι που διακρίνω στα concepts που αναλαμβάνεις είναι η ολιστική προσέγγισή τους. Μπορεί η Νάξος να προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία και πλήθος δραστηριοτήτων;
Σίγουρα ναι. Είναι μεγάλο, σε μέγεθος, νησί, αυτάρκες με μόνιμους κατοίκους όλο τον χρόνο. Παίζει ρόλο το γεγονός ότι μένουμε στον τόπο αυτό, δημιουργούμε εδώ και προσφέρουμε όσο μπορούμε. Είμαστε τυχεροί που ζούμε εδώ και οφείλουμε να ανταποδώσουμε με τη σειρά μας πίσω στον τόπο.
Οι Ναξιώτες είμαστε υπερήφανοι, αγαπάμε τον τόπο μας και, χαριτολογώντας, θα σου πω ότι είμαστε τοπικιστές με την καλή έννοια. Η Νάξος έχει δυνατότητες, μπορεί να γίνει πρότυπο νησί βιώσιμης ανάπτυξης. Σε αυτό ήμασταν τυχεροι, γιατί δεν αναπτύχθηκε βίαια και είναι σημαντικό ότι κρατήσαμε στοιχεία τοπικά, δικά μας.
Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι που ζούμε εδώ το πόσο τυχεροί είμαστε, καθώς η συγκρατημένη ανάπτυξη έχει εν τέλει θετικό πρόσημο για τη διατήρηση της ταυτότητας και της αυθεντικότητας του νησιού.
Επέλεξες τη Νάξο ως τόπο διαμονής σε πιο μεγάλη ηλικία ή έχεις γεννηθεί και ζεις όλα σου τα χρόνια στο νησί;
Είμαι γέννημα θρέμμα Ναξιώτισσα. Σπούδασα φιλόλογος στη Φιλοσοφική Αθηνών, διορίστηκα και επέλεξα να επιστρέψω στο νησί. Με τον Γιάννη, τον σύζυγό μου, ήμασταν παιδικοί φίλοι, γνωριζόμασταν από το νηπιαγωγείο, μια γειτονιά. Και στη συνέχεια επιλέξαμε να μείνουμε και να δημιουργήσουμε εδώ την οικογένειά μας και τις επιχειρήσεις μας.
Επειδή στην αθηΝΕΑ μας ενδιαφέρει το θέμα της γυναικείας ενδυνάμωσης και επιχειρηματικότητας, εσύ είσαι και μαμά και σύζυγος και επιχειρηματίας και κόρη. Είναι μια δυναμική θέση, συνδυάζεις όλους αυτούς τους ρόλους που –τίμια– νομίζω πως για τις γυναίκες είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι για τους άνδρες.
Αυτό που λέω πάντα είναι πως ναι, μπορεί να είναι δύσκολο, η κοινωνία είναι ανδροκρατούμενη, αλλά γεννηθήκαμε σε δυτική, δημοκρατική χώρα και μας δίνεται η δυνατότητα και να σπουδάσουμε, κάτι που θα πρέπει να εκτιμάμε και να το εκμεταλλευόμαστε με το σωστό τρόπο, δηλαδή να νιώθουμε ευγνώμονες που μπορούμε να βγούμε, να σπουδάσουμε, να διεκδικήσουμε, να δημιουργήσουμε.
Υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες εφόσον το αποφασίσουμε. Και υπάρχουν γυναίκες που βγαίνουν μπροστά και το αποδεικνύουν και στην πράξη. Υπάρχουν ως σημεία αναφοράς για μένα αυτές οι προσωπικότητες. Μπορούν πια οι σύγχρονες γυναίκες να διεκδικήσουν τον ρόλο και τη θέση που εκείνες νομίζουν πως τους αξίζει. Μας το επιτρέπει η κοινωνία μας και η δημοκρατική δομή της.
(*) Συνέντευξη που δημοσιευτήκε στην ιστοσελίδα αθηΝΕΑ
