Ο Δημήτρης Νανούρης – με καταγωγή από την Απείρανθο της Νάξου – φωτίζει μία ακόμη πλευρά του Μανώλη Γλέζου, αυτή του δημοσιογράφου
Τιμή στη μνήμη του Μανώλη Γλέζου αποτίουμε σήμερα, καθότι χθες συμπληρώθηκαν εκατό συναπτά έτη από τη γέννησή του στ’ Απεράθου της Νάξου. Διαλέγω να ευλογήσω από σπόντα τα γένια του σιναφιού, μιλώντας για τον δημοσιογράφο Γλέζο, μιας κι ο ίδιος επικαλείτο την ως άνω ιδιότητα όποτε τον ρωτούσαν το επάγγελμά του.
Του Δημήτρη Νανούρη (*)
Μολονότι άσκησε τη δημοσιογραφία για βιοποριστικούς λόγους επί σύντομο σχετικά διάστημα, από τα άγουρα χρόνια του ώς τα βαθιά του γεράματα αρθρογραφούσε σε εφημερίδες, περιοδικά και διάφορα έντυπα πανελλήνιας ή τοπικής εμβέλειας, σε αρκετά από τα οποία χρημάτισε αρχισυντάκτης, διευθυντής σύνταξης, διευθυντής και εκδότης.
Υπογραμμίζω τους κυριότερους σταθμούς της μακράς του πορείας στον Τύπο:
• Νεαρός ακόμα εντάσσεται στο δυναμικό του «Ριζοσπάστη», με μέντορα τον γιατρό Κώστα Γυφτοδήμο, τον μετέπειτα θρυλικό στα χρόνια της Αντίστασης και τραγικό την εμφυλιακή εποχή Κώστα Καραγιώργη
• Στα χρόνια της Κατοχής συμμετέχει ενεργά στον παράνομο μηχανισμό των εαμικών οργανώσεων που τυπώνει εφημεριδάκια, μπροσούρες, προκηρύξεις και κάθε μορφής έντυπο αντιστασιακό υλικό, κυριολεκτικά κάτω απ’ τη μύτη των κατακτητών.
Παρεπιδημεί μετά την απελευθέρωση εκ νέου στον «Ρ» ως συντάκτης και αργότερα αρχισυντάκτης πάλι με διευθυντή τον Καραγιώργη, έπειτα από τη σύλληψη του οποίου ο Γλέζος γίνεται υπεύθυνος έκδοσης ώς το κλείσιμο της εφημερίδας το 1947 με το διαβόητο Γ΄ Ψήφισμα
• Μία απ’ τις δύο θανατικές καταδίκες του στα χρόνια του Εμφυλίου αφορά κατηγορίες για αδικήματα περί Τύπου
• Συγκαταλέγεται, ούτως ειπείν, στους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού δημοσιογράφους παγκοσμίως που καταδικάστηκαν σε θάνατο εξαιτίας της δουλειάς τους
• Το 1952 εκδίδεται νόμιμα η «Αυγή». Ο Γλέζος εντάσσεται στο δυναμικό της αμέσως μόλις αποφυλακίζεται, κάπου το 1954, και από το ’56 έως το ’59 χρηματίζει διευθυντής της
• Υστερα από τη Μεταπολίτευση, η συμβολή του Μανώλη σε πολλά έντυπα της Αριστεράς είναι καταλυτική, ασχολείται ωστόσο όλο και λιγότερο με την επαγγελματική δημοσιογραφία. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η πρωτοποριακή «Νέα Εφημερίδα» που κυκλοφόρησε στις 8 Μαΐου 1978.
Ο ακούραστος ερευνητής Βασίλης Φραγκουλόπουλος, που μελετά συστηματικά το θέμα για τον αφιερωματικό τόμο που θα εκδοθεί οσονούπω από τα «Ναξιακά Γράμματα», είχε την καλοσύνη να μου δείξει ορισμένα φύλλα του «μαχητικού, δημοκρατικού, ανεξάρτητου» εντύπου, ιδρυτής και εκδότης του οποίου εμφανίζεται ο Γιώργος Κουρής. Ο Μανώλης αναλαμβάνει εν λευκώ τη διεύθυνση σύνταξης και εφαρμόζει για πρώτη φορά στον ημερήσιο Τύπο το όραμά του της άμεσης δημοκρατίας.
• Η συνέλευση των συντακτών διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη γραμμή της «Νέας Εφημερίδας».
Στη διοίκησή της συμμετέχουν εκπρόσωποι των σωματείων Τύπου, το 20% των κερδών μοιράζεται στο προσωπικό και από 5% παίρνουν τα Ταμεία Συντακτών, Τυπογράφων, Εφημεριδοπωλών και ο Δήμος Ταύρου, όπου βρίσκεται η έδρα του εντύπου. Διαφωνίες εκδότη και διευθυντή δεν επιτρέπουν δυστυχώς να μακροημερεύσει. Βγαίνει για λιγότερο από έναν χρόνο και το συμμετοχικό της μοντέλο αποτελεί, τηρουμένων των αναλογιών, προάγγελο της «Εφ.Συν.».
Εκτός από τα έντυπα πανελλήνιας κυκλοφορίας, ο Γλέζος πρωτοστατεί και στον τοπικό Τύπο:
• Επανεκδίδει τα «Κυκλαδικά Νέα» που είχε ιδρύσει κατά τον Μεσοπόλεμο ο -επίσης δημοσιογράφος- πατέρας του Νίκος Εμμ. Γλέζος
• Το εμβληματικό «Τ’ Απεράθου» βασίστηκε σε δική του ιδέα. Τυπωνόταν απρόσκοπτα από το 1982 ώς πρόσφατα με ψυχή τον παλαίμαχο Μιχάλη Γρατσία. Και φανταστείτε πως παρέλειψα, αναγκαστικά λόγω στενότητος χώρου, σημαντικά κεφάλαια των ανοιχτών οριζόντων του Γλέζου στον Τύπο.
(*) :Αρθρο του Δημήτρη Νανούρη στην “Εφημερίδα των Συντακτών”
