Μϊα καταπληκτική συλλογή έργων του Wild Drawing σε όλη την Ελλάδα – Αθήνα. Νάξος, Νάουσα από το 2013 έως το 2016 και όλοι μένουμε με το στόμα ανοιχτό – Τι δήλωσε για τη Νάξο και τις δύο επισκέψεις του
Με αφορμή την Κουκουβάγια του Μεταξουργείου, ένα από τα πλέον επιβλητικά γκράφιτι σε όλο τον κόσμο, κάνουμε ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο του γκραφιτά WD (Wild Drawing). Ενός καλλιτέχνη με έδρα το Ντουμπάι που λατρεύει την Ελλάδα. Από το 2012 αφήνει το στίγμα του όχι μόνο στην Αθήνα αλά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μάλιστα το 2015 έφτασε η χάρη του για δεύτερη φορά στην Νάξο…
Τον περασμένο Οκτώβριο, βρέθηκε στο Μεταξουργείο, βρήκε έναν άδειο τοίχο στη συμβολή των οδών Κωνσταντίνου Παλαιολόγου – Σάμου, και σκέφτηκε να δώσει ζωή στο εγκαταλειμμένο κτίριο: Λίγες ημέρες μετά, στο ίδιο σημείο αυτό είχε ζωγραφιστεί μια επιβλητική κουκουβάγια -το σύμβολο της σοφίας και της θεάς Αθηνάς, καθώς και σύμβολο της πόλης των Αθηνών. Και όπως είχε γράψει σε ανάρτησή του στο facebook είχε γράψει «Η κουκουβάγια συμβολίζει τη σοφία και είναι διάσημη για την εξαιρετικά καλή όρασή της σε μακρινές αποστάσεις – ιδιαίτερα σε χαμηλό φωτισμό. Σήμερα η Ελλάδα, και όχι μόνο, βιώνει μια πολύ σκοτεινή φάση και νομίζω ότι είναι ώρα για εμάς να θυμηθούμε τη σοφία αυτού του πλάσματος»…
Στη Νάξο όπως αναφέραμε βρέθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 και δη στο Αλυκό. Ένα από τα έργα του ήταν αφιερωμένο στους μετανάστες και τη μάχη που δίνουν (διαχρονικά) για μία καλύτερη ζωή περνώντας το Αιγαίο. Εκείνο το έργο στην οροφή του εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου στο Αλυκό είχε τίτλο «Screams from the Seabed». Εμείς μέσω την εφημερίδας «Κυκλαδική» τον Σεπτέμβριο του 2015 τον βρίσκουμε και μας μιλάει για τη Νάξο, την εμπειρία του (σ.σ. έχει έρθει δύο φορές) και τα έργα του…
Απολαύστε τον…
Γιατί επιλέξατε τη Νάξο για να δημιουργήσετε το συγκεκριμένο έργο…
«Επέλεξα τη Νάξο για διακοπές. Το συγκεκριμένο έργο “Screams from the Seabed” (Κραυγές από το βυθό της θάλασσας) ήρθε μετά, καθώς όπου πάω προσπαθώ να ζωγραφίζω. Ήθελα από καιρό να κάνω ένα έργο για τους πρόσφυγες που χάνονται στη θάλασσα και μου βγήκε στη Νάξο, σ’ έναν τόπο που περιβάλλεται από θάλασσα».
Τι σας ενέπνευσε για να δώσετε αυτή τη μορφή στο έργο σας;
«Όπως φαίνεται, το θέμα αντλήθηκε από όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν ειδικά τους τελευταίους μήνες, στη Μεσόγειο. Άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο και με ανύπαρκτες πια ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στις πατρίδες τους, εγκαταλείπουν τη γη τους για καλύτερες μέρες. Δυστυχώς συχνά οι ζωές των ανθρώπων αυτών, γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωποι, τελειώνει δραματικά στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου. Κι αν τα καταφέρουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με αφιλόξενες κοινωνίες κι ακόμη πιο αφιλόξενα κράτη… Ελπιδοφόρα εξαίρεση του κανόνα βέβαια, αποτελεί η αλληλεγγύη από μέρος της κοινωνίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλήθεια, ποιοι κάνουν αυτούς τους πολέμους και με την υποστήριξη ποιων; Κι εμείς ως άνθρωποι τι κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα; Αν ήμασταν στη θέση τους πώς θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν οι συνάνθρωποί μας…»
Ποια η εικόνα που έχετε για τη Νάξο και τους κατοίκους της;
«Είναι η δεύτερη φορά που επισκέφθηκα τη Νάξο, η πρώτη ήταν πριν επτά χρόνια περίπου. Πολύ όμορφο νησί με ωραίο νερά, καλό φαγητό και ζωντανό, και στην ενδοχώρα. Όσο για τους ανθρώπους, θα μιλήσω για έναν παππού που γνώρισα όταν ζωγράφιζα, που όπως μου είπε είναι από το Φιλώτι. Κάθε μέρα πέρναγε φορτωμένος φραγκόσυκα, ελιές, λάδι κ.ά. και τα πούλαγε στους τουρίστες στην παραλία. Σίγουρα πάνω από 70 – 75 ετών και κάθε μέρα με πολύ βάρος, μέσα στη ζέστη να κάνει χιλιόμετρα στην παραλία για να βγάλει μερικά ευρώ… Παρ’ όλα αυτά χαμογελαστός».
Τι σας άρεσε και τι σας ενόχλησε από τη Νάξο;
«Όπως είπα και παραπάνω η Νάξος είναι όμορφη, ζωντανή όχι μόνο το καλοκαίρι και με πλούσια ιστορία. Ωστόσο, φοβάμαι ότι έχει εξελιχθεί σε έναν ακριβό προορισμό για το μέσο κάτοικο της Ελλάδας, σε σχέση με το παρελθόν. Ας φέρω για παράδειγμα το φαγητό, και μάλιστα σ’ έναν τόπο με δική του παραγωγή τουλάχιστον σε ζώα, γαλακτοκομικά, ψάρια κλπ. Για τους ξένους τουρίστες που έρχονται με άλλους μισθούς, μπορεί να είναι μια χαρά, αλλά για τους ντόπιους τουρίστες… Συγγνώμη αν σας στενοχώρησα, αλλά αυτό ένιωσα»
Και τι σας έσπρωξε σ’ αυτή τη μορφή τέχνης και είστε έως σήμερα ικανοποιημένος από την αποδοχή του έργου σας είτε από τους απλούς πολίτες είτε από τους πολιτικούς με δεδομένο ότι τα έργα σας είναι μία μορφή διαμαρτυρίας..
«Με το street art, με τη ζωγραφική στο δρόμο δηλαδή, ασχολούμαι από το 2000. Είναι το πάθος μου, αλλά και η δουλειά μου, είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τον οποιοδήποτε περάσει – τυχαία ή σκόπιμα – μπροστά από ένα έργο μου ή απλά το δει στο web. Η ανταπόκριση του άμεσου παραλήπτη, δηλαδή του κόσμου, είναι πολύ θετική και τα σχόλια τους νιώθω να με στηρίζουν για να συνεχίσω. Όσο για τους πολιτικούς δεν νομίζω ότι ασχολούνται καν. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί η Τέχνη δε λύνει το πρόβλημα…δυστυχώς». και στον επίλογο ως ευγενικός καλεσμένος μας δήλωσε «Σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία και καλό χειμώνα Νάξο!»
www.facebook.com/wd.street.art
Το Who is Who
O Wild Drawing, γνωστός και ως WD, έχει γεννηθεί στο Μπαλί της Ινδονησίας και είναι απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών στην Ινδονησία και της σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκη. Η δραστηριότητά του στο δρόμο ξεκινά το 2000, ενώ από το 2006 ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές, και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές, εκθέσεις σε Ινδονησία, Ελλάδα, Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία. Παράλληλα, έχει συμμετάσχει σε events και φεστιβάλ graffiti/street art τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Η τεχνική του περιλαμβάνει όλη τη γκάμα αυτoύ που συνηθίζουμε να αποκαλούμε street art. Από paste ups και stencils μέχρι installations και free hand murals, ενώ το κύριο μέσο που χρησιμοποιεί για τις τοιχογραφίες του είναι ένας συνδυασμός ρολού με sprey. Επιλέγει σημεία που είναι ήδη κατεστραμμένα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και προσπαθεί πάντα να αλληλεπιδρά με το σημείο όπου εργάζεται – με τη χρήση διαφόρων στοιχείων που υπάρχουν σε αυτό – έτσι ώστε να υπάρχει αρμονία ανάμεσα στο έργο και το χώρο που αυτό δημιουργείται. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από στοιχεία φωτορεαλισμού, επηρεασμένα από comics και graphic novels. Κοινωνικά φαινόμενα και life style, συχνά, αποτελούν πηγές έμπνευσής του.
Αυτό που αγαπάει στο δρόμο, στο Δημόσιο Χώρο γενικά, είναι η ελευθερία έκφρασης και το γεγονός ότι μπορεί να μοιραστεί τις σκέψεις του με πολύ περισσότερο κόσμο, με τον οποιοδήποτε περάσει – τυχαία ή σκόπιμα – μπροστά από ένα έργο του. Επίσης, ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον κομμάτι είναι η επαφή που έχει με τους περαστικούς κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του έργου, με όλα τα θετικά ή και τα αρνητικά που μπορεί να συνοδεύουν το γεγονός αυτό…
Εφημερίδα «Κυκλαδική» 28 Σεπτεμβρίου 2015
