Από αύριο 29 Αυγούστου και έως τις 11 Σεπτεμβρίου στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου «Ιάκωβος Καμπανέλλης» μία ξεχωριστή έκθεση γλυπτικής, ζωγραφικής και φωτογραφίας του Γιάννη franjeskos
«Οι πρώτες σκέψεις μου γεννήθηκαν πολύ παλιά την δεκαετία του 80 όταν αναρωτήθηκα εάν μπορώ να αποτυπώσω μία φωτογραφία σε τρισδιάστατη απεικόνιση. Έχοντας κάνει μαθήματα Φωτογραφίας και Ζωγραφικής, η γλυπτική ήρθε ως μοιραία συνέχεια. Και το 2011 σκέφτηκα «γιατί όχι να μην δουλέψω και με μία πέτρα;» Και μέσα από το γκρίζο και το άσπρο της πέτρας που κρατούσα στα χέρια μου και παρατηρώντας τα νερά που την διατρέχουν άρχισα να αντιλαμβάνονται τη δομή της. Μέσα από τα νερά της άρχισα να διαβάζω τις προοπτικές που αποτυπώνονται και έτσι ξεκίνησα. Για ένα έργο με βότσαλα ή πέτρες χρειάζομαι από μία έως δύο εβδομάδες με το πιο δύσκολο σημείο να είναι αυτό των λεπτομερειών, του γυαλίσματος, το σκάλισμα των τελειωμάτων. Και άλλωστε οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Αναζητώ τις πέτρες που θα μου δώσουν την δυνατότητα να βγάλω από μέσα τους μία εικόνα ξεχωριστή».
Αποκάλυψη τώρα
Ο Γιάννης Φρατζέσκος (Franjeskos) αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό της Νάξου… Το έχει κάνει και παλαιότερα. Μέσα από δύο εκδόσεις λευκωμάτων φωτογραφίας που έχουν σχέση με τη Νάξο και τις Μικρές Κυκλάδες. Όμως έρχονται και άλλα, όπως θα διαβάσετε στο τέλος του σχετικού άρθρου που βρίσκουμε ένα μίνι βιογραφικό… Όμως, τώρα γίνεται ένα μικρό του όνειρο πραγματικότητα. Για πρώτη φορά εκθέτει έργα του σε επίπεδο ζωγραφικής και κυρίως γλυπτικής. Και για όλα φταίει ο Κώστας Σκαρβέλης (κλινικός ψυχολόγος της Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας «Κλίμακα» Νοτιοανατολικών Κυκλάδων με έδρα τη Νάξο) πολύ καλός του φίλος αλλά και …μάνατζερ (σ.σ. δεν μας διαβάζουν στα τμήματα του ΣΔΟΕ) με τον οποίο έφτασαν έως την Αιθιοπία και την Ινδία για θέματα …φωτογραφίας αλλά και έως τον Λυώνα ή τις άλλες παραλίες της Νάξου για την ανεύρεση βοτσάλων και πέτρας. Και όπως μας είχε πει στην εφημερίδα «Κυκλαδική» τον Αύγουστο του 2014 «τον βοηθάω να μαζεύουμε βότσαλα και πέτρες» ενώ σχετικά με την γλυπτική στην πέτρα θα δηλώσει «ψάξαμε στο διαδίκτυο και δεν υπάρχει ανάλογη τεχνική»… Οπότε η αυθόρμητη σκέψη όλων «από τη στιγμή που υπάρχει άφθονη πρώτη ύλη στη Νάξο γιατί να μην δημιουργηθεί μία σχολή γλυπτικής για όσους ενδιαφέρονται και να δοθεί μία ακόμη προοπτική στα παιδιά ή τους μεγαλύτερους της Νάξου;
Η συλλογή με τις Παναγίες
Είναι περήφανος για κάθε του έργο. Το εργαστήρι του στο κήπο του σπιτιού μοιάζει με μικρό λατομείο. Οι πέτρες εκεί …πεταμένες για άλλους. Για τον ίδιο απλά περιμένουν να του ψιθυρίσουν πως θα μετατραπούν σε ένα ακόμη έργο τέχνης. Είναι ιδιαίτερα υπερήφανος για την σειρά με τις Παναγίες που έχει δημιουργήσει. Ενώ τότε μας είχε πει για την εμπλοκή του με την γλυπτική «Οι πρώτες σκέψεις μου γεννήθηκαν πολύ παλιά την δεκαετία του 80 όταν αναρωτήθηκα εάν μπορώ να αποτυπώσω μία φωτογραφία σε τρισδιάστατη απεικόνιση. Έχοντας κάνει μαθήματα Φωτογραφίας και Ζωγραφικής, η γλυπτική ήρθε ως μοιραία συνέχεια. Και το 2011 σκέφτηκα «γιατί όχι να μην δουλέψω και με μία πέτρα;» Και μέσα από το γκρίζο και το άσπρο της πέτρας που κρατούσα στα χέρια μου και παρατηρώντας τα νερά που την διατρέχουν άρχισα να αντιλαμβάνονται τη δομή της. Μέσα από τα νερά της άρχισα να διαβάζω τις προοπτικές που αποτυπώνονται και έτσι ξεκίνησα. Για ένα έργο με βότσαλα ή πέτρες χρειάζομαι από μία έως δύο εβδομάδες με το πιο δύσκολο σημείο να είναι αυτό των λεπτομερειών, του γυαλίσματος, το σκάλισμα των τελειωμάτων. Και άλλωστε οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Αναζητώ τις πέτρες που θα μου δώσουν την δυνατότητα να βγάλω από μέσα τους μία εικόνα ξεχωριστή».
Η δική μου ιστορία
Οπότε; Από αύριο το απόγευμα μπορείτε να δείτε τα πιο αντιπροσωπευτικά του έργα στην έκθεση που βρίσκεται στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου «Ιάκ. Καμπανέλλης» και θα μας περιμένουν έως την προσεχή Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου. Διαβάστε όμως και το δικό του εισαγωγικό μήνυμα όπως φαίνεται από τη πρόσκληση που έχει αναρτήσει στην προσωπική του ιστοσελίδα στο facebook με τίτλο «Οι ιστορίες μου με τις πέτρες» αν και η σχέση του με την δημοσιότητα είναι κάκιστη γιατί ο ίδιος το έχει επιλέξει…
«Από τότε που ήμουν ένα νεαρό αγόρι η σχέση μου με πέτρες υπήρξε πάντα τρυφερή και παράξενη. Όποτε βρέθηκα σε μια παραλία ή βουνό πέρασα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου μαζεύοντας πέτρες. Με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να τις ζωγραφίζω, με μικρής κλίμακας παρεμβάσεις στην αρχή. Το μόνο που έκανα ήταν να αναδείξω το ήδη υπάρχων χρώμα και σχήμα που είχαν. Πριν από τέσσερα χρόνια άρχισα να παίρνω τα πράγματα πιο σοβαρά, παρατηρώντας τη δομή τους, τα χρώματα και τα σχήματα τους καθώς και τις διαφορετικές διαβαθμίσεις του γκρι που είχαν στο εσωτερικό τους. Κάποιες μου φαίνονταν άσχημες και αποφάσισα να τις πετάξω. Αλλά τότε μία απ’ αυτές μου ” ψιθύρισε “; ” μπορεί να φαίνομαι χάλια αλλά αν πετάξεις το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μου, μου το εσωτερικό μέρος θα εμφανιστεί, και αυτό το μικρό κομμάτι θα σου επιτρέψει να δημιουργήσεις κάτι πολύ όμορφο “. Πράγματι πετώντας το μεγαλύτερο μέρος της με μεγάλη μου έκπληξη, είδα να βγαίνει κάτι υπέροχο, κάτι που δεν περίμενα! Αυτό ήταν… Αυτή η ασχημόπετρα μου έμαθε να ακούω όταν “ψιθυρίζουν” και να βλέπω μέσα από την πέτρα την εσωτερική ομορφιά παραβλέποντας το εξωτερικό τους πρόβλημα. Έτσι ξεκίνησα σμιλεύοντας πέτρες και βότσαλα, με διαφορετικά χρώματα και σχήματα: μαύρο – γκρι – άσπρο και μερικές απ αυτές με στρώματα: γκρί – άσπρο – κόκκονο σαν ένα μωσαϊκό. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, στο σκάλισμα δεν είναι το πιο δύσκολο μέρος της διαδικασίας. Αλλά η συλλογή και η διαλογή τους, Μερικές φορές μπορεί να πάω στην παραλία ή στο βουνό 10 φορές, μπορεί να επιλέξω 20 – 25 πέτρες ή βότσαλα ανάμεσα σε χιλιάδες αλλά μόνο 2-3 από αυτές θα ” ψιθυρίσουν ” και μου πουν “εμένα θα με κάνεις πρόσωπο, εμένα θα με κάνεις έντομο, εμένα θα κάνεις…. ” και τότε ξεκινάει το εύκολο μέρος του σκαλίσματος και της ανάδειξής τους.
Μετά από λίγο, άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο σε μουσεία και γκαλερί σε όλον τον κόσμο και διαπίστωσα ότι κανείς δεν έχει κάνει ποτέ κάτι παρόμοιο. Το μόνο που μπόρεσα να βρω ήταν αυτό κάποιοι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν μαύρες πέτρες και στο σημείο που την γυαλίζουν παραμένει μαύρη, ενώ εκεί που είναι σαγρέ (άγρια) ασπρίζει και έτσι δημιουργείται διχρωμία.
Ένα πράγμα θα ήθελα να επισημάνω σε αυτό το σημείο είναι ότι ο γλύπτης, όταν χρησιμοποιεί το μάρμαρο, μπορεί να δημιουργήσει πολλά πανομοιότυπα αντίγραφα, ενώ η ιδιαιτερότητα σε συνεργασία με τους “πέτρες μου” είναι ότι κάθε θέμα είναι πρωτότυπο. Είναι αδύνατο για μένα να αναδημιουργήσω το ίδιο κομμάτι. Στην πραγματικότητα μερικές πέτρες είναι τόσο σπάνιες και μοιάζει σαν να βρίσκεις ένα διαμάντι στη μέση του δρόμου!
Ευχαριστώ τις πέτρες μου που μου έμαθαν να ακούω τα «ψιθυρίσματά τους» και να μπορώ να βλέπω «τον εσωτερικό τους κόσμο»
Βιογραφικό και διακρίσεις του Γιάννη Franjeskos
Ο Γιάννης Franjeskos, ζωγράφος και γλύπτης, φωτογράφος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νάξου, το νησί όπου συνεχίζει να περνάς τις μέρες του δημιουργία. Συγκαταλέγεται στους διακεκριμένους σύγχρονους φωτογράφους της εποχής μας. Σπούδασε στην Ακαδημία Τεχνών (1969) στο Μόντρεαλ του Καναδά και στο σχολείο της σύγχρονης φωτογραφίας (Νέα Υόρκη, 1972) τμήμα στο Μόντρεαλ του Καναδά. Το 2003 δημοσίευσε το πρώτο του άλμπουμ φωτογραφιών με θέμα τη Νάξο και μέσα σε ένα χρόνο εξαντλήθηκε. Το 2015 δημοσίευσε το δεύτερο άλμπουμ, επίσης αφιερωμένο στην γενέτειρά του Νάξο και τις Μικρές Κυκλάδες. Ετοιμάζει τρία άλμπουμ -ένα για τις Κυκλάδες και τα άλλα δύο για την Ινδία και από Omo Valley της Αφρικής, όπου η πρωτοτυπία των υπηκόων του αιχμαλωτίζει την πολυπολιτισμικότητα και την καθημερινή ζωή των φυλών. Για τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει αφοσιωθεί στα γλυπτά του, η μεγάλη του αγάπη, όπως παραδέχεται ο ίδιος.
Διακρίσεις:
Πρώτο βραβείο στην φωτογραφία στην Ελλάδα (1981) στην Αμερικάνικη Ένωση Αθηνών. Άλλο ένα πρώτο βραβείο για την καλύτερη αφίσα (1986) από το υπουργείο Αιγαίου. Τον Αύγουστο του 2015, δύο από τις φωτογραφίες του ήταν σε μια ειδική δεκαπέντε ημερών έκθεση στο μουσείο του Λούβρου, μαζί με φωτογραφίες από άλλους διακεκριμένους φωτογράφους. Έχει λάβει επίσης πολλαπλές διακρίσεις σε ομαδικές εκθέσεις.
