Η βασίλισσα του χιονιού… Η Ελπίδα και η Υπατία που μας μεταφέρει εικόνες και συναισθήματα από την καθημερινότητα. Και την ανάγκη το άγγιγμα από τη Βασίλισσα ώστε να καθαρίσει η ατμόσφαιρα
Φύσηξε τα παγωμένα χνώτα της και πάγωσε όλη η πλάση. Και μια ησυχία νεκρίκια, ύποπτη, γαλήνια, λευκή απλώθηκε παντού, τόσο που ήθελες να κοιτάξεις παραξενεμένος από το τζάμι.
Γιατί δεν έξω τίποτα πια, ρώτησα. Γιατί μόνο τότε πέφτει χιόνι. Απαλό και σκεπάζει τη Γης. Το θυμούμαι μια φορά στο σπίτι μου, που ενώ έξω λυσσομανούσε κι έβρεχε, ξαφνικά όλα κοπάσαν κι ακούγονταν μόνο τα ξύλα που τριζοβολούσαν στο τζάκι. Και τότε κοίταζα έξω και έβλεπα να πέφτει χιόνι…
Μια ολάκερη πόλη άχνιζε τότε θυμάμαι από τη διαφορά θερμοκρασίας που ξαφνικά η θάλασσα λες κι ήταν πιο ζεστή… κι έβραζε… και ο πίτυλος σηκώνονταν και τύλιγε τα αμάξια, τα σπίτια, τους πεζούς, όλη την παραλιακή… και εμένα η καρδιά μου σφίγγονταν τότε πώς θα ζεστάνει ο κόσμος μια τέτοια νύχτα τα παιδιά του.
Έτσι κι απόψε …η βασίλισσα του Χιονιού άπλωσε τα πέπλα της. Κι όλα νεκρίκια μου φάνηκαν πάλι, κι αν αποκάτω δουλεύει ο σπόρος να δώσει την άνοιξη, δειλά μπουμπουκάκια και φύτρες θα είναι καλά. Μα αν δεν δουλεύει τίποτα από κάτω …τότε αλίμονο … λέω πως χαθήκαμε όλοι.
Η βασίλισσα του Χιονιού ήρθε και φύσηξε μέσα στην καρδιά μας …παγώσανε όλα ψυχράνανε θαρρώ. Ο καθένας κοιτά τη δουλειά του. Ένα κομμάτι πάγου τρυπά την καρδιά κι αν δεν πέσει το δάκρυ αληθινό, καυτό πάνω να το λιώσει αλίμονο …ένα δάκρυ μια ανάσα του φίλου…της μάνας …ενός καλού συντρόφου …ενός καλού γείτονα …κάποιου ξέρω γω…
Και ένα πρωί παγώσαμε όλοι …όταν ξυπνήσαμε και είδαμε το βρακί μας πεταμένο στο πάτωμα και χάπια αναισθητικά στο κομοδίνο και κάτι καταλάβαμε πως μας έκαναν άλλοι …αθέλητά μας! Εμείς δεν είμασταν εκεί. Εμείς δε θέλαμε να είμαστε εκεί. Εμείς γέλια και φωνές αντηχούσανε στ’ αυτιά μας προ ολίγου και μετά όλα μαύρο και τα γόνατα μας το πρωί έτσι μαύρα τα είδαμε κι αυτά. Κι εμείς παγώσαμε. Γιατί το πρωί μας βρήκε με ένα κορμί πληγιασμένο και με γόνατα μαύρα!
Και μετά παγώσαμε κι άλλο …όταν μια μάνα δίνει το παιδί της γιατί δεν μπορεί να το θρέψει … όταν μια άλλη μάνα χάνει το δικό της στην άσφαλτο …όταν μια άλλη το δικό της παιδί το θωπεύει κρυφά χέρι (τρ)άγιο …όταν …ακούγονται οι φωνές από τον ασύρματο ή σε live streaming, οι κραυγές μιας γυναίκας … βοήθεια θέλω να φύγω …άσε με να φύγω …και ο πάταγος από τα χαστούκια στο πρόσωπό της που σκάνε …κι όταν ένα παλικάρι ακόμη χάνεται κάπου σε ένα στύλο της ΔΕΗ για να φωτίσει όλους τους άλλους…
Θεέ μου πως παγώσαμε έτσι όλοι …και πως μπορούμε να αντέξουμε άλλο. Στην τόση παγωνιά. Μα πρέπει… μέχρι η βασίλισσα του χιονιού να ανέβει επιτέλους πάνω στο άσπρο της έλκηθρο και να φύγει. Μέχρι να ακουστεί και το τελευταίο κρακ από το σπάσιμο του πάγου. Και μέχρι να αποκαλυφθούν όλες οι καινούριες φύτρες που ελπίζουμε πως είναι από κάτω…
Ελπίδα!
Γι’ αυτό την είπαν.
Το μυαλό μας σε όλους τους αρρώστους κι αυτούς που είναι ανάγκη να μετακινηθούν και δεν μπορούνε. Σε όσους πεινούνε και όσους κρυώνουν. Ελπίδα. Πως θα αντέξουν στο χιονιά. Τον απόξω. Και της ψυχής. Για όσους υποφέρουν. Ελπίδα πως θα ανάψουν όλα τα τζάκια ξανά ,να γεμίσουν οι φλόγες την καρδιά μας αντιφέγγισμα γλυκό και να ζεσταθούν όλα τα παγωμένα χέρια.
Ελπίδα…
Γι’ αυτό την είπαν…
Υπατία
