Μικρή καθυστέρη αλλά οι εξελίξεις τρέχουν. Και η Υπατία επιστρέφει με αναφορά τόσο στην εθνική επέτειο, την χώρα που εγκλιματεί και στη χώρα που ενώ γιορτάζει το “ΟΧΙ” συνεχώς λέει “ΝΑΙ”
Σε έναν κόσμο που ξεχειλίζει από θλίψη και πόνο…πολιτική αμετροέπεια και οργή…πιο θα ήταν το νόημα των εθνικών μας εορτασμών και τυμπανοκρουσιών άραγε;
Σε έναν κόσμο βουτηγμένο στο πένθος, τη φτώχια και τις τραγωδίες από φυσικές καταστροφές, ποιο θα ήταν το νόημα να βγεις άραγε στον άμβωνα ή το βήμα και να μιλήσεις στον κόσμο για το ’40 ;
Σε έναν κόσμο που εγκληματεί…και κάθε μέρα χάνονται άνθρωποι άδικα…που θα μπορούσαν να μη χάνονται…αν οι δρόμοι ήταν καλύτεροι, αν η παιδεία μας ήταν βαθύτερη, αν οι νόμοι μας ήταν αλλιώς… αν η πρόνοια του κράτους μα και του γείτονα ήταν ουσιαστική και έγκαιρη, ποιο θα ήταν το νόημα …να εορτάσουμε άραγε το εθνικό μας ΟΧΙ …τη στιγμή ακριβώς που σα λαός λέμε συνέχεια ΝΑΙ σε κάθε πρόκληση που υποσκάπτει τα συμφέροντά μας …και σαν άτομα πάλι λέμε ΝΑΙ στον καθημερινό σιωπηλό συμβιβασμό των αξιών μας με άλλες φθηνότερες που πουλάνε στην αγορά.
Ποιο θα ήταν το νόημα άραγε …σε μια χώρα που ξέπεσε σήμερα να εορτάζουμε εμείς τη λεβεντιά του χθες;
Μα αυτό ακριβώς. Πολλαπλάσιο το νόημα και η ανάγκη σήμερα να θυμηθούμε και να αντλήσουμε δύναμη και ορμή από αυτή των προγόνων μας.
Σε μια χώρα που εγκληματεί …την πήρε στα χέρια του ολάνθιστο λουλούδι και την άφηκε στο δρόμο σαν μαδημένο κοτσάνι. Αιμόφυρτη και με 16 μαχαιριές. Με τέσσερα παιδιά ορφανά. Και μια κοινωνία συγκλονισμένη.
Ναι είναι συγκλονιστικό να παίζεις πρέφα την παραμονή με το φονιά και να μην έχεις αντιληφθεί πως όταν λέει…θα τη σκοτώσω…το εννοεί.
Ναι είναι στ’ αλήθεια συγκλονιστικό να φτάνουν περιπτώσεις γυναικών να καταγγέλλουν τους κακοποιητικούς συζύγους τους και να μην υπάρχει ένα ισχυρό δίχτυ προστασίας γι’ αυτές…
Ναι είναι συγκλονιστικό να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα …το χυμένο αίμα εν προκειμένω… ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τόσα ως άτομα και ως πολιτεία…
Σε μια χώρα που έχει πένθος …ενίοτε και εθνικό. Λίγα είναι πράγματι αυτά που μπορούν να σταθούν παρηγοριά μπροστά στην απώλεια μπροστά στο θάνατο και την αρρώστια …λίγα…και κοινός ο τόπος και ο πόνος …αλλά σίγουρα το να αφήσεις ένα καλό έργο και έναν καλό λόγο στα χείλη των ανθρώπων βοηθάει τουλάχιστον αυτούς που μένουνε…
Δε με νοιάζει που ήταν πρόεδρος κόμματος και καταξιωμένη…με νοιάζει που ήταν μάνα…
Δε με νοιάζει που ήταν μάνα…με νοιάζει που ήταν νέα …
Δε με νοιάζει που ήταν νέα …βασικά δε με νοιάζει τίποτα! Μόνο που έφυγε…μαζί με τόσους άλλους νέους γέρους με παιδιά χωρίς παιδιά…κοινός ο τόπος και ο πόνος πανανθρώπινος είπαμε μπροστά στο θάνατο.
Ένα χρόνο μετά το σεισμό στη Σάμο …και θυμηθήκαμε τα δύο αγγελούδια τον Άρη και την Κλαίρη …που χάθηκαν μαζί τόσο απροσδόκητα ενώ μετά την πολύμηνη ακολουθία σεισμών που ταλανίζουν περιοχές ολόκληρες της χώρας …και να θέλαμε να τα ξεχάσουμε δε θα μπορούσαμε.
Αστυνομική καταδίωξη …κατά την οποία βρίσκουν το μπελά τους οι αστυνομικοί τρέφει το σκεπτικό «κάτσε στ’ αυγά σου» και αυτό με τη σειρά του, τρέφει τους επόμενους εγκληματίες που δε θα καταδιωχθούν αύριο με αποτέλεσμα …όλοι οι πολίτες τελικά να είναι εν δυνάμει θύματά τους. Την αστυνομία καλώς ή κακώς, μέχρι να φτάσουν οι κοινωνίες μας να γίνουν ιδανικές πολιτείες… την έχουμε ανάγκη.
Ας την εξυγιάνουμε λοιπόν και μετά ίσως βλέπουμε τι θα την κάνουμε.
Επιστρέφω στο εθνικό μας ΟΧΙ …
Το ΌΧΙ το βροντερό που βγήκε από τα λαρύγγια τούτου του έθνους μια μέρα του 40.
Σάμπως ήταν η πρώτη φορά που ο Έλληνας έλεγε Όχι σε έναν κατακτητή; Όχι δεν ήταν!
Σάμπως ήταν η πρώτη φορά που ο κατακτητής και η ανθρωπότητα ολάκερη υποκλίνονταν στον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των Ελλήνων; Όχι δεν ήταν!
Κυρίες και Κύριοι …ο εχθρός δε φορά πια χλαίνη. Μπορεί να φορά όμως το μανδύα της έριδας και της διχόνοιας του έθνους.
Κυρίες και Κύριοι…η απειλή σήμερα μπορεί να μην είναι στα γεωγραφικά μας σύνορα. Μπορεί να είναι όμως στις αξίες που έχουμε μέσα μας. Σαν άτομα και σαν κοινωνίες.
Και πάλι εθνική και ατομική ανάγκη να πούμε ΟΧΙ…
Χρόνια σας πολλά!
Υπατία
