Άγγελοι, κάντε χώρο. Έφτασε στη γειτονιά σας ο Μίκης μας… Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς λέει κι αυτός “αντίο” στον Μίκη Θεοδωράκη..
Σήμερα, δεν αποχαιρετήσαμε μόνο εσένα. Μαζί σου αποχαιρετήσαμε την ομορφότερη περίοδο της ζωής μας: τα χρόνια της νιότης μας.
Εσύ, με αυτήν την υπέροχη μουσική σου, μας ξεσήκωσες. Μας έδειξες ότι οι νότες, όταν ενταχθούν στην υπηρεσία υψηλών ιδανικών, σε καταξιώνουν ως άνθρωπο.
Από την εφηβεία μας αποφασίσαμε να στρατευτούμε για να αλλάξουμε τον κόσμο. Μπορεί να μην τα καταφέραμε, σύντροφε Μίκη, όμως, πολλοί από μας, τουλάχιστον, δεν τον αφήσαμε να μας αλλάξει, στο τέλος, αυτός.
Μαζί σου σηκωθήκαμε ψηλά, λεβέντικα, όμορφα.
Μάθαμε να βάζουμε μπροστά το «εμείς» στην εποχή που το «εγώ» ήταν επίσημο καθεστώς.
Μας έδειξες ότι επιβάλλεται να ενδιαφερόμαστε για τους κατατρεγμένους του κόσμου.
Μας δίδαξες, με κάποια φωτεινά μυαλά της απέναντι πλευράς, ότι οι δυο λαοί μπορούν να ζήσουν αδελφωμένα και το Αιγαίο να γίνει θάλασσα ειρήνης, φιλίας, συναδέλφωσης και πολιτισμού.
Η μουσική σου χάιδευε και θα εξακολουθεί να χαϊδεύει την ψυχή μας, μέχρι να κλείσουμε τα μάτια. Εκείνο για το οποίο υπήρξες, ωστόσο, μοναδικός ήταν το γεγονός ότι έβαλες σε κάθε σπίτι της χώρας την ποίηση.
Έκανες τους Έλληνες να αγαπήσουν τον Νίκο Γκάτσο. Τον Τάσο Λειβαδίτη. Τον Δημήτρη Χριστοδούλου. Τον Μιχάλη Κατσαρό. Τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Τον Άγγελο Σικελιανό. Τον Γιάννη Ρίτσο.
Τους νομπελίστες μας, Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη. Να αγαπήσουν τους σπουδαίους μα και ξεχασμένους πνευματικούς μας ηγέτες.
Αντικατέστησες το σχολείο, παρουσιάζοντας τον πλούτο του πολιτισμού μας. Τι να πρωτοπεί κανείς, για το αθάνατο έργο σου, μεγάλε Έλληνα, σπουδαίε πολίτη του κόσμου!
Είναι αλήθεια ότι δεν γίνεται να ανήκεις σε μια παράταξη. Απλώς, θυμώνουμε, όταν βλέπουμε τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών που αν μπορούσαν θα σε έστελναν ξανά εξορία!
Αν ήταν στο χέρι τους, θα έκαιγαν αυτήν την… πειραγμένη, μεγαλοφυή μουσική σου έμπνευση! Δεν πειράζει, όμως. Σημεία των καιρών, βλέπεις.
Από σήμερα, ωστόσο, πέρασες οριστικά στο πάνθεον των σπουδαίων μορφών αυτού του τόπου. Μόνο που ανήκεις πλέον και στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Έχεις ξεφύγει, σύντροφε Μίκη, από τα στενά εθνικά πλαίσια. Σήμερα, μαζί μας, θρηνούν οι Λατίνοι, οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί, οι Ασιάτες, οι Αφρικανοί, όπου τέλος πάντων υπάρχουν κατατρεγμένοι άνθρωποι, κυνηγημένοι λαοί και εθνότητες.
Σήμερα, άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες. Πέρασες τα σύνορα τούτου του κόσμου. Έγινες οικουμενικός.
Μα να ξέρεις, θα είσαι για πάντα ο δικός μας Μίκης. Θα σε καμαρώνουμε, θα πετάμε μαζί σου στη χώρα των ονείρων και των οραμάτων.
Ο Μίκης μας ταξίδεψε, πλέον, μακριά. Πέρασε στον κόσμο της αθανασίας. Βρέθηκε στο δρόμο της αιώνιας γαλήνης. Σίγουρα, κατευθύνεται στο περιγιάλι του ουρανού. Άγγελοι, κάντε χώρο να περάσει, κάντε χώρο να διαβεί. Αλλά ακούστε καλά κάτι.
Ο Μίκης, ο δικός μας Μίκης, θα βρίσκεται εδώ κάτω. Με μας τους ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας. Θα μοιράζεται τα προβλήματά μας.
Θα τραγουδάμε τα μοναδικά θεϊκά του ακούσματα. Θα ξεχνιόμαστε με τις γλυκές του μελωδίες, αυτές που σε νανουρίζουν, σαν το «Κοιμήσου, αγγελούδι μου».
Θα ζούμε για τη στιγμή που θα μας πλημμυρίζει το συναίσθημα, όπως η γλυκιά «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ».
Θα δραπετεύουμε, ψιθυρίζοντας, «Το τρένο φεύγει στις 8». Θα σηκωνόμαστε, όταν είμαστε πεσμένοι, πετώντας, «Λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα»!
Θα βρισκόμαστε μαζί του στους ουρανούς, με το εκπληκτικό του «Canto General». Και όταν είμαστε… πνιγμένοι, ο «Ζορμπάς» του αρκεί να μας συνεφέρει, να μας αλλάξει τη διάθεση.
Αντίο, τεράστιε Έλληνα. Καλό ταξίδι, σύντροφέ μας.
Σε ασπαζόμαστε, τρισμέγιστε, ανεπανάληπτε δημιουργέ. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας σε χαιρετάει, ακουμπώντας το φέρετρό σου. Γιατί πάνω του ακουμπάει αυτή η Ελλάδα που αξίζει να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές…
Άγγελοι, κάντε χώρο. Έφτασε στη γειτονιά σας ο Μίκης μας…
Ο Μίκης της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Ο Μίκης των απανταχού κατατρεγμένων…
Υποδεχθείτε τον όπως του αξίζει. Κάντε γρήγορα χώρο…
