Η Υπατία καταπιάνεται με τη Μοίρα… Και μας εξηγεί ότι μπορεί μεν να ισχύει “Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον…” αλλά και μια αλυσίδα επιλογών άλλων απ’ αυτές που ελήφθησαν από μια σειρά ανθρώπων και οδήγησαν σε μια τετελεσμένη πράξη ίσως να το είχε τελικά αποτρέψει ή έστω καθυστερήσει.
– Η Μοίρα παιδί μου!
Έτσι έλεγε η γιαγιά μου. Που όλως τυχαίως ήταν από τις Μοίρες. Το χωριό της λεγόταν Μοίρες. Κατά το αρχαίο ελληνικό πρότυπο. Που οι Μοίρες ήταν τρεις αδυσώπητες ανελέητες κι ανεπίστροφες οι βουλές τους. Που αργότερα στη συνείδηση του λαού μας θα γίνουν Μία. Η Μοίρα το ριζικό το πεπρωμένο η ειμαρμένη το γραμμένο. Τόσες λέξεις για να εκφράσουν αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Να συλλάβει και να εξηγήσει μια τραγωδία στη ζωή του. Και να παρηγορηθεί εκεί που δεν μπορεί τίποτα άλλο να τον παρηγορήσει ίσως.
Την τρίτη νύχτα ερχόντουσαν απαρεγκλίτως να μοιράνουν κάθε νεογέννητο. Κρατούσαν ρόκα αδράχτι και ψαλίδι. Και οι μανάδες τις περίμεναν με αγωνία κρυμμένες κάπου στο σκοτάδι. Κανείς δεν μπορούσε να πάει ενάντια στις βουλές τους. Μήτε ο Δίας ο ίδιος. Γιατί μια φορά που θέλησε να σώσει το γιο του τον Σαρπηδόνα από τη μάνητα του πολέμου και ζήτησε απ’ έξω απ’ έξω στο συμβούλιο των Θεών να εξαιρεθεί ο γιος του από το γραμμένο…η Ήρα τον στραβοκοίταξε…γιατί πως θα μπορούσε αλήθεια αν και ο Μοιραγέτης να τους πάει κόντρα;
Οι Μοίρες…η Μοίρα… το πεπρωμένο κ.λ.π. ξαφνικά μου φαίνονται τόσο παρήγορα όλα. Γιατί απαλλάσσει τον άνθρωπο από την ευθύνη των επιλογών του και της βούλησής του. Πως ό,τι κι αν είχε κάνει αυτό ήταν το γραμμένο και μαζί το απευκταίο. Ε ναι είναι παρήγορο…γιατί τελευταία διαβαίνω μέσα στον κόσμο σαν να διαβαίνω μέσα σε κάμπο σφαγής. Παντού κορμιά διαμελισμένα βλέπω και ορφάνια. Και κάθε λυπάμαι που θα πω θα είναι κι ένα κεράκι αναμμένο. Να αντιφεγγίζει τη λύπη.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί οι πιθανότητες και οι θεωρίες τους μου φαίνονται ξάφνου τόσο λίγες να εξηγήσουν γιατί από τον κυκεώνα των άπειρων ενδεχομένων και καταστάσεων το σύμπαν επιλέγει να σου στείλει εκείνη τη Μίαν! Και όχι τις άλλες…
Γιατί ενώ έχεις ζήσει μάχες και μάχες σου στέλνει ένα κεραμίδι και σε βρίσκει στο κεφάλι…γιατί ενώ στρίβεις στη στροφή του χωριού σου σε πετυχαίνει ένα αμάξι που τρέχει με 300…γιατί ενώ είσαι εναερίτης πάνω στο στύλο κάνει να ξεχάσει ο υπεύθυνος να κλείσει το ρεύμα…γιατί ενώ ο πρώην άντρας σου σου κόβει το λαιμό το περιπολικό θα είναι πίσω από ένα φορτηγό και ο αστυνόμος δε θα σκεφτεί να ανάψει τη σειρήνα…γιατί ενώ είσαι πίσω από έναν γκισέ σου στέλνει έναν πελάτη με πιστόλι…γιατί…γιατί…γιατί κάνει θόρυβο ο αναπνευστήρας σου και σου στέλνει το σύμπαν έναν εκνευρισμένο γέρο…
Αν έχεις Μοίρα διάβαινε και ριζικό περπάτει…που λέει και ο πάνσοφος λαός μας. Μα ώπα λίγο! Σε μια πολιτισμένη πλέον και ευνοούμενη πολιτεία μια σειρά ενεργειών και ευθυνών εάν είχαν ληφθεί όπως έπρεπε…με εξαίρεση ίσως την περίπτωση με το κεραμίδι…ίσως το αναπότρεπτο να μην ήταν τελικά και τόσο αναπότρεπτο! Αν ένας μηχανικός έκανε σωστά τη δουλειά του…αν ένας αστυνομικός λάμβανε πιο σοβαρά το τηλεφώνημά σου…αν το κράτος είχε φροντίσει να φτιάξει ΜΕΘ και για τον τελευταίο ασθενή που κείται στους διαδρόμους …αν ένας ψυχίατρος είχε κλείσει έναν ψυχοπαθή δολοφόνο μέσα …αν ένας γείτονας έτρεχε πιο γρήγορα να στέρξει σε βοήθεια…αν αναθρέφαμε καλύτερα τα παιδιά μας…αν αν αν…
Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον…αλλά και μια αλυσίδα επιλογών άλλων απ’ αυτές που ελήφθησαν από μια σειρά ανθρώπων και οδήγησαν σε μια τετελεσμένη πράξη ίσως να το είχε τελικά αποτρέψει ή έστω καθυστερήσει.
Και κάπου εκεί ξεπετάγεται πάλι η γιαγιά μου από τις Μοίρες…
-Η Μοίρα παιδί μου…
-Η Μοίρα γιαγιά…
Γιατί δε θέλω να της πάω κόντρα. Γιατί θέλω μόνο να πέσω στην αγκαλιά της και μαζί στην αγκαλιά την ανακουφιστική των προγόνων μας και μιας θεώρησης απλούστερης των πραγμάτων όπου δεν μπορείς να τα ελέγξεις όλα, δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα,δεν μπορείς να τα αποτρέψεις όλα…
Μη με ρωτήσετε τίποτα…
Σας είπα όλα όσα ξέρω.
Υπατία
