Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς έχει … ορέξεις και αναλύει με τον δικό του τρόπο γιατί είχε δίκιο ο ιταλός συγγραφέας, συγγραφέας, Ουμπέρτο Έκο, όταν έλεγε πριν από αρκετές χρόνια «Σήμερα, μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση»…
Ας υποθέσουμε ότι γνωστό σας ζευγάρι καλεί εσάς και τη γυναίκα σας σπίτι του, προκειμένου να χαλαρώσετε, να συζητήσετε, να δειπνίσετε. Αυτό είναι είτε φιλικό είτε έχετε υποχρέωση απέναντί του (συνεργάτες, προϊστάμενοι, εργοδότες). Πηγαίνετε, λοιπόν, με καλή διάθεση, να περάσετε λίγες στιγμές… ανεμελιάς μαζί τους.
Ύστερα από κάποιο διάστημα, σας φωνάζουν στο τραπέζι. Εκεί η οικοδέσποινα τα δίνει όλα για να σας περιποιηθεί. Το ένα πιάτο διαδέχεται το άλλο. Τα εδέσματα πολλά. Το τραπέζι πλούσιο. Σε λίγο καταφτάνει και ο οικοδεσπότης, κρατώντας μια μπουκάλα: «Πιείτε από το κρασί μας. Το έφτιαξα με τα χεράκια μου. Είναι παραγωγής μας». Βλέπεις ότι οι άνθρωποι σκίζονται να σε ευχαριστήσουν.
Αφού τελειώνει το φαΐ, η κυρία του σπιτιού φέρνει επιδόρπιο: «Αυτό το γλυκό το είδα στην τηλεόραση. Είναι πολύ ωραίο, παιδιά. Δοκιμάστε το». Κάποια στιγμή, φτάνει η ώρα του αποχαιρετισμού. Μετά τα φιλιά και τα τυπικά, ακολουθεί η ερώτηση κρίσεως από τη σύζυγο. «Σας άρεσαν τα φαγητά μας;». Εννοείται πως είναι η ώρα που λειτουργείς με την κοινή λογική και επιστρατεύεις όση αστική ευγένεια διαθέτεις. «Βεβαίως, όλα πολύ ωραία», απαντάς με ένα στόμα και μια φωνή εσύ και η συμβία σου. «Ναι, αλλά εσύ, φίλε, έφαγες πολύ λίγο και ήπιες μόνο δύο ποτήρια κρασί», επιμένει ο σύζυγος.
Γι’ αυτήν την περίπτωση, ένα μόνο χρειάζεται: να είσαι ετοιμόλογος: «Καλέ μου φίλε, ο γιατρός με έχει βάλει στον… πάγο, με τη χοληστερίνη μου. Όσο για το κρασί; Δυο ποτηράκια είναι αρκετά, γιατί πρόκειται να οδηγήσω και επιβάλλεται να είμαι νηφάλιος»… Αφού χαιρετάτε τους ανθρώπους, βγαίνετε στο δρόμο και μπαίνετε στο αυτοκίνητό σας, δηλαδή σε ασφαλές και προστατευμένο περιβάλλον.
Τότε συμφωνείτε με τη σύζυγό σας ότι τα φαγητά ήταν μάπα. Δεν τρώγονταν ούτε από φοιτητές στις εστίες ούτε από φαντάρους στα στρατόπεδα ούτε καν από τους πρόσφυγες στους καταυλισμούς. Όσο για το κρασί; Ξίδι σκέτο. Το δίνεις μόνο όταν θέλεις να βασανίσεις κάποιον! Θα μου πείτε, τώρα, πού το πάω; Δεν είναι φανερό ότι η σχέση ΜΜΕ-εξουσίας μοιάζει σαν μια σταγόνα νερό με τα ζευγάρια της περιγραφής; Από τα 200 χρόνια ζωής του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, η σημερινή παράταξη κυβερνά σχεδόν τα 150. Από τη Μεταπολίτευση, το 1974 μέχρι σήμερα, βρίσκεται στα πράγματα τα μισά έτη.
Δεν έθεσε, ωστόσο, ποτέ κανόνες στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Ποτέ. Οι δημόσιες συχνότητες χρησιμοποιούνταν -εννοείται δωρεάν- από τον κάθε πικραμένο, ο οποίος ήθελε να το παίξει… καναλάρχης. Η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε τα θέματά της. Άλλωστε, κρίθηκε από τους πολίτες. Ωστόσο, θεσμοθέτησε κάποιους στοιχειώδεις όρους στο παιχνίδι. Τα κανάλια πανελλαδικής τηλεοπτικής εμβέλειας θα ήταν μέχρι έξι. Οι συχνότητες θα κόστιζαν σε κάθε ιδιοκτήτη 2,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως και κάθε τηλεοπτικό Μέσο αναλάμβανε την υποχρέωση να απασχολεί μίνιμουμ 400 εργαζόμενους, με μισθολόγιο και σεβασμό στον κατώτερο μισθό.
Έτσι, λοιπόν, τα Μέσα απέκτησαν τους δικούς τους και τους… απέναντι. Μόνο που οι δικοί μας ήταν αντιπολίτευση! Ώσπου, μια ωραία πρωία, αποκαταστάθηκε η τάξη. Οι δικοί μας επέστρεψαν στα πράγματα. Οι φίλοι μας. Οι άνθρωποί μας. Αυτοί στους οποίους έχουμε υποχρεώσεις. Και τα δώρα άρχισαν αμέσως να έρχονται. Λόγω της πανδημίας, δεν χρειάζεται να πληρωθεί η δόση των 2,5 εκατομμυρίων για τις συχνότητες! Ούτε απαιτείται να απασχολούνται 400 νοματαίοι στα κανάλια. Μόλις 280 και πολλοί είναι!
Και όχι μόνο αυτό, αλλά να οι χορηγίες, να οι φοροαπαλλαγές, να τα στραβά μάτια της πολιτείας στις υποχρεώσεις των αφεντικών. Με αποκορύφωμα όλων, ασφαλώς, τη λίστα Πέτσα. Για να φτάσουμε στο σήμερα, αναμφίβολα, ο Μένιος Φουρθιώτης υπήρξε η περσόνα του δεκαημέρου. Όχι για τη φύλαξη που του παρείχε η πολιτεία. Για το θέμα περιμένουμε εξηγήσεις από τον αρμόδιο υπουργό. Δηλαδή, «χαιρέτα μου τον πλάτανο» που λένε στο χωριό μου.
Ωστόσο, η επιχείρηση εξαπάτησης του Ελληνικού Δημοσίου από την πλευρά του, προκειμένου με το πρόγραμμα ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ να καρπωθεί χρήματα, τα οποία δεν δικαιούνταν, συνιστά εισαγγελική παρέμβαση και δρομολόγηση των περαιτέρω! Η συνέχεια γνωστή.
Ο τότε υπουργός Εργασίας και νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Γιάννης Βρούτσης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Documento», αφού απέτρεψε την καραμπινάτη απάτη, κατήγγειλε στην εφημερίδα το πλέον εξωφρενικό. Ο Μένιος Φουρθιώτης συνέχισε τις απειλές του. Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, μας αφήνει άφωνους, όταν αναφέρει ότι τόσο ο ίδιος ο υπουργός όσο και οι υπάλληλοι του υπουργείου απειλήθηκαν από τον εν λόγω κύριο και τους φουσκωτούς του!
Τι πιο φυσιολογικό αυτό να αποτελούσε πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων; Είδατε κάτι τέτοιο; Γιατί εγώ δεν το πήρα χαμπάρι. Αυτό δεν ήταν απλώς θέμα, αλλά ΤΟ ΘΕΜΑ. Μούγκα στη στρούγκα, λοιπόν. Κανένα κανάλι δεν έκανε τον κόπο να αναφερθεί σε αυτό το περιστατικό. Η κρίση στις ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας και οι συλλήψεις επίλεκτων στρατιωτικών είχαν την τιμητική τους. Αλλά το συγκεκριμένο θέμα πέρασε και δεν ακούμπησε.
Ύστερα από μία μέρα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε το ζήτημα στη Βουλή, ε, τότε κάτι βρήκαν να ψελλίσουν. Για δε τις κυβερνητικές ευθύνες, η μπάλα στην κερκίδα. Μέχρι που ερωτάται η κυβερνητική εκπρόσωπος, κ. Πελώνη, δημοσιογράφος πριν από λίγους μήνες, και μας λέει ότι «ο Γιάννης Βρούτσης δεν έδωσε συνέντευξη στο ‘‘Documento’’. Μίλησε τηλεφωνικά και διευκρίνισε κάποια πράγματα σε ερωτήσεις που του έγιναν»! Δεν μπορώ να σας πω τι ακριβώς σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή για την κυρία, η οποία υπήρξε συνάδελφος. Πάντως, για την ταμπακέρα δεν μας έκανε σοφότερους. Τσιμουδιά. Τι να πει, άλλωστε;
Επιπλέον, αποκαλύφθηκε ότι ο κύριος Μένιος είχε πλαστογραφήσει δημοσιογραφική ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ και μέσω αυτής είχε πρόσβαση στα υπουργεία. Αντί, λοιπόν η πρόεδρός μας, Μαρία Αντωνιάδου, να κινηθεί νομικά εναντίον του κυρίου, μας είπε το εξής αμίμητο: «Μην μπλέξουμε τώρα. Αυτός κάνει συνεχώς μηνύσεις. Ας τα βρουν οι νομικοί μας σύμβουλοι με τους δικηγόρους του»!
Θα μου πείτε, δεν ήταν αναμενόμενα όλα αυτά; Καναλάρχες, κυβέρνηση και ΕΣΗΕΑ χορεύουν στους ρυθμούς του κυρίου Μένιου. Πρέπει, επίσης, να αναφερθεί ότι πρόκειται για «γαλάζιο» στέλεχος, με αγώνες για το κυβερνητικό κόμμα. Οι κακές γλώσσες λένε ότι στις επόμενες εκλογές θα βρίσκεται στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς τότε θα έχει χαθεί και το τελευταίο ίχνος σοβαρότητας του εν λόγω φορέα.
Ας επανέλθουμε όμως στα δικά μας. Τις σχέσεις καναλαρχών – κυβέρνησης. Τώρα, στον Θεό σας, εσείς τι περιμένετε να κάνουν αυτοί οι… ταλαιπωρημένοι επιχειρηματίες; Να ενημερώσουν άφοβα τους συμπολίτες τους; Ποιος νοιάζεται για την ενημέρωση, ρε παιδιά; Ποιος; Τι θα πουν στο ζευγάρι που τους κάλεσε στο σπίτι του; «Ξέρετε, τα φαγητά σας δεν τρώγονται και το κρασί σας είναι για πέταμα;». Σοβαροί να είμαστε.
Οι φιλικές σχέσεις και η διαπλοκή δεν επιτρέπουν ούτε πειραματισμούς ούτε αντάρτικο. Όπως λέει ο λαός μας, «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο». Τα κανάλια, δυστυχώς, σήμερα έχουν αναλάβει το μεγαλύτερο κομμάτι για την… ενημέρωση των πολιτών. Αυτό αποτελεί παγκόσμιο και όχι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Επιβάλλεται, λοιπόν, να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντί τους, να μην τρώμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν και κυρίως να ψάχνουμε εναλλακτικές πηγές προκειμένου οι ειδήσεις να είναι ειδήσεις, χωρίς ναι μεν αλλά.
Ο σπουδαίος Ιταλός συγγραφέας, Ουμπέρτο Έκο, μας τα εξηγούσε ωραία, λέγοντας κάτι που χρόνο με το χρόνο ισχύει όλο και περισσότερο, δυστυχώς: «Σήμερα, μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση»… Έτσι έχουν τα πράγματα. Εμείς, απλώς, οφείλουμε να προσέχουμε, γιατί τα παραμύθια είναι για μικρά παιδιά και μόνο γι’ αυτά…
