Η παραίτηση της γιατρού (παιδίατρος) Ανταλένα Τσατσοπούλου – Πρωτονοταρίου έφερε και πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα στελέχωσης του Νοσοκομείου – Κέντρου Υγείας Νάξου και την ανάγκη να αποκτήσει τη νοοτροπία κανονικού Νοσοκομείου ως βασική αρχή για την εξέλιξή του
Μέσα στη περίοδο της πανδημίας η πρόσφατη (προγραμματισμένη) παραίτηση της παιδιάτρου Ανταλένας Τσατσοπούλου – Πρωτονοταρίου από το Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Νάξου έφερε στην επιφάνεια το καυτό θέμα της στελέχωσης του νοσοκομείου και την ανάγκη επιτέλους να γίνει στη πράξη Νοσοκομείο.
Και θα το λέμε «Νοσοκομείο» και όχι «Κέντρο Υγείας» όπως θέλουν κάποιοι να το αποκαλούν, γιατί αυτό δείχνει και τον τρόπο σκέψης μας….
Οπότε θα αφήσουμε στην άκρη την όποια κουβεντούλα, γιατί ο χρόνος στη ζωή μας είναι χρήμα. Και δεν έχουμε καμία διάθεση για να χαϊδέψουμε αυτιά ή να πάρουμε μέρος στα πολιτικά παιχνίδια που καλώς ή κακώς όλοι έχουμε την τάση να εμπλεκόμαστε.
Το πρόβλημα δεν είναι η παραίτηση της αγαπητής και άξιας στη δουλειά της κατά κοινή ομολογία Ανταλένας (σ.σ. η θέση της έχει καλυφθεί με άλλη παιδίατρο, υπάρχει έτοιμη προκήρυξη και για μία ακόμη όταν ανοίξουν οι προκηρύξεις), ούτε ήταν η αποχώρηση του αναισθησιολόγου Γιάννη Χρονάκη πριν από μερικά χρόνια (επίσης υπάρχει προκήρυξη έτοιμη όταν κι εδώ ανοίξει η σχετική διαδικασία και μάλιστα με βαθμό διευθυντή), ούτε κάποιου άλλου γιατρού.
Κι αυτό γιατί τα πράσωπα δεν κάνουν τα Νοσοκομεία. Αυτές οι κινήσεις είναι το δέντρο. Το δάσος είναι το ίδιο το Νοσοκομείο και εκεί πρέπει να στρέψουμε όλοι την προσοχή μας και τις ενέργειες μας.
Το να καθόμαστε και να συζητάμε ή να τσακωνόμαστε στο διαδίκτυο (σ.σ. η αγαπημένη μας πλέον συνήθεια που έγινε λατρεία) για το ποιος φταίει για την παραίτηση ενός γιατρού, ας δώσουμε βαρύτητα στο τι είναι αυτό που κάνει έναν γιατρό, είτε να απορρίπτει την πρόταση να έρθει σε ένα Νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας νησιωτικής περιοχής, είτε να μην ανανεώνει τη σύμβασή του, είτε τέλος να αποχωρεί ακόμη κι από τη μόνιμη θέση που έχει…
Και σ αυτό πρέπει να δώσουμε βάρος. Εάν το Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας (για να μην γκρινιάζετε) δεν αποκτήσει τα εχέγγυα εκείνα που θα επιτρέψουν σε έναν γιατρό να εξελιχτεί πάνω στην ειδικότητά του, δεν θα έρθει ποτέ. Η θα έρχεται για ένα χρόνο, θα πληρώνεται και θα φεύγει…
Πρέπει να πιέσουμε όλοι, ο καθένας από το δικό του πόστο ώστε το ακίνητο αυτό στο κέντρο της πόλης να γίνει κανονικό Νοσοκομείο. Που θα δίνει το δικαίωμα στους χειρούργους να κάνουν επεμβάσεις. Που θα δούμε τους γυναικολόγους να ξεγεννάνε τις εγκύους και όχι απλά να τις στέλνουν στην Αθήνα. Που θα δούμε τους γιατρούς να κάνουν ακόμη και διατριβές με την άνεση που τους δίνει η παρουσία κι ενός δεύτερου γιατρού στην ειδικότητά τους και όχι να είναι σε 24ωρη βάση πάνω από ένα τηλέφωνο για εφημερία. Και όταν ζητάνε άδεια για επιστημονικούς λόγους να τρώνε … άκυρο γιατί δεν υπάρχει αναπληρωτής…
Όταν το Νοσοκομείο μας δώσει την αίσθηση ότι είναι πραγματικό .. σπίτι για τους γιατρούς και αυτοί μπορούν να εξελιχθούν, τότε θα έχουμε δει το δάσος…. Και τότε θα ασχοληθούμε ακόμη και με το … όνομά του όπως διάβασα αυτές τις ήμερες πως θα έπρεπε να έχει τεθεί προς διαβούλευση.
Μπορεί να μην έχω καταφέρει να φτιάξω σπίτι, αλλά ξέρω ότι ένα ακίνητο πρέπει να έχει πάνω απ όλα γερά θεμέλια. Και αυτά είναι ο σωστός Οργανισμός που θα καλύπτει όλες τις ειδικότητες που είναι απαραίτητες τια την λειτουργία του Νοσοκομείου… Και μετά πάμε στην διακόσμηση και τα όμορφα εξωτερικά χαρακτηριστικά που θα το αναδείξουν..
Το Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας μας , έχει ανάγκη από γερά θεμέλια…. Οργανισμό λειτουργίας, καλές και σωστές υποδομές και μετά πάμε στα άλλα… Σε διαφορετική περίπτωση θα μείνουμε με τους γιατρούς που θα έρχονται και θα φεύγουν (σ.σ. εάν υπάρχει λιμάνι ή αεροδρόμιο) και θα τσακωνόμαστε για το ποιος φταίει μέσα στο μικρόκοσμό μας…
Υγ. Τα ίδια ισχύουν και στην περίπτωση των δημοτικών αρχόντων μας… Η έκφραση «είδατε ότι απέτυχαν να εκλεγούν οι δήμαρχοι σε Σύρο και Σαντορίνη που δρομολόγησαν αυτά τα μεγάλα έργα που λέτε», και η οποία ακούστηκε στη συζήτηση για το τεχνικό πρόγραμμα από αντιδήμαρχο, δείχνει την πολιτική μας μιζέρια….
