Η 8η Μαρτίου…δεν είναι μέρα για τσιφτετέλια ούτε για χρόνια πολλά. Είναι μέρα να θρηνήσουμε την Υπατία μέσα μας άλλη μια φορά….να λατρέψουμε την Κυρά των Όφεων
8 Μαρτίου…άλλη μια επέτειος και γιορτή μαζί για τη γυναίκα. Εν μέσω μιας περιόδου που η κοινωνία φαντάζει πλέον ένα καζάνι που βράζει με το καπάκι μετά βίας να κρατιέται κλειστό. Για την ακρίβεια θαρρώ πως το βλέπω εκείνο το καπάκι να χοροπηδά ολοένα και περισσότερο πάνω από την κάφτρα των ατμών.
Μια διαφορετική επέτειος…για όλα αυτά που ζούμε για όλα αυτά που νοιώθουμε.
Θα σας πάω λίγο πίσω…λίγα χρόνια πριν που 8 Μαρτίου εσήμαινε απαραιτήτως λουλούδια ευχές και κράτηση κάθε καλής γυναικοπαρέαςπου σέβονταν τον εαυτό της, αναμφίβολα μεταμπλ ντ’ οτ στο καλύτερο νυχτερινό κέντρο της πόλης. Ξέρετε εκείνα τα μέρη που μύριζαν κάποτε καπνό, δυνατή μουσική -όχι πάντα του γούστου σου- άκρατο συνωστισμό και κατέληγαν σε χορό πάνω στα τραπέζια.
Μα όχι…η γιορτή της γυναίκας…είναι κάτι παραπάνω απ’αυτό. Βασικά δεν είναι αυτό. Είναι ο χώρος και ο χρόνος να αναλογιστούμε μέσα μας από που ξεκινήσαμε που καταλήξαμε και πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε ακόμη. Και κυρίως τι κύκλους κάναμε. Γιατί έχω την αίσθηση πως κύκλους κάνουμε…
Θα σας πάω πιο πίσω ακόμη…στο 415 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Την έσυρε φανατισμένο πλήθος μέσα σε ένα ναό, την έγδυσε, κομμάτιασε με μανία τις σάρκες της με αιχμηρά όστρακα κι έπειτα έκαψε τα κομμάτια της αυτά στην τοποθεσία Κίναρο. Δε θα σας πω ποιοι. Γιατί είναι το πιο πιθανό να μαλώσω πάλι με κάποιον θεολόγο.
Πιο χριστιανή από όλους τους χριστιανούς μαζί, κουβαλώντας όλη την πλουμιστή προίκα της Αρχαίας Αθήνας μέσα της, όλη τη χάρη της μεγάλης Διδασκάλισσας κι όλο το μεγαλείο της ψυχής να αντέχει στους κλυδωνισμούς μιας Αλεξάνδρειας που μύριζε μπαρούτι, με όλες εκείνες τις βίαιες αναταραχές που προκαλούσε το εύφλεκτο θρησκευτικο-πολιτικό μωσαϊκό της εποχής της… Η τελευταία των νεοπλατωνικών και η τελευταία κλειδοκράτορας της Επιστήμης μαζί, πριν αυτή βυθιστεί βίαια αιφνίδια και ανεπίστροφα στα σκοτάδια του Μεσαίωνα…
Η Υπατία…είχε την ατυχία να είναι γυναίκα και ο θάνατός της δε θα είναι απλά ένας θάνατος μιας ακόμη γυναίκας, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας!
Θα σας πάω πιο πίσω ακόμη…χιλιάδες χρόνια πριν στη Μινωική Κρήτη στην Κερά των Όφεων. Σύμβολο της ευγονίας και του πλούτου μιας κοινωνίας που κλίνει το γόνυ μπροστά στην αξία της γυναίκας, της γυναίκας που θρέφει και κυριεύει, που στέκεται αιώνια τροφός και θεά και προστάτης, κραδαίνει τα φίδια, γονιμοποιεί και δίνει ζωή. Ποτέ άλλοτε μια κοινωνία χιλιετιών πριν που δίδαξε πολιτισμό, δεν κοίταξε με αισθησιασμό ή ντροπή, το γυναικείο μαστό έκθετο, παρά τον λάτρεψε μόνο. Σήμερα πάντως μια γυμνόστηθη στην πλατεία θα συλλαμβάνονταν στην καλύτερητων περιπτώσεων.
Θα σας πάω πιο μετά τώρα…20ος αιώνας. Οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους διεκδικούν, αγωνίζονται, ψηφίζουν, μαθαίνουν δειλά να οδηγούν ίσαμε το φεγγάρι… Διαπρέπουν στις τέχνες τις επιστήμες και τα γράμματα.
Και κάπου εδώ αφήνω τις επιστημόνισσες και τις τεντυμπόισσες και μου ‘ρχεται ξάφνου στο μυαλό η ταπεινή χήρα του χωριού μου…που την έβλεπα πάντα συνοδηγό στο αγροτικό του άντρα της και μονάχα μόλις τον έχασε, μονάχα τότε, την είδα πίσω απ’ το τιμόνι οδηγό! Γιατί η ανάγκη κάνει πόδια που λέει και μια φίλη και τότε μόνο καταλαβαίνεις πως μια χαρά μπορείς κι ας σε μάθαν εντεχνιέντως από τότε που γεννήθηκες κάποιοι, πως δεν μπορείς.
Η 8η Μαρτίου…δεν είναι μέρα για τσιφτετέλια ούτε για χρόνια πολλά. Είναι μέρα να θρηνήσουμε την Υπατία μέσα μας άλλη μια φορά….να λατρέψουμε την Κυρά των Όφεων γιατί όχι ξανά…να αναλογιστούμε και να θυμηθούμε όσες αγωνίστηκαν και βασανίστηκαν κάποτε κι όσες ακόμη και σήμερα στενάζουν κάτω από το ζυγό της πατριαρχίας όσο κι αν αυτός κρύβεται καλά…
Οσες αγκτηριάστηκαν, όσες έβαλαν ζώνη αγνότητας κι όσες θάφτηκαν μαζί με τους νεκρούς συζύγους τους παλιά… όσες μόχθησαν να μεγαλώσουν παιδιά… όσες πάλι δε μεγάλωσαν παιδιά και τις είπανε γεροντοκόρες…όσες δεν πίστεψαν στον εαυτό τους κι όσες πάλι πίστεψαν …όσες πολέμησαν… όσες αγάπησαν…όσες άντεξαν…όσες τόλμησαν…όσες κακοποιήθηκαν κι όσες βιάστηκαν.
8ηΜαρτίου…δύσκολη μέρα γενικά...
Υπατία
