Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς αναλύει την εβδομάδα που πέρασε με σημεία αναφοράς την υπόθεση Κουφοντίνα, Λιγνάδη ενώ καυτηριάζει το ρόλο των ΜΜΕ
Η εβδομάδα που πέρασε είχε τα πάντα. Και δοκίμασε, βεβαίως, την υπομονή μας όσο δεν πάει άλλο. Τα υγειονομικά ζητήματα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Άλλωστε, ποιος να μας ενημερώσει υπεύθυνα τι ακριβώς γίνεται; Κάθε μέρα και κάτι καινούργιο, το οποίο αναιρεί το προηγούμενο. Τα θέματα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Η ζωή του Κουφοντίνα κρέμεται σε μια κλωστή. Το λόγο τώρα έχει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα βάψει τα χέρια της με αίμα ή ως πρώην δικαστικός θα απαιτήσει την τήρηση και εφαρμογή του νόμου, τον οποίον κάποιοι ξεχνούν επιδεικτικά; Δεν ξεχνούν όμως να ξυλοφορτώσουν νεαρούς φοιτητές, γιατί αυτοί, άκουσον-άκουσον, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες μόρφωσης στα πανεπιστήμια. Η υπόθεση Λιγνάδη έχει αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μετά τα γνωστά της υπουργού «Είναι επικίνδυνος. Μας εξαπάτησε» ήρθαν οι δηλώσεις του δικηγόρου του, Αλέξη Κούγια, περί «επαγγελματιών ομοφυλοφίλων». Όσο για τη δημοσιογραφία; Αυτή παίζει τα ρέστα της. Τόσος βούρκος, τόσος πάτος, τόσο ξέπλυμα, πλέον, και όλα αυτά με τον πιο σοβαροφανή τρόπο. Η απόλυτη κατρακύλα. Σκεφτείτε ότι τα πρωτοσέλιδα του «ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ» μοιάζουν παρωνυχίδα σε όλο αυτό το βρόμικο σκηνικό που έχει στηθεί…
* Υπάρχουν δύο ειδών εργαζόμενοι στα Σώματα Ασφαλείας. Οι αστυνομικοί και οι μπάτσοι. Οι πρώτοι προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στους πολίτες, όσες φορές κριθεί αναγκαίο. Οι δεύτεροι είναι επιφορτισμένοι να μας αλλάζουν τον αδόξαστο με τις μπάτσες τους. Δεν έχει σημασία ποιον έχουν απέναντί τους: συνταξιούχους, εργαζόμενους, μαθητές, φοιτητές, εκλεγμένους βουλευτές, τον Μανώλη Γλέζο. Α, όλα κι όλα, η δουλειά είναι δουλειά! Στο ΑΠΘ, και συγκεκριμένα στο κτίριο της πρυτανείας, έλαβε χώρα σκηνικό ακραίας βίας και καταστολής, από τα ένστολα… καλόπαιδα του «Κάλαχαν» της κυβέρνησης. Το έγκλημα των νεαρών ήταν η συμβολική κατάληψη που πραγματοποιούσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι, αντιτιθέμενοι στον γνωστό νόμο Κεραμέως. Και να η χρήση δακρυγόνων, να οι ροπαλιές, να τα ανοιγμένα κεφάλια. Ελπίζω και οι τελευταίοι ρομαντικοί να πείστηκαν ότι ο στόχος της άρσης του ασύλου δεν είναι να κτυπηθεί η ανομία, όπως υποστήριζαν οι κυβερνώντες. Το θέμα είναι να μην υπάρξει καμιά αντίσταση, καμιά διαμαρτυρία στα κυβερνητικά σχέδια για την εκπαίδευση. Και, βεβαίως, σε λίγο θα επέλθει και η ολοκληρωτική εξομοίωση πανεπιστημίων-κολεγίων. Αν νομίζει, όμως, η κυβέρνηση ότι είναι εύκολο να περάσει ό,τι έχει στο μυαλό της, μάλλον είναι ώρα να κατέβει από το συννεφάκι της και να προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα…
* Κουφοντίνας (1). Θα το γράψω άλλη μία φορά -ελπίζω να είναι η τελευταία- όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται. Όσοι από μας υποστηρίζουμε τα δικαιώματα του Κουφοντίνα, δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με την τρομοκρατία και επικροτούμε τις πράξεις του. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο να ζητάμε να τηρηθεί ο ήδη ψηφισμένος νόμος από το ελληνικό Κοινοβούλιο, ο οποίος αφορά τα δικαιώματά του, όπως και τα δικαιώματα κάθε φυλακισμένου. Είναι προφανές ότι ο νόμος δεν εξαιρεί κανέναν απ’ αυτά, ασχέτως αν δεν ιδρώνει το αυτάκι της κυβέρνησης. Ο συγκεκριμένος άρχισε απεργία και δίψας και η ζωή του κρέμεται σε μια κλωστή. Αν του συμβεί κάτι, θα πρόκειται για δολοφονία και υπεύθυνη θα είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και μόνο αυτή…
* Κουφοντίνας (2). Άραγε, τι επιδιώκει η κυβέρνηση σ’ αυτήν την υπόθεση; Κατά τη γνώμη μου, τον αφήνει συνειδητά να οδηγηθεί στο θάνατο. Έτσι κάνει επίδειξη πυγμής και δείχνει ότι δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν. Αν ο Κουφοντίνας, τελικά, καταλήξει, η χώρα μας θα έχει κερδίσει ένα ακόμη θλιβερό προνόμιο. Θα είναι η δεύτερη μόλις ευρωπαϊκή χώρα κατά τον 21ο αιώνα, που απεργός πείνας πεθαίνει στη φυλακή. Η πρώτη είναι η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Αν βεβαίως μπορεί η συγκεκριμένη να θεωρηθεί ευρωπαϊκή. Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, άλλη μία χώρα, η Μεγάλη Βρετανία, επί πρωθυπουργίας Μάργκαρετ Θάτσερ, οδήγησε απεργούς πείνας στο θάνατο. Αναφέρομαι στη γνωστή υπόθεση των μελών του ΙΡΑ και τον Μπόμπι Σαντς. Πρέπει, ωστόσο, να έχουμε υπ’ όψιν ότι εκτός από την ατομική βία και την τρομοκρατία, υπάρχει άλλη μια τρομοκρατία, απείρως ισχυρότερη. Η κρατική βία και καταστολή. Αυτή έχει πολλούς συμμάχους: νόμους, κατασταλτικούς μηχανισμούς, δημοσιογράφους και άλλες υγιείς δυνάμεις που της συμπαραστέκονται. Εννοείται πως είμαστε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα απέναντί της, αν βεβαίως θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης και στοιχειώδους ισονομίας…
* Το θέμα Λιγνάδη παραμένει στην επικαιρότητα. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες νέων αποκαλύψεων για τον κύριο. Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) πήρε θέση για τα τεκταινόμενα στο χώρο του. Δηλαδή, έπραξε το στοιχειώδες που οφείλει να κάνει ένα σωματείο, προκειμένου να προστατεύσει το επάγγελμα και τα μέλη του από τη γενική κατακραυγή. Η ανακοίνωση, όμως, φαίνεται ότι δεν άρεσε στον κύριο Νίκο Ρωμανό, διευθυντή του γραφείου τύπου της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι μας έδειξε πώς εννοεί το συγκεκριμένο κόμμα τη δημοκρατική λειτουργία των σωματείων: «Η ανακοίνωση ήταν απαράδεκτη. Είναι γνωστό ότι το συγκεκριμένο σωματείο αριστεροκρατείται». Θα σας πρότεινα, εκεί στον ΣΕΗ, την επόμενη φορά, πριν από οποιαδήποτε δημοσίευση, να στέλνετε τα κείμενά σας στον κύριο Ρωμανό και αν συμφωνεί, να μας τα ανακοινώνετε. Αν δεν συμφωνεί, διορθώστε τα και σεις, ρε παιδιά. Μη σας κρεμάσει στα μανταλάκια ο συγκεκριμένος κύριος, ότι -Θεός φυλάξοι- το σωματείο σας είναι αριστερών αντιλήψεων και κινείται σε λάθος γραμμή πλεύσης; Θέλει μεγάλη προσοχή ο χειρισμός, γιατί μετά άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Ακούτε, κύριε Σπύρο Μπιμπίλα; Ακούω να λέτε…
* Δημοσιογραφίας το ανάγνωσμα (1). Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, βαρύ «πιστόλι» του Βαγγέλη Μαρινάκη, χτύπησε δύο φορές από το site in.gr. Η πρώτη, όταν ανέβασε φωτογραφία της κυρίας Ακρίτα με τον Λιγνάδη, σε κάποια συνάντησή τους, χωρίς να αναφέρει κουβέντα για την ίδια. Ο συνειρμός άμεσος. «Ορίστε που γκρινιάζετε. Φωνάζετε ότι ήταν φίλος της Μενδώνη και του Μητσοτάκη; Δείτε εδώ την Ακρίτα μαζί του». Η δεύτερη, δείχνει φωτογραφία του Λιγνάδη με τον τέως πρωθυπουργό, και το συντάκτη να διερωτάται: «Είναι και ο κύριος Τσίπρας παιδεραστής;». Μετά μας προσγειώνει, λέγοντας ότι η φωτογραφία αποτελεί προϊόν φωτομοντάζ. Κύριέ μου, βαδίζετε σταθερά στα χνάρια του κυρίου Μπάμπη, του κυρίου Μπογδάνου και του κυρίου Άρη. Οι δύο πρώτοι, βεβαίως, εκλέχτηκαν βουλευτές με το αγαπημένο τους κόμμα. Εσείς φαντάζομαι ότι χρειάζεται ακόμη να διανύσετε κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι την τελική σας καταξίωση! Τελικά, υπάρχει πιο πάτος από τον πάτο…
* Δημοσιογραφίας το ανάγνωσμα (2). Άλλο ένα γερό δημοσιογραφικό «πιστόλι», αυτήν τη φορά στο κανάλι του Φαλήρου, τον ΣΚΑΪ. Ιωάννα Μάνδρου στα καλύτερά της: «Αυτά τα παιδιά που πήγαιναν με τον Λιγνάδη, δεν έχουν γονείς;». Πιο απεχθή εξομοίωση θύτη με θύματα και γονείς δεν έχω ξαναδεί. Αυτά συμβαίνουν, όταν ο εμετός που σου προκαλούν ορισμένοι είναι συνεχής και η ιατρική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…
* Βεβαίως, η κυρία Μάνδρου φρόντισε να κάνει ξανά αισθητή την παρουσία της. Και να εκδηλώσει τη συμπάθειά της για τον Λιγνάδη, με ψυχολογικούς και κοινωνιολογικούς όρους: «Ο Λιγνάδης βίωνε βαθιά μέσα του αυτά που η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία μάς έχει δώσει. Είχε μπερδευτεί όλο αυτό στο μυαλό του». Πάλι καλά που δεν μας είπατε και σεις για «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους»! Αλλά σάμπως αυτά που εκτοξεύετε διαφέρουν σε κάτι απ’ αυτά που ακούμε από τον «κορυφαίο ποινικολόγο» της χώρας; Το εμπεδώσαμε, κυρία μου. «Κάτω τα χέρια από τον Λιγνάδη». Γκώσαμε με την άοκνη προσπάθειά σας. Άξιος ο μισθός σας…
* Σε όλο αυτό τον πανικό, έχουμε και τον Αλέξη Κούγια να μας λέει: «Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι χοντροκομμένα ψέματα, από αναξιόπιστες προσωπικότητες. Πρόκειται για ‘‘επαγγελματίες ομοφυλόφιλους’’, οι οποίοι ως επάγγελμα έχουν την επ’ αμοιβή συνεύρεσή τους, με αντίστοιχους ομοφυλόφιλους. Θέλω να καταστήσω γνωστό σε όλους ότι αυτή η υπόθεση, με αυτή τη νομική βαρβαρότητα εις βάρος Έλληνα πολίτη, έχει στόχο την κυρία Μενδώνη, η οποία είναι η μόνη αρμόδια υπουργός, για την απεμπλοκή της τεράστιας επενδύσεως στο Ελληνικό»! Μένω άφωνος. Δεν ξέρω ούτε τι να πω ούτε κατά πού να μουντζώσω…
* Ο Φοίβος Δεληβοριάς απάντησε στον γνωστό ποινικολόγο, λέγοντας: «Είμαστε όλοι επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι. Άλλο πράγμα, όμως, ο ομοφυλόφιλος, αλλά ο βιαστής και άλλο ο παιδεραστής». Αγαπητέ μου κύριε, ποιον προσπαθείτε να πείσετε; Τον άνθρωπο ο οποίος έκανε τρεις φορές δήλωση για να μας πείσει ότι δεν είναι κοντός; Ο πανύψηλος…
Φαντάζομαι πως όλοι έχουμε ένα όνειρο. Να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας σε μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Σε μια κοινωνία στην οποία ο άνθρωπος καλείται να παίξει ουσιαστικό, ενεργό ρόλο. Να λειτουργεί ως σκεπτόμενος πολίτης και όχι ως καταναλωτής. Στην οποία το «εγώ» να μπαίνει κάτω από το «εμείς». Αυτή η κοινωνία πρέπει να στηρίζεται στη δικαιοσύνη και στη δυνατότητα να ασκείται έλεγχος στην κάθε μορφής εξουσία. Ο ιερός Αυγουστίνος έλεγε: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία παρά οργανωμένη ληστεία;». Καλή μας εβδομάδα…
