Η Υπατία μιλάει για τον Νίτσε και μας λέει ” Αυτά μου είπε κάποτε ο διάβολος : «έχει κι ο Θεός την κόλασή του : και είναι η αγάπη του για τους ανθρώπους» Και τελευταία, αυτά τα λόγια τον άκουσα να λέει : «ο Θεός πέθανε, τον έφαγε η συμπόνια του για τους ανθρώπους».
Στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που διανύουμε, παρατηρώ άφωνη μέσα απ’ τη ζέστα του σπιτιού μου, τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν. Ειδικά όλα όσα μέχρι πρότινος θεωρούσα μάλλον αυτονόητα. Μια βόλτα με φίλους… ένα φλυτζάνι καφέ σε απόσταση όμως λιγότερη του ενός μέτρου από το φλυτζάνι του συνδαιτημόνα μου, μια αγκαλιά, ένα φιλί στο στόμα…Αχ ένα φιλί! Που αν το δώσουμε…οι μισοί θα πεθάνουμε και οι άλλοι μισοί θα πεινάσουμε. Τι όχι;
Και κάπου εκεί θυμάμαι ότι κι ο Θεός ο ίδιος πέθανε! Τι όχι;
Ο Θεός πέθανε…τον σκότωσε η αγάπη του για τον άνθρωπο.
Από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους που έζησαν ποτέ. Που ο πύρινος λόγος του μιλούσε τουλάχιστον δυο αιώνες μπροστά από την εποχή του. Εκείνον που καπηλεύτηκαν τις ιδέες του για να τους φορέσουν τελικά το μανδύα των S.S. Εκείνον που γαλούχησε έναν Καζαντζάκη κι ο μόνος που διαβάστηκε όσο ένας Πλάτωνας. Για κείνον σας ομιλώ μιας κι εσείς σίγουρα έχετε χρόνο τώρα για διάβασμα.
Φρειδερίκος Νίτσε, Γερμανία κι ο Θεός πέθανε.
Αυτά μου είπε κάποτε ο διάβολος : «έχει κι ο Θεός την κόλασή του : και είναι η αγάπη του για τους ανθρώπους» Και τελευταία, αυτά τα λόγια τον άκουσα να λέει : «ο Θεός πέθανε, τον έφαγε η συμπόνια του για τους ανθρώπους».
Μόνος και κατατρεγμένος, απόκληρος μιας ακαδημαϊκής καθεστηκυίας τάξης που δεν τον θέλει για τον απλούστατο λόγο ότι ο ίδιος τη σιχαίνεται, θα βρεθεί με μια πενιχρή σύνταξη, να περιφέρει το μεγαλειώδες μουστάκι του – σήμα κατατεθέν της φυσιογνωμίας του έκτοτε- από τόπο σε τόπο, σαν την αρχαία Λητώ που ψάχνει αγωνιωδώς μέρος για να γεννήσει.
Σε μια βαλίτσα χωμένα τα λιγοστά του υπάρχοντα, ο μοναχικός λύκος του Βορά θα καταλήξει στο Νότο, όπου μόνο εκεί το κλίμα μπορεί να απαλύνει τις τρομερές κρίσεις ημικρανίας που βιώνει, τις οποίες εκείνος, παρ’ όλα αυτά, θα θεωρεί ως το τέλος «εγκεφαλικές οδύνες τοκετού».
Καιρός πια να φυτέψει ο άνθρωπος το σπόρο της πιο αψηλής του ελπίδας…
Εκεί στο Νότο…παραδομένος σε έναν παροξυσμό φιλοσοφικού στοχασμού που λίγοι σύγχρονοι του μπορούσαν να καταλάβουν, άρρωστος και μόνος, θα γράψει το Ζαρατούστρα του. Ένα από τα πιο μεγαλειώδη ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ, εφάμιλλο μιας Θείας Κωμωδίας – χωρίς ωστόσο τα φτιασίδια του Δάντη. Μα που δυστυχώς έμελλε αργότερα – σαν άλλοτε ο αρχαίος Επίκουρος- να διαστρεβλωθεί και να καπηλευτεί από την ανερχόμενη τότε ναζιστική Γερμανία.
Διαβείτε το δρόμο που πάει από το σκουλήκι στον άνθρωπο και περισσεύει μέσα σας πολύ σκουλήκι ακόμη…
Ο λόγος του Ζαρατούστρα του, κοφτερός και γλαφυρός, ευαγγελίζεται και προφητεύει τον Υπεράνθρωπο : τον ανώτερο άνθρωπο που αφού τινάξει τη Γης από κάθε σκουληκοφαγωμένο και σαρακοφαγωμένο καρπό…αφού θρυψαλιάσει όλους τους παλιούς πίνακες αξιών και κρεμάσει καινούριους…αφού απαρνηθεί όλους τους Θεούς και τους δαίμονες… πορεύεται μόνος του το δρόμο του μεγαλείου του για να νικήσει στο τέλος κανέναν άλλον παρά μόνο τον Εαυτό του.
Ω, ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί…
Δε με συγκινεί κανένας ποιητής άλλος εξόν από τον Δάντη και τον ίδιο. Όλοι οι άλλοι «αποφυσίδια της γενιάς τους» όπως θα έλεγε και ο ομογάλακτος τους, Νίκος Καζαντζάκης.
Πορεύεσαι το δρόμο του μεγαλείου σου : τώρα πρέπει να βρεις το μεγαλύτερο θάρρος σου, γιατί δεν υπάρχει πια πίσω σου καμία άλλη στράτα!
Όσο για τους επικριτές του Υπεράνθρωπου και του λαού των εκλεκτών…ο Φ. Νίτσε φταίει για το ναζισμό όσο και ο Einstein για την ατομική βόμβα!
Αγαπάτε πάντα τον πλησίον σας, όπως τον εαυτό σας…γίνεται όμως πρώτα τέτοιοι που να αγαπάν τον εαυτό τους. Να αγαπάν με τη μεγάλη αγάπη ν’ αγαπάν με τη μεγάλη καταφρόνια.
Στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που διανύουμε, παρατηρώ με κομμένη την ανάσα ολάκερη την Ανθρωπότητα να ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί.
Ας γίνει τώρα λοιπόν το όραμα του Υπεράνθρωπου όπως ακριβώς μας ορμήνεψε ο Νίτσε, η δύναμη να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να περάσουμε σώοι στην απέναντι άκρη.
Κάτι που βέβαια …θα φανεί στο χειροκρότημα…
Υπατία
