Ο Χαρίλαος έχει τις μαύρες του. Κρύβεται και δεν μιλάει πολύ. Αλλα και πάλι κάτι έχει να πει.
–Όταν δεν έχω όρεξη, δεν έχω όρεξη.
Εξαφανίζομαι.
Μπαίνω κάτω απ’ το κρεβάτι και χώνομαι στο καλαθάκι μου και δεν ασχολούμαι με τίποτα και με κανένα.
Και δεν θέλω πολλά-πολλά ούτε με την ξινούλα.
Αν κι αυτή με καταλαβαίνει και μόνο με χαϊδεύει, αν την αφήσω.
Που την αφήνω, γιατί αν και ξινή είναι πολύ εντάξει.
-Χχχρρρμμφφ…τι έγινε λοιπόν στον κόσμο όσο, δεν είχα κέφια ν’ ασχοληθώ μαζί του;
Μια από τα ίδια, αυτό έγινε.
Τα ίδια και τα ίδια.
Οι από πάνω βαράνε τους από κάτω και από κάτω τους ακόμα πιο κάτω απ’ αυτούς.
Κι όλοι μαζί πάτε όλο και πιο κάτω.
Και η απόσταση από κάτω προς τα πάνω μεγαλώνει.
Δεν ξέρω αν θα ζω ο γάτος στο προσεχές μέλλον, αλλά ωραία θα περάσετε.
Για την ώρα συνεχίστε τον ύπνο.
-Διαβάζω διάφορα για σχολεία που κλείνουν.
Σχολείο αλλοδαπών συγκεκριμένα.
Αν σας το κάνανε εσάς αυτό στο εξωτερικό θα σκούζατε και θα κάνατε διαβήματα διαμαρτυρίας και θα λέγατε πως σας φιμώνουν, σας καταπιέζουν, δεν σας αφήνουν ελεύθερους να μάθετε τη γλώσσα σας και τον πολιτισμό σας.
Έτσι θα νιώθατε και θα είχατε δίκιο.
Έτσι είναι.
Για σας…οι άλλοι δεν είναι εσείς.
Ετσι νιώθετε πολλοί δυστυχώς.
Όταν δεν είσαι και τίποτα σπουδαίο στο παρόν επικαλείσαι το ένδοξο παρελθόν σου για να νιώσεις σημαντικός.
Καλό θα ήταν βέβαια να ξέρατε καλύτερα και το πρόσφατο παρελθόν σας, μπας και κάνετε τίποτα καλύτερο στο παρόν και στο μέλλον σας, αλλά που τέτοια τύχη.
-Στην Θεσσαλονίκη διαβάζω πως δυο γουρουνάκια το έσκασαν και πήγαν να μπουν σε μια καφετέρια.
Δεν τ’ άφησαν να μπουν.
Ούτε τα κέρασαν κανένα μαρουλάκι, ψωμάκι, κάτι , μια νοστιμιά.
Να τα κρατήσουν εκεί να έρθει κάποιος να τα πάρει μην γίνει και κανένα ατύχημα.
Στη γειτονιά πάντως υπάρχει ένας μεγάλος γάτος, ο Ηρακλής.
Αυτός λοιπόν βγαίνει από το διαμέρισμα, κατεβαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας και μετά πηγαίνει με την κυρία που τον έχει και χαζεύουν τις βιτρίνες και πίνουν και καφέ.
Εγώ πάλι θέλω να πηγαίνω μόνο στη Νάξο.
Μαζί με την κόρη της κυρίας Στέλλας-με τον ωραίο καναπέ-και να γυρίζω μόνος μου στα χωράφια.
Ελευθερία και ησυχία.
-Θνιαααρρρ… λέω να πάω να ξαπλώσω στην καρέκλα του γραφείου.
Πρέπει να ξυπνήσω και την ξινή αξημέρωτα.
Κάθε πρωί την ξυπνάω και διαμαρτύρομαι που είμαστε εδώ.
Και διαμαρτύρομαι όλη την υπόλοιπη μέρα.
Βαριέμαι πολύ το εδώ.
Θέλω να φύγουμε να πάμε αλλού.
Που θα πάει, θα περάσει το δικό μου.
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
Υ.Γ.
Να προσέχετε το πορτοφόλι σας γιατί η Γιάννα που είναι ΠΟΠ έχει βγει παγανιά και ζητάει χρήματα για να γιορτάσετε το 2021.
Μεγαλεία ε;
Προβλέπω να γίνεστε εθελοντές χρηματοδότες με το «έτσι θέλουν».
Και δεν θα είναι η πρώτη φορά
