Η Υπατία ζητάει απάντηση σχετικά με το εάν ο Θεός είναι τιμωρός ή όχι; Ο δικός; Χαϊλάντερ “Αγάπη και σκληρότητα μαζί…ο τέλειος συνδυασμός που λένε οι ψυχολόγοι.”
Ρώτησα προχθές το αφεντικό μου…έτσι τον λέω κι ας μην είναι ουσιαστικά αφεντικό μου καθότι εγώ δε δέχομαι αφεντικά (ως γνήσιο επαναστατικό πνεύμα…) αλλά για να νοιώθει εκείνος αφεντικό και κρυφά να χαίρεται. Οι άνθρωποι ξέρετε χαίρονται όταν έχουν εξουσία κι ας μην είναι καθόλου εκείνος τέτοιος τύπος. Ή κατ’ ευφημισμόν τον λέω έτσι…πως λέμε ακρωτήρι της καλής ελπίδας κι ας γκρεμοτσακίζονται εκεί όλα τα καράβια …ή για να του δείξω τη στοργή μου, ότι τον αναγνωρίζω δηλ. ως εξουσία πάνω μου με τη θέλησή μου και όχι με το ζόρι όπως κάνετε εσείς με το δικό σας ή σαν τη μάνα μου που πάντα έλεγε -ακόμα λέει δηλ.- τον πατέρα μου «αφεντικό» έτσι χαριστικά… κι ας μην ήτανε ποτέ αφού στην πραγματικότητα εκείνη έκανε κουμάντο…τελοσπάντων ρώτησα το αφεντικό μου μια μέρα που είναι γνώστης τέτοιων θεμάτων αν ο Θεός τιμωρεί.
Έχοντας φάει τελευταίως μερικά χαστούκια από τη ζωή και έχοντας διαπράξει ακόμη περισσότερες αμαρτίες…είχε κολλήσει η βελόνα στο «ο Θεός με τιμώρησε», «ο Θεός με τιμώρησε» κ.ο.κ. Οργισμένη λοιπόν περισσότερο παρά μετανοιωμένη για τις πράξεις μου εκσφενδόνισα ετούτο το κατακεραύνιο ερώτημα :
Ο Θεός τιμωρεί ;;;
Όχι λέει! Δεν τιμωρεί! Δεν είναι τιμωρός ο Θεός της ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Της μη -ορθόδοξης μήπως…επιμένω εγώ. Όχι λέει!
«Πιστεύω σε έναν Θεό που έχει αγάπη, καλοσύνη και καλή διάθεση!» λέει.
Πλάκα με κάνεις, ήθελα να του πω όπως θα έλεγε και μια Λαρισαία φίλη μου.
«Πλάκα με κάνεις;»
Και για μια στιγμή οργίστηκα περισσότερο με το αφεντικό μου παρά με το Θεό του που εδώ που τα λέμε είναι το δικό του Αφεντικό! Άστραψα και βρόντηξα εν ολίγοις…δε θέλω και πολύ!! Ιδού η συνέχεια στο εξίσου κατακεραύνιο γράμμα μου, που του έγραψα εκείνο το βράδυ αλλά ουδέποτε ταχυδρόμησα. Θα κόλλησε μάλλον το πλήκτρο send ή φοβήθηκα μη με απολύσει. Και καλύτερα γιατί ήμουνα λίγο εν βρασμώ ψυχής όπως θα δείτε…
Και με την ευκαιρία δεν πιστεύω καθόλου στο Θεό σας! Αγάπη και καλοσύνη μόνο…γίνεται; Δεν πρέπει να είστε πατέρας γιατί αν ήσασταν δε θα τα λέγατε αυτά! Ποιος πατέρας δεν τιμωρεί τα παιδιά του; Έστω για παιδαγωγικό σκοπό; Και εγώ έχω κάνει τόσες …αταξίες. Όλα τα αμαρτήματα που δημοσίευσε χθες ο φίλος σας ο Μποζιονέλος τα έχω κάνει. Από τον απλό γογγισμό έως παρ’ ολίγον φόνο… του εαυτού μου. Και η παρότρυνση για φόνο είναι λέει αμαρτία. Να είσαι θύμα και θύτης μαζί επομένως διπλή αμαρτία. Άσε που σκέφτομαι να το ξανακάνω! Πολύ δελεαστικός μου φαίνεται απόψε ο μονόλιθος Κάλαμος και τα επίλιπα βράχια. Άσε που θα πουν ότι… στραβοπάτησε. Να γλιτώσω και το φόρτωμα της αμαρτίας εις το τετράγωνο.
Αμ τον γογγυσμό που τον πας; Όλο γογγίζω τελευταίως. Βέβαια στον κατάλογο της Ορθόδοξης Εκκλησίας άλλον γογγισμό πρέπει να εννοούνε. Κάτι για βογγητά έγραφε… Μα εγώ γογγίζω που με κουράζουν τα παιδιά, που δεν έχω χρόνο για μένα, που θέλω να κάνω πράγματα για μένα κ.ά. Ε, να! Πριν από λίγες ώρες μπήκα σπίτι μου…άδειο από παιδικές φωνούλες θα είναι τώρα…και συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν έχει νόημα χωρίς αυτές τις… φωνούλες. Τίποτα απολύτως!!! Απανωτά τα χαστούκια λοιπόν από το Θεό μου. Το δικό μου.
Παραδόξως όμως με το δικό σου είμαι θυμωμένη! Οργισμένη για την ακρίβεια…αγάπη λες και καλοσύνη και καλή διάθεση! Πλάκα με κάνεις; Παιδάκια σκοτώνονται, παιδάκια ορφανεύουν…που ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο…να χάνει η μάνα το παιδί ή το παιδί τη μάνα…και ο Θεός σου έχει καλή διάθεση; Και χαμόγελα;
Μπροστά στον υπέρτατο πόνο μιας μάνας αυτός χαμογελά; Που φοβούμαι ότι προχθές τον ένοιωσα τόσο κοντά, να βυθίζομαι τόσο στον πόνο που στο τέλος να χάνομαι; Σαν μια πισίνα μαύρο πηχτό υγρό ήταν εκείνος ο πόνος και εγώ βούλιαζα….
Ο οξύς πόνος έλεγε ο Επίκουρος δεν κρατά πολύ γι’ αυτό δεν πρέπει να μας αγχώνει. Και ένας βιασμός δεν κρατά πολύ μα μια ζωή στοιχειώνει, ήθελα να του πω. Αλλά μην τα βάλω τώρα με τον Επίκουρο…
Πες μου για το Θεό σου! Μπροστά στον οξύ διαπεραστικό πόνο μιας μάνας ο Θεός σου χαμογελά και έχει καλή διάθεση;
Καλύτερα ο δικός μου τότε ! Με πύρινη ρομφαία τον ντύνω και κατεβαίνει αλαλάζοντας σα να κατεβαίνει σε πόλεμο! Ναι, ο τιμωρός Θεός μου!!! Πιο κοντά στην σκληρή πραγματικότητα μου φαίνεται γι’ αυτό και πιο αληθινός. Κι ας στάζει αίμα το σπαθί του όποτε ξαναμπαίνει στο θηκάρι.
Ναι, τιμωρός! Καλύτερα να υπάρχει αυτή η εξήγηση παρά το πιθανοτικά απίθανο! Ήτανε λέει μια πιθανότητα να συμβεί αυτή η συμφορά στο παιδί μου. Να ζω εγώ στοχαστικά με μια πιθανότητα; Χίλιες φορές ο ντετερμινισμός του τιμωρού Θεού μου! Παρά το χάος των πιθανοτήτων του δικού σου!
Ένας Χα’ι’λάντερ είναι ο Θεός μου γι’ αυτό και τον λατρεύω. Αγάπη και σκληρότητα μαζί…ο τέλειος συνδυασμός που λένε οι ψυχολόγοι.
«Διαβαίνω ανάμεσα στους ανθρώπους σα να διαβαίνω σε κάμπο σφαγής»
Και ο Θεός σου χαμογελά;
Ο δικός μου μάθε… είναι καλύτερος από τον δικό σου! Που είναι πράος και αγαθιάρης και τον κάνεις ό,τι θέλεις. Και έχει καλή διάθεση με όλες τις συμφορές που έχουν πέσει απάνω στον κόσμο μας. Έναν κόσμο που Εκείνος έφτιαξε.
«Κι είναι η γη κακά γιομάτη κι είν’ γιομάτη η θάλασσα»
Να αλλάξεις Θεό Νικόδημε!!!
Υπατία
