Ο Χαρίλαος δεν έχει όρεξη για αστεία…. Απλά κάνει λόγο για το 5χρονο παιδί που έφυγε στη Μόρια ενώ βρίσκονταν σε ένα χαρτόκουτο, τονίζει όμως το ρόλο της τύχης στην πορεία του ανθρώπου σήμερα…
-Τι κάνετε;
Αφήστε, μη μου απαντήσετε.
Λίγο έτσι και λίγο γιουβέτσι με ολίγον από κοκορέτσι.
Δύσκολη μέρα σήμερα, έριξε κάτι ψιχάλες και εγώ νόμιζα οτι σας φτύνει ο θεός.
Μην σας ματιάσει.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά και αστεία σήμερα. Για τον Τόμας Κουκ που χρεοκόπησε, για τον πρωθυπουργό σας που, όπως και άλλους πριν απ’ αυτόν πιστέψατε πως λέει αλήθεια και σας έκλεισε το…Μάτι από τον ΟΗΕ και όχι μόνο, για τον πρώην πρωθυπουργό σας, έναν Καραμανλή…-τον θυμάστε;-που αποφάσισε να αποσυρθεί απ’ την πολιτική, απ’ τη χώρα, απ’ τον πλανήτη, το γαλαξία, για το πως μαθαίνει-ή χάνει-μπαλίτσα το FBI απ’ την ΕΛ.ΑΣ.
Όμως δεν θα σας πω τίποτα απ’ αυτά.
-Ένα πεντάχρονο παιδάκι, ξενάκι, πείτε το μεταναστάκι, πείτε το και προσφυγάκι, εξακολουθεί να είναι πεντάχρονο παιδάκι.
Παιδάκι.
Εξακολουθεί είπα;
Τράβα γραμμή.
Δεν εξακολουθεί, σκοτώθηκε με θάνατο φρικτό.
Πιθανόν να έπαιζε, πιθανόν να είχε αποκοιμηθεί παίζοντας, ποιος ξέρει, όταν ένα φορτηγάκι πάτησε το χαρτόκουτο μαζί με το παιδάκι.
Εκεί στη Λέσβο, στη Μόρια.
Ένα μέρος που όταν δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι με τη μία, πεθαίνουν λίγο-λίγο κάθε μέρα μαζί με τα όνειρά τους.
Σας ξενίζει το «άνθρωποι»;
Μήπως έχετε την εντύπωση πως άνθρωποι είναι μόνο όσοι μοιάζουν με σας, πιστεύουν ότι και σεις και ζουν όπως εσείς;
Μήπως επειδή είναι φτωχοί δεν είναι άνθρωποι;
Από καθαρή τύχη, ήσασταν απλά τυχεροί και δεν ξεσπιτωθήκατε, δεν είδατε πόλεμο, δεν εγκαταλείψατε τη χώρα σας μ’ ένα μπόγο και το παιδί σας στην αγκαλιά, όπως ίσως έπαθαν οι γονείς και οι παππούδες σας.
Δεν κολυμπήσατε στα μαύρα παγωμένα νερά και σωθήκατε οι μισοί για να σας στοιβάξουν σε μία Μόρια, δεν σας έβγαλαν μέσα από ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο που είχατε στήσει σπιτικό μαζί με άλλους, ξημερώματα, χωρίς να έχετε κάνει κάτι.
Από τύχη.
Όχι από ικανότητα.
Τύχη.
-Το μόνο λοιπόν που θα ήθελα να πω, εγώ ένα παλιόγατο είναι να κοιτάξετε τα παιδιά σας στα μάτια και να πείτε πως δεν σας νοιάζει γι’ αυτό το παιδάκι που πάτησε το φορτηγάκι μέσα στο χαρτόκουτο.
Πως δεν νιώθετε φρίκη στην ιδέα πως θα μπορούσε να είναι το δικό σας παιδί, σ αυτή τη θέση.
Και όταν θα πάτε στην εκκλησία να το πείτε και στον θεό σας.
Γιατί είστε και πιστοί τρομάρα σας.
Κοιτάξτε το παιδάκι σας που παίζει αμέριμνο, φροντισμένο, με καινούργια ρούχα και σχολικά, με την αγάπη σας.
Όχι, δεν γίνεται να μη σας νοιάζει για αυτό το πεντάχρονο που πάτησε το φορτηγάκι, δε γίνεται να είστε τόσο αναίσθητοι και να μισείτε αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά τους.
Να μην αντιδράτε.
Δεν γίνετε εσείς οι μάνες να μην διαμαρτύρεστε γι’ αυτό τον θάνατο.
Δεν γίνεται.
Κοιτάξτε το παιδάκι σας λοιπόν και μπείτε στη θέση τον γονιών του.
Μπορεί και να ήταν ολομόναχο βέβαια και οι γονείς του να μην ζουν.
-Δυο αδέσποτα γατάκια υιοθετήθηκαν απ’ όλα τα ζώα του σπιτιού και παίζουν μεταξύ τους.
Αυτά τα ζώα που δεν υπολογίζετε ξέρουν να φερθούν.
Εσείς όχι;
Γιατί αν δεν ήσασταν τόσο φοβικοί και μυγιάγγιχτοι τα ψέματά τους δεν θα είχαν δύναμη πάνω σας, ούτε εξουσία.
Κι αυτός ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Ξέρετε η τύχη έχει ένα κακό χαρακτηριστικό.
Εγκαταλείπει τον κάτοχο απροειδοποίητα.
Και τότε όλα μπορούν να συμβούν αντίστροφα.
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
