Περί ανάληψης ευθυνών ο λόγος και ο Χαρίλαος εκφράζει για μία ακόμη φορά τις περιβαλλοντικές ανησυχίες του
-Γεια σας, τί κάνετε;
Την πετάνε και την πιάνετε;
Ρωτάω ο γάτος.
Μην ξινίζετε τα μούτρα σας, την ευθύνη εννοούσα.
Έχω τρόπους ο γατούλης και μιλάω όμορφα.
Απλώς βλέπω πολλές ευθύνες πεταμένες κάτω και κανέναν πρόθυμο να τις πιάσει και να τις σηκώσει και είπα να ρωτήσω.
Βαριές οι ευθύνες και όλοι κοψομεσιασμένοι.
–«Καίγεται ο Αμαζόνιος Χαρίλαε», μου είπε η κόρη της κυρίας Στέλλας- με τον ωραίο καναπέ-χτες το βράδυ.
Σταμάτησα για ένα λεπτό το πλύσιμο του δεξιού πίσω ποδιού -παλιομουχρίτσες ρε!- και την κοίταξα όλος αυτιά.
«Τίποτα», μουρμούριζε, «δεν κάνουμε τίποτα».
–Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν η κόρη της κυρίας Στέλλας μουρμουρίζει όλο νεύρα «τίποτα», θέλω να της νιαουρίσω Μητροπάνο το «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο».
Αλλά μετά έρχεται και με παίρνει αγκαλιά και ξεχνάω να της το νιαουρίσω.
-Τελικά αυτός ο Μπολσοχάρου…Μορσενάρου, πως τον λένε, όχι μόνο είπε στους Βραζιλιάνους να κάνουν το σ*** τους παξιμάδι για να μην ρυπαίνουν, αφήνει και καίγεται το δάσος και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή.
Μην σου πω πως χαίρεται κιόλας που γλίτωσε απ’ το παλιοδάσος, να ξεφυτρώσουν οικόπεδα με βίλες και καθόλου χαρά μέσα.
Τι σημαίνει «Αμαζόνιος» ξέρετε. Μην το παίζω και έξυπνος-που είμαι-κι από πάνω.
-Λιώνουν οι πάγοι, καίγονται τα δάση, ευτυχώς που δεν έπεσε μετεωρίτης να πάθετε καμία ζημιά και -κυρίως-ευτυχώς που τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.
Θα σας έρθουν όλα μαζεμένα από Σεπτέμβριο.
Επανάληψη.
Για ανάληψη πρωτοβουλιών, δεν το βλέπω ο εφτάψυχος.
-Ο Ζιζού ήρθε το πρωί και χώθηκε μέσα στο μπολ με τις κροκέτες μου.
Δεν έκανα τίποτα, αλλά τον πήρε η κόρη της κυρίας Στέλλας και τον έβαλε στις δικές του. Πήγα και της έκανα γλύκες για να την ευχαριστήσω.
Σπάνια κάνω γλύκες και μόνο στην ξινή.
Την κυρία Στέλλα, όταν δεν την τρολάρω, της κάνω XXXXXxxxxxx! Γιατί θέλει να με σηκώσει από τον καναπέ.
Και με φοβάται, όπως λέει, και με λέει «τίγρη», «αντάρτη» και «κερατούκλι».
Σιγά τον τάρανδο κυρία μου!
Χαρτί και καλαμάρι τα λέει όλα στην κόρη της μετά, αλλά εκείνη γελάει και δεν με μαλώνει καθόλου.
-Σε άλλα γατικά νέα, χτες στο αμπέλι είδα ένα μαύρο μακρύ λάστιχο που κινούνταν μόνο του στο έδαφος, χωρίς να βγάζει νερό.
Το είδε και η κόρη της κυρίας Στέλλας και μου είπε πως είναι φίδι..λαφτάτης…ραχάτης, κάπως έτσι και να μην το πειράξω, γιατί είναι άκακο και περαστικό απ’ το αμπέλι.
Δεν το πείραξα, αλλά ανατρίχιασε η γούνα μου και έκανα Xxxxx!
Το είπε και στους άλλους και τρόμαξαν, ήθελαν να κλείσουν τα παράθυρα, να μην μπει ο ραχάτης στο σπίτι.
Τι σόι λάστιχο είναι αυτό το φίδι δεν ξέρω, αλλά δεν το συμπαθούν και πολύ.
-Τέλος πάντων…πάω ν’ ανέβω στη ντουλάπα και εποπτεύσω την περιοχή.
Χρρρρμμφφ, αν μπει μέσα ο λαφτάτης την έχει άσχημα. Έχω και μια φήμη, δεν θα μου την χαλάσει η ξινή πασιφίστρια, που όταν δει κατσαρίδα απ’ το ουρλιαχτό της παθαίνω έξι εμφράγματα κι ένα εγκεφαλικό απ’ την τρομάρα.
Ε, μα πια!
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
