Ένα ακόμη ατύχημα σήμερα το μεσημέρι στη διασταύρωση Χώρας – Γλινάδου – Ποταμιάς (Λουκάκι) – Θύμα διανομέας επιχείρησης Εστίασης (delivery) – Οφείλουμε να τους σεβαστούμε και να μην τους πιέζουμε όλοι
Πριν από μερικές ώρες, νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής 31 Μαΐου, ένα νέο παιδί, ένας Ντελιβεράς όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους διανομείς τροφίμων και γενικά ειδών εστίασης, τραυματίστηκε στη διασταύρωση Χώρας – Γλινάδου – Ποταμιάς, στην περιοχή Λουκάκι… Το καλό ναι; Παρά την σφοδρότητα του ατυχήματος, ο διανομέας είναι καλά στην υγεία του, βγήκε ήδη από το Νοσοκομείο με εκδορές στο δεξί χέρι και το απαραίτητο …κολάρο. Το μηχανάκι διαλύθηκε, αλλά τα σίδερα είναι για να φτιάχνονται…
Όμως, του οφείλω μία συγνώμη. Όχι τόσο στον ίδιο γιατί δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά σε όλους όσους ασχολούνται με τον συγκεκριμένο τομέα, είτε στη Νάξο, είτε σε όλη την Ελλάδα. Γιατί έμμεσα κι εγώ έχω βάλει το χεράκι μου στο ατύχημα. Όπως και δεκάδες άλλοι εδώ στη Νάξο… Όταν τον περασμένο Φεβρουάριο, οι …ντιλιβεράδες προχώρησαν σε απεργία, ήταν γιατί σε δύο χρόνια είχαν χάσει 20 συναδέλφους τους… Είκοσι νέα παιδιά είχαν σκοτωθεί εν ώρα εργασίας. Είναι άγνωστος ο αριθμός όσων έχουν τραυματιστεί… Και ακόμη μεγαλύτερος ο αριθμός αυτών που έχουν χάσει τη δουλειά τους, είτε γιατί γκρίνιαξα που ο καφές μου ήταν παγωμένος και όχι ζεστός, είτε γιατί η σαλάτα δεν είχε όλα τα υλικά, είτε γιατί το σουβλάκι μου ήταν πέτρα… είτε, είτε, είτε…
Για όλα φταίει ο Ντιλιβεράς… Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε για τους ντιλιβεράδες μία απλή εικόνα : πηγαινοφέρνει παραγγελίες πάνω σε ένα μηχανάκι, κάτι που σε αρκετούς δεν φαίνεται και τόσο δύσκολο.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι την πίεση που ασκείται πάνω τους. Είτε από εμάς, είτε από τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης που εργάζονται. Είτε ακόμη και από τους άλλους οδηγούς που συναντάνε στο δρόμο.
Κάθε πλευρά έχει το δίκιο της. Καμία όμως δεν στέκεται στη θέση του παιδιού αυτού που για 600 ευρώ το μήνα (σ.σ. πολλά λέω ε;) τις περισσότερες φορές κυκλοφορεί με το δικό του μηχανάκι, πληρώνει από τη τσέπη του την βενζίνη και απολύεται γιατί εάν σουβλάκι ή ένας καφέ ήταν κρύος
Διαβάζοντας διηγήσεις από τις ιστορίες των ντιλιβεράδων, σε πιάνουν τα νεύρα σου, γιατί οι περισσότεροι από εμάς απλά ζητάμε. Απαιτούμε. Δεν μας ενδιαφέρει πως θα έρθει το φαγητό ή ο καφές στο χώρο μας. Όπως τις περισσότερες φορές και ο ιδιοκτήτης αδιαφορεί για τις καιρικές συνθήκες… Η δουλειά να γίνεται και πάντα το παιδί που έφυγε …φταίει. Μία έκφραση που την έχουμε ακούσει δεκάδες φορές αλλά ποτέ δεν είναι αλήθεια…
Η ουσία; Να σεβαστούμε το επάγγελμα αυτών των παιδιών. Να έχουμε περισσότερο υπομονή και κυρίως να μην τους πιέζουμε. Τόσο εμείς, όσο και οι ιδιοκτήτες. Δεν χάθηκε ο κόσμος εάν έρθει ο καφές πέντε λεπτά αργότερα. Η το σουβλάκι. Άλλωστε, αυτό δεν περιμένουμε; Και θέλουμε όλο το καφέ και όλο φαγητό..
Α και η συντήρηση των δικύκλων να γίνεται σωστά…. Γιατί κάποιοι στο βωμό του χρήματος και του κέρδους ξεχνάμε…
Χαίρομαι που το παιδί είναι καλά… Τους αξίζει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τον καφέ που μου φέρνουν κάθε πρωί στη δουλειά και τους ζητάω συγνώμη εάν κάποια φορά εκνευρίστηκα για την καθυστέρηση…
