Οταν προσπαθείς να δείξεις το δάσος και όλοι βλέπουν το δέντρο ίσως γιατί εσύ δεν μπόρεσες να τους δείξεις τον δρόμο, μοιραία είσαι σε αμυντική θέση… Αυτό δεν σημαίνει ότι καλείσαι να απολογηθείς… Απλά επιχειρείς να δείξεις εκ νέου το δρόμο για το δάσος… Και ελπίζεις ότι αυτή τη φορά το έχεις καταφέρει…
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις ότι θέλεις να πεις κάτι αλλά κάποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν ή και δεν αντιλαμβάνονται σωστά αυτό που θέλεις να πεις ή να γράψεις. Και το λάθος τις περισσότερες φορές είναι αυτού που θέλει να το πει ή να το γράψεις…
Έχω την αίσθηση ότι στο άρθρο «Πανναξιακός ΑΟΝ: Αντέχει να χάσει την Βίλμα Αναγνώστου;» συνέβη αυτό.. Δηλαδή αυτό δεν ήθελα να γράψω χάθηκε μέσα στη μάχη που δίνουμε όλοι όταν μπερδεύουμε το δάσος με το δέντρο… Και ουσιαστικά ο καθένας μας επιλέγει να διαβάσει ή να αντιληφθεί αυτό που ο ίδιος θεωρεί ότι έχει γραφτεί… Οπότε, θα το ξαναπάω από την αρχή… Και σε προσωπικό επίπεδο. Ίσως γιατί η επανάληψη ως η μητέρα της μάθησης μας βοηθήσει όλους….
1. Το βασικό όλων… Το όνομα της αθλήτριας / μαθήτριας θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε… Κι αυτό γιατί, το ζητούμενο στο σκεπτικό μου ήταν (είναι) κατά πόσο μπορεί μία νησιωτική ομάδα να αντέχει την απώλεια αθλητριών από το ίδιο το νησί και μάλιστα πριν περάσουν την πόρτα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης…. Εξού και το ερωτηματικό στο τέλος του ονόματος
2. Ποτέ δεν έγραψα ότι ο Πανναξιακός έδιωξε την συγκεκριμένη αθλήτρια. Νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια την αντιμετώπισε ως ένα πολύ δυνατό prospect και ανεξάρτητα εάν έδωσε περισσότερες ή λιγότερες ευκαιρίες πάντα όσον αφορά τις Ναξιώτισσες ξεκινούσε απ αυτές
3. Εδώ βέβαια έχουμε το θέμα ότι ποτέ δεν ξεκινούσε τον σχεδιασμό της ομάδας από τις Ναξιώτισσες καθότι τις θεωρούσε ως δεδομένες αλλά αυτό ακόμη κι εδώ είναι μία άλλη κουβέντα.
4. Και όταν λέμε «Πανναξιακός ΑΟΝ» εννοούμε όλες τις διοικήσεις από το 2010 έως και σήμερα.. Και όχι την σημερινή. Η σημερινή σε σχέση με τις υπόλοιπες έχει δώσει πολύ μεγαλύτερο αγώνα ώστε η ομάδα να γίνει αποδεχτή από το «δύσκολο» κοινό του νησιού που για ένα παράξενο λόγο δεν την συμπάθησε ποτέ ιδιαίτερα. Και όταν λέμε «συμπάθεια» εννοούμε ότι ποτέ δεν ήταν στο γήπεδο. Μόνο στα ντέρμπι έδινε δυναμικό παρών…
5. Πάμε τώρα στο επεισόδιο… Που δεν έγινε αλλά έγινε. Που δεν παρουσιάστηκε και από τις δύο πλευρές αλλά μόνο από τη μία… Και πάλι δεν θα σταθώ στο επεισόδιο. Και δεν θα σταθώ, γιατί πολύ απλά θεωρώ απαράδεκτο το να εμφανίζεται ένας γονιός και να ζητάει τα ρέστα. Να έχει επιθετικό λόγο προς έναν προπονητή. Και το θεωρώ απαράδεκτο γιατί δεν είναι αυτή η θέση του και ο ρόλος του. Και ισχύει σε όλες τις σχέσεις που μπορεί να έχει ένας γονιός, είτε μιλάμε για το δάσκαλο, είτε για τον φροντιστή, είτε ακόμη και για τον φίλο του παιδιού… Και νομίζω ότι είναι κατανοητό… Δεν μπορεί ένας γονιός να επιτίθεται σε έναν δάσκαλο γιατί έβαλε κακό βαθμό στο παιδί του ή στο φίλο του παιδιού γιατί μπορεί να τον έσπρωξε στο παιχνίδι… Κι αυτό γιατί κάνει κακό πρώτα απ όλα στο ίδιο το παιδί του…
6. Με ενόχλησε η αντίδραση του προπονητή περισσότερο… Ναι, ήταν φορτισμένος… Ναι ήταν πιεσμένος… Ναι είχε δίκαια δίκια.. Αλλά είναι δάσκαλος και πάντα θεωρούσα σωστή τη ρήση του Μεγάλου Αλεξάνδρου “”Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην”… Και θεωρώ ότι δεν μπορεί να λέει μία κουβέντα που βάζει “απαγορευτικό” στα όνειρα ενός παιδιού… Και το συζητάω όσες ώρες θέλετε… Ο γονιός λειτουργεί σαν την ύαινα όταν νιώθει ότι το παιδί του αδικείται. Αλλά κι εδώ έχει όρια. Και είναι κατακριτέα όταν τα περνάει… Και κυρίως στον αθλητισμό όπου υπάρχουν λεπτές ισορροπίες οι γονείς πολλές φορές καταστρέφουν την πορεία του παιδιού τους… Οπότε «ναι» ήταν τεράστιο λάθος η ενέργεια του γονιού να μπει επιθετικά και να ζητήσει το λόγο. Όμως ήταν λάθος και η αντίδραση του προπονητή. Θα έπρεπε να είναι περισσότερο ψύχραιμος. Γιατι είναι και δάσκαλος. Και αποτελεί πρότυπο για το παιδί…
7. Ναι, η εκάστοτε διοίκηση του Πανναξιακού έχει δώσει το δικαίωμα στους γονείς να έχουν … λόγο. Και αυτό είναι διαχρονικό πρόβλημα. Από το … πάρκινγκ στα τμήματα των υποδομών έως το «θα παίζει το δικό μου παιδί γιατί είναι ωραιότερο ή πιο καλό»… Και δεν μπόρεσε ποτέ να βάλει όρια…
8. Ναι, οι προπονητές διαχρονικά στον Πανναξιακό δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν τις όποιες δυνατότητες έχουν οι αθλήτριες της Νάξου. Έχουμε ακούσει πολλά αυτά τα χρόνια.. Από υποσχέσεις μεγάλες έως μικρότερες…. Η ουσία είναι ότι ο προπονητής καλείται υπό πίεση να φέρει αποτέλεσμα. Και αυτό είναι ένα μείον όταν είσαι σε ένα νησί όπου καλό θα είναι να μπαίνεις σε ένα δρόμο όπου θα υπάρχει διάρκεια και όραμα… Για να μπορέσεις στο τέλος να αξιοποιήσεις το όποιο ταλέντο υπάρχει στα παιδιά του νησιού… δεν μπορεί ο Άρης ή το Μαρκόπουλο (και όχι μόνο) να έχει 15χρονες στο ρόστερ του και μάλιστα ως βασικές και ο Πανναξιακός να λέει ότι έχει ταλέντα αλλά το μόνο που κάνουν είναι ένα σερβίς…
9. Ναι, κανείς δεν μπορεί να πει σε μία διοίκηση που σκορπάει χρήματα πως θα το κάνει …. Άλλωστε κανείς δεν έχει δικαίωμα να λέει σε κάποιος πως θα διαχειριστεί τα χρήματά του. Όμως, μπορεί να του δείξει ότι υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος, εκεί όπου τα χρήματα θα πιάσουν τόπο. Κι αυτό νομίζω ότι είναι το ζητούμενο. Και ο τόπος είναι η σωστή ανάπτυξη μέσω των τμημάτων υποδομής σε όλα τα αθλήματα… Καλή η διεκδίκηση του πρωταθλήματος ή μίας θέσης στον τελικό κυπέλλου ή στα πλέι οφ αλλά πραγματικός στόχος ποιος είναι;
Υγ… θα μπορούσα να γράψω πολλά επί προσωπικού. Απλά θα πω «ευχαριστώ» σε έναν άνθρωπο που κάθισε και με άκουσε χθες έστω κι εάν δεν κατάλαβε ο ένας τι ήθελε να πει ο άλλος… Και κάτι που ίσως πολλοί να μην ξέρουν.. Πρώτα απέκτησα άμεση (παράγοντας) σχέση έστω και για έναν χρόνο και σε μικρότερη κατηγορία με τον Πανναξιακό και μετά έμμεση (ως δημοσιογράφος)… Και το λέω αυτό γιατί γνωρίζω τι σημαίνει να εμπλέκεσαι με ομάδα, με γονείς, με αθλητές / τριες, να χαλάς τα όποια χρήματά σου και να νιώθεις ότι αυτό που παρουσιάζεις δεν βρίσκει ανταπόκριση στην μικρή κοινωνία. και στο τέλος δεν έχει το αποτέλεσμα που θέλεις γιατί δεν πετυχαίνεις τον …στόχο (βλ άνοδο). Και βέβαια εάν θυμάμαι καλά μαζί με δύο άλλους κυρίους (έναν μπασκετικό και έναν …βολεϊκό) πριν από κάτι καλοκαίρια – αν και δεν είχαμε ουσιαστικό λόγο (απλά μας άρεσε αυτό που έρχονταν) – ξοδέψαμε αρκετό χρόνο ώστε να πείσουμε κάποιους ανθρώπους ότι αξίζει να επενδύσουν σ’ αυτό που λέγεται «Πανναξιακός»… Και νομίζω ότι άξιζε και αξίζει το κόπο…
