Τμήματα υποδομών.. Μία παράξενη ιστορία για τον Πανναξιακό ΑΟΝ που προσπαθεί να βρει τα βήματά του αλλά δυστυχώς οι κινήσεις που κάνει μέσω των εκάστοτε διοικήσεων αποσπασματικές και χωρίς … όραμα για το μέλλον
Συνέχειας βόλεϊ … Ε τι να κάνουμε τελείωσε η σεζόν όσον αφορά το βόλεϊ και είπαμε να γκρινιάξουμε λίγο. Καιρό δεν είχαμε; Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι γκρινιάζουμε ενώ έχει ολοκληρωθεί η απόλυτη υπέρβαση για την γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Πανναξιακού ΑΟΝ…
Κι τι εννοούμε υπέρβαση; Ότι πολύ απλά επτά ουσιαστικά αθλήτριες τράβηξαν το ζόρι μίας ολόκληρης χρονιάς και φτάνοντας στο όριό τους ή πιο σωστά ξεπερνώντας το, κατάφεραν να αγωνιστούν σε δύο τελικούς κάτι που δεν έχει προηγούμενο: στο κύπελλο στην Γλυφάδα όπου ίδρωσαν τον Ολυμπιακό καθότι προηγήθηκαν με 1-0 σετ και στο 3ο πήγαν έως το … πόντο αλλά εκεί μπήκε …χέρι και το παιχνίδι τελείωσε. Στον τελικό του πρωταθλήματος και σε μία σειρά αγώνων τις περισσότερες φορές το φαβορί κερδίζει. Όμως, ο Πανναξιακός θα μπορούσε να είχε κερδίσει το 2ο παιχνίδι στη Νάξο. Θα μπορούσε. Έφτασε μία ανάσα. Αλλά δεν άντεξε…
Και πιο το «ευχαριστώ»; Ένα μισοάδειο γήπεδο και τα κορίτσια να αποχωρούν ως κυνηγημένα. Λες και ήταν αυτά που έβαλαν το πιστόλι στο κεφάλι κάποιου και του είπαν «ερχόμαστε στη Νάξο και θέλουμε αυτό και εκείνο»… Δεν το έκαναν, αλλά ένιωσαν έτσι όταν καθισμένες στο κατάστρωμα του πλοίου άφησαν πίσω τους το νησί της Νάξου. Δεν ξέρουμε εάν πήραν μαζί τους την εικόνα του νησιού επιλέγοντας τη διαδρομή του Λοτ ή έκαναν το λάθος να γυρίσουν το κεφάλι για μία τελευταία ματιά. Όχι δεν έγιναν στήλη άλατος, αλλά όπως λέει και μία τούρκικη παροιμία (σ.σ. από την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα») όταν «είσαι σε σταθμό αναχώρησης μην γυρίσεις ποτέ πίσω το κεφάλι. Σε διαφορετική περίπτωση θα …επιστρέψεις»… Και κάποιες θα επιστρέψουν… Όχι απαραίτητα για να αγωνιστούν αλλά για διακοπές χαχαχαχαχα
Αυτά για τις κοπέλες… Για τα αγόρια και το μπάσκετ θα τα πούμε αργότερα. Όταν και τυπικά θα ολοκληρώσουν οι υποχρεώσεις τους. Κι αυτό γιατί έχουμε και το ντέρμπι της Κυριακής με την Σαντορίνη. Ένα παιχνίδι που θεωρητικά είναι αδιάφορο αλλά όταν μιλάμε για ντέρμπι Κυκλάδων όλα είναι ξεχωριστά και βέβαια δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ…
Όμως, περνάμε στον τομέα… ακαδημίες. Κι εδώ βέβαια σηκώνει πολύ κουβέντα και σίγουρα θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις… Καλοδεχούμενες όλες από τη στιγμή που ο καθένας από εμάς έχει τη δύναμη να εκφράσει την γνώμη του και η οποία είναι απόλυτα σεβαστή. Και οπωσδήποτε λαμβάνεται υπόψη στην κουβέντα που κάνουμε…
Ακαδημίες λοιπόν. Και το πρώτο λάθος που έγινε όταν ξεκίνησε η προσπάθεια για να φύγει η Νάξος από τα τοπικά πρωταθλήματα ήταν ο …διαχωρισμός. Τα κορίτσια βόλεϊ και τα αγόρια …μπάσκετ. Αποτέλεσμα; Δύο τμήματα που είχαν επιτυχίες και μάλιστα είχαν τη δύναμη να έχουν αξιοπρεπή παρουσία στα Κυκλαδικά πρωταθλήματα να ..χαθούν σε βάθος χρόνου. Και μόλις φέτος να έχουμε και πάλι προσπάθεια ανασύστασης του γυναικείου μπάσκετ. Και να σκεφτεί κανείς ότι ουσιαστικά… καταργήθηκε το γυναικείο μπάσκετ με την ομάδα πρωταθλήτρια Κυκλάδων.
Επιστρέφουμε στις ακαδημίες λοιπόν. Αποφασίστηκε ο διαχωρισμός. Με την παρουσία του Γιώργου Δερμάτη τη πρώτη χρονιά το γυμναστήριο γέμισε… Έφτασε κάποια στιγμή να έχει ακόμη και 150 κορίτσια. Και απ’ αυτά τα κορίτσια ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα έβγαιναν ένα ή δύο… Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε. Και όντως βγήκαν αφού σήμερα από εκείνη τη φουρνιά υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις αθλήτριες που έκαναν φέτος προπονήσεις με την μεγάλη ομάδα. Το εάν μπορούν να κάνουν το κάτι περισσότερο είναι μία άλλη κουβέντα από τη στιγμή που το σχολείο και η ακαδημαϊκή εκπαίδευση έχει πάντα το πρώτο λόγο.
Και η πρώτη χρονιά ήταν όμορφη. Ναι υπήρχε πρόβλημα όσον αφορά την λειτουργία του γηπέδου από τη στιγμή που τα τμήματα ήταν πολλά και ουσιαστικά δεν υπήρχε διαχωρισμός ηλικιών , κάτι απαραίτητο για την σωστή εκμάθηση στα βασικά του βόλεϊ αλλά … Η δεύτερη χρονιά στο ίδιο μήκος κύματος αλλά μετά κάτι χάλασε. Και άρχισε η μουρμούρα. Ειδικά όταν ανεβήκαμε στην Α1 κατηγορία. Και άρχισαν οι κόντρες. Ξεκίνησαν από ψηλά, τέθηκε θέμα προπονητή ή υπεύθυνου ακαδημιών και χάθηκε η μπάλα. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν θα κρίνουμε το εάν ο Δερμάτης ή ο Φραγκίσκος ή όποιος άλλος ανέλαβε την λειτουργία των Ακαδημιών είναι καλός ως προπονητής και ως άνθρωπος. Αυτό που μας ενοχλεί είναι ότι δημιουργήθηκε μία ολόκληρη κουβέντα γύρω από τον προπονητή και φτάσαμε σε ένα σημείο να έχουμε τους γονείς απέναντι στη διοίκηση. Αποτέλεσμα; Να χαλάσει το καλό κλίμα που υπήρχε. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν όρια. Δεν μπορούν να υποκαθιστούν την διοίκηση. Εάν θεωρούν ότι αδικούνται, τότε μπορούν να διαμαρτυρηθούν και στη συνέχεια ή να αποδεχτούν την άποψή της διοίκησης ή να αποχωρήσουν. Το να δημιουργούν στρατόπεδα μόνο καλό δεν κάνει. Όπως και δεν έκανε. Και προσέξτε. Το λάθος δεν είναι ουσιαστικά των γονιών αλλά της διοίκησης που άφησε να άγετε και να φέρετε ένα θέμα (προπονητής ή υπεύθυνος ακαδημιών) που θα μπορούσε να το λήξει άμεσα. Και έφτασε σε ένα σημείο πριν από δύο χρόνια να αλλάξει τέσσερις προπονητές σε μία χρονική περίοδο (!!!!)
Η άποψή μου; Θα προτιμούσα μία συνεργασία όλων των προπονητών… Με τον εκάστοτε προπονητή της 1ης ομάδας, της γυναικείας δηλαδή, να έχει τον εποπτικό ρόλο και στους υπόλοιπους να λειτουργούν ως πυραμίδα. Κι αυτό γιατί μόνο από μία συλλογική δουλειά θα μπορούσαν οι …μικρές να φτάσουν έως την 1η ομάδα. Όλα τα άλλα μοντέλα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Εάν δεν υπάρχει συνεργασία, τότε χάνεται η μπάλα. Και θα μου πείτε ότι αυτή είναι η εύκολη λύση. Και δεν θέλω να πάρω θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Μα το ζήτημα ποτέ δεν ήταν ουσιαστικά για το εάν θα ήταν ο ένας ή ο άλλος στην άκρη του πάγκου ή στη θέση του υπεύθυνου. Το θέμα πάντα ήταν και είναι η συνεργασία. Κι αυτή δεν υπάρχει. Και αυτό είναι ευθύνη της Διοίκησης που απέτυχε ακόμη και να δει …εμπορικά τις ακαδημίες. Με αποτέλεσμα να έχει διπλή ήττα: και να βλέπει τις ακαδημίες να υπολειτουργούν αλλά και να μην βάζει χρήματα στα ταμεία της…
Αλλά είπαμε έχουμε και …συνέχεια την επόμενη εβδομάδα…
