Το αριστούργημα του Αντώνη Σαμαράκη είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. «Ζητείται ελπίς». Ελπίδα λοιπόν. Υπάρχει για αυτή τη χώρα; Για εμάς όλους; Με αυτή ζεις, με αυτή πεθαίνεις. Ακούγεται βαρύ, σχεδόν μακάβριο. Που πάμε; Για τον Κικέρωνα δεν υπήρχε «πιο ανακουφιστικό αίσθημα από την ελπίδα». Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε την άποψη ότι «πρέπει να δεχτούμε την πεπερασμένη απογοήτευση, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ατελείωτη ελπίδα». Θα πείτε πως δεν είναι ώρα για αμπελοφιλοσοφίες. Εργα και πράξεις χρειαζόμαστε. Το χρήμα όμως είναι η κινητήρια αρχή. Ζητείται… χρήμα λοιπόν για να πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχει. Κάθε μέρα τα ίδια. Θέλεις και πρέπει να σταματήσεις τη γκρίνια μα δεν σου βγαίνει. Δεν είναι θέμα νοοτροπίας. Αυτό ήταν παλιά. Βαρέθηκα να ακούω για προβλήματα. Μόνο προβλήματα. «Θάρρος, φίλε μου, μπορεί η αυριανή μέρα να σου είναι πιο ευνοϊκή. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. Ο Δίας μας στέλνει πότε μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα και πότε μια άλλη με θύελλα και βροχή», σημείωνε ο Θεόκριτος, αλλά κύριε Θεόκριτε μου την τελευταία πενταετία μονο βρόχη βλέπουμε. Οι δε μετεωρολόγοι – πολιτικοί δεν προβλέπουν βελτίωση του… καιρού. Το θέμα είναι τι κάνουμε.
Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη. Δεν μπορεί να συνεχίσθει. Η φθορά είναι τεράστια. Μια κουβέντα είναι να βγουμε από το ευρώ. Ωραία. Να πάμε δραχμή. Πως και με ποιους όρους. Πόσο έτοιμη είναι η χώρα; Ξέρουμε τι να κάνουμε και πως να το κάνουμε; Ο εγκλωβισμός αξεπέραστος. Κόβουμε από παντού και πάλι δεν βγαίνει τίποτα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα πλάνο. Τα χρέη αντί να μειώνονται, αυξάνονται. Αγχος, απογοήτευση, απελπίσια. Καμία όμως ουσιαστική κίνηση. Φταίει η κυβέρνηση. Αντε και φταίει. Να φύγει; Να φύγει! Μετά τι κάνουμε; Εκτός από λόγια και υποσχέσεις τι άλλο έχουμε να προσφέρουμε όλοι μας. «Θα». Ναι, «θα» τι;
Είναι εντυπωσιακή η αδυναμία μας να διαχειριστούμε οιαδήποτε σοβαρή κατάσταση. Λύση; Κακά τα ψέμματα, δεν υπάρχει. Τουλάχιστον έτσι όπως την φανταζόμαστε ώστε να γυρίσουμε στην παλιά καλή εποχή που τα λεφτά τρέχανε, για τους περισσότερους, από τα μπατζάκια. Μόνο η ελπίδα έμεινε…
