Τα δάκρυα είναι όμορφα… Καθαρίζουν την ψυχή… Δείχνουν θάρρος και δύναμη… Ομως, για να πας μπροστά χρειάζεται να έχεις καθαρίσει από το παρελθόν και να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος… Μεγάλη η κουβέντα για την παραλία. και τα κακώς κείμενά της. Και για τα καλώς. Αλλά πάντα πρέπει να βλέπουμε το σύνολο μίας εικόνας και όχι μόνο μία πλευρά της
Η εβδομάδα που τελειώνει σημαδεύτηκε από την υπόθεση «Πέργκολες – παραλία της Νάξου»…. Μάθαμε ότι πήγε αντιπροσωπεία φορέων της Νάξου στην Αθήνα, μίλησε με τους βουλευτές υπήρξε ομοθυμία και σύμπνοια στις απόψεις που κατατέθηκαν και μετά πήγαν στο Υπουργείο Ναυτιλίας. Κι εκεί μία από τα … ίδια. Αποτέλεσμα; Μία τρύπα στο νερό. Εάν θέλουμε να δούμε τα πράγματα με τη σωστή τους διάσταση. Και θα εξηγήσουμε αμέσως μετά τι εννοούμε.
Στη συνέχεια, είχαμε την κατάθεση ψυχής από τον γενικό γραμματέα της Μαζικής Εστίασης κι έναν από τους πιο παλιούς επιχειρηματίες (και λόγω οικογένειάς) που πραγματικά συγκίνησε με την δύναμη του λόγου του. Και σε πολλά έχει δίκιο…
Αμέσως μετά ήρθε στο φως της δημοσιότητας μία επιστολή από επιχειρηματίες που επί 18 χρόνια ζουν και δραστηριοποιούνται χωρίς …πέργκολες. Και εκεί ειπώθηκαν κάποια πράγματα. Αλλά σωστά, άλλα άδικα για τρίτους. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ακούστηκε κι αυτή η φωνή.
Όπως ακούστηκε και μία άλλη …φωνή μέσα από ένα καταπληκτικό σκίτσο, πρόταση για ανάπλαση της παραλίας. Υποθετική πρόταση που αρέσει στους ρομαντικούς αλλά όχι στους πρακτικούς και ρεαλιστές. Και αυτή δεκτή πρόταση…
Όλες έχουν τη δική τους βαρύτητα… Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω κι εγώ τη δική μου άποψη… οι περισσότεροι από εσάς δεν γνωρίζετε ότι το 1983 έπιασα δουλειά στο πάλαι ποτέ «Μελτέμι» – ένα ζαχαροπλαστείο – καφέ που βρίσκονται εκεί που σήμερα είναι το Cream… και έζησα ως γκαρσόνι (ξέρετε με μαύρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο – όλη εκείνη την τρέλα της δεκαετίας του 80. Με τον …Παπανδρέου πάνω από το κεφάλι μου (η τεράστια αφίσα πάνω από την τότε Εθνική Τράπεζα) με τα σκατά να βολτάρουν κάθε πρωί μπροστά στα μάτια των ξένων, με τα αλμυρίκια να στάζουν τα πρωινά και να καθαρίζουμε δέκα φορές τα τραπέζια. Με τις ομπρέλες που τις έπαιρνε το μελτέμι και κινδύνευσαν ακόμη και ανθρώπινες ζωές. Με το κύμα να σκάσει και να βρέχει τους πελάτες. Ναι τα ξέρω… Όπως ξέρω ότι οι περισσότεροι ξένοι αναζητούσαν τον ήλιο και όχι τη σκιά για να πιουν καφέ….
Και μετά έφυγα… Και όταν ήρθα πίσω είδα τις πέργκολες να έχουν δημιουργήσει ένα ξεχωριστό δάσος. Εκεί που υπήρχαν τα τραπέζια με τις ομπρέλες ήρθαν τα …θερμοκήπια.. Με … λουκέτα στις πόρτες τους. Με τζάκια μέσα… Με αιρκοντίσιον…. Ότι θέλεις έβρισκες κάποια στιγμές μέσα στις πέργκολες. Δεν ήξερα ποτέ τι είναι καλύτερο: οι ιπτάμενες ομπρέλες ή οι πέργκολες με το τζάκι. Η αλήθεια είναι ότι έχασα όλη εκείνη τη περίοδο της προετοιμασίας, της αλλαγής και ενδεχομένως κάπου να κάνω λάθος. Ομως, ολοι έχουμε άποψη. Σαν τις κ@λ@τρ@π@δ@ς όπως έχει πει και ο Κλιντ Ιστγουντ ως “Βρώμικος Χάρι”. Οπότε ας καταθέσω κι εγώ τη δική μου. .
Η ουσία είναι τι πραγματικά θέλουμε σήμερα… Ας αφήσουμε στην άκρη το χθες και να δούμε το σήμερα… Ένα σήμερα που όμως δημιουργεί και πάλι ανισότητες και πολίτες δύο ή τριών ταχυτήτων ανάλογα το χώρο που δραστηριοποιούνται …
Πρόσφατα επιχειρηματίας που δραστηριοποιείτε στη παραλία προχώρησε στη πώληση της επιχείρησής του γιατί πολύ απλά δεν του δόθηκε ποτέ άδεια για πέργκολα. Κι ας είχε χρησιμοποιήσει ομπρέλες για να καλύπτει σκιές… Δεν άντεξε τρία χρόνια τον αθέμιτο ανταγωνισμό. και το πούλησε… Διαμαρτυρήθηκε κανείς; Μπααα μπορεί και να είπαν; εντάξει έβαλε και λεφτά στη τσέπη. Υπερβολή αλλά είπαμε… Τα λέμε όλα και βγάζουμε τα εσώψυχά μας..
Στην Παπαβασιλείου, ένα κατάστημα έκλεισε πρόσφατα γιατί παρά την προσπάθειά του να πάρει πέντε τετραγωνικά στο πεζοδρόμιο για να απλώσει την πραγμάτια του δεν πήρε αυτή την άδεια. Και σωστά δεν την πήρε. Ξέρετε γιατί όμως έκλεισε; Γιατί ακριβώς απέναντι ένα άλλο μαγαζί όχι μόνο μπορούσε να αναπτύσσει τραπεζοκαθίσματα στο δικό του πεζοδρόμιο αλλά το βράδυ είχε τραπέζια και απέναντι (!!!) Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά; Κάτι ανάλογο έγινε όταν άνοιγαν επιχειρήσεις. Σε κάποια υπήρξε έλεγχος, σε κάποια άλλα όχι. Θα μου πείτε θέμα καταγγελιών; Ναι σεβαστό αλλά δεν είναι ένδειξη ότι δεν υπάρχει ισονομία; Τώρα ένα μαγαζί έχει ανοίξει και έχει μία ταμπέλα που φτάνει έως την Απείρανθο; Δεν ενοχλείτε κανείς; Πριν από τρία χρόνια όποια ταμπέλα ήταν την κατεβάζαμε. με την δικαιολογία της ισονομίας… Τώρα;
Στην παραλία του Αγίου Γεωργίου, οι πέργκολες εκτινάχθηκαν όσον αφορά το κόστος …. ενοικίασης από τη κτηματική υπηρεσία. Ακόμη και τέσσερις φορές πάνω πήγε η τιμή τους. Αποτέλεσμα; Οι επιχειρηματίες εκεί βρέθηκαν να δουλεύουν όλο το χρόνο για το …κράτος. Εάν είχαν ένα τραπέζι έξω από το χώρο τους, υπήρχε εγγραφή… Γιατί; Επειδή είναι πάνω στο κύμα; Ενώ και οι υπηρεσίες που τους πρόσφερε η Δημοτική Αρχή; Άστα καλύτερα. Πλήρωσαν από τη τσέπη τους για καθαριότητα… Αλλά αλήθεια, εκλαψε κανείς;
Και για να μην πούμε για το Κάστρο; Η την Παλιά Πόλη. Όπου είναι σχεδόν παρατημένη στο έλεος του θεού. Όποιος επιχειρηματίας κάνει το λάθος να δραστηριοποιηθεί εκεί, νιώθει ότι έχει κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Όχι μόνο δεν τον βρίσκει κανείς εύκολα αλλά έχει να αντιμετωπίσει αυτά τα θέματα …καθημερινότητας (καθαριότητα πχ) που σε σκοτώνουν…
Το ίδιο και στην πλατεία πρωτοδικείου… Και στο δρόμο της Αστυνομίας… Γι ανα μην πούμε τι έγινε σε Πλάκα ή Αγιο Προκόπιο και Αγία Αννα…. Γιατί εκεί ανοίγουν άλλα τρελά κεφάλαια… Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική και να ζητάμε πάνω απ όλα ισονομία…
Ναι η υπόθεση Μανδηλαρά μπορεί να φέρει χαμόγελα. Ναι μπορεί να προκαλέσει τέτοιες αλλαγές που να στήσουμε και ανδριάντα στο τέλος τους επιχειρηματίες αυτούς που άνοιξαν τον Ασκό του Αιόλου για τα έως τώρα δεδομένα της παραλίας και εν γένει της Νάξου. Άλλωστε οι πληροφορίες λένε ότι πλέον ασχολούνται με το σύνολο της εικόνας της Χώρας και δεν αποκλείεται να φτάσουν έως και τον Απόλλωνα. Ναι… Να φτάσουν. Δεν γίνεται να ισχύουν άλλα μέτρα για τον Απόλλωνα ή την Μουτσούνα ή τον Λυώνα και άλλα για την Χώρα της Νάξου…
Τα γαλατικά χωριά είναι όμορφα αλλά μόνο σε επίπεδο κόμικς ή κινηματογραφικών ταινιών. Από εκεί και πέρα σε μία χώρα που λέει στην …ταμπέλα της ότι έχει Δημοκρατική Πολίτευμα οφείλει να λειτουργεί αντικειμενικά και με ισονομία απέναντι σε όλους… Και η λέξη «δημοκρατία» ήταν η πιο δύσκολη σε όλη την ιστορία της Ανθρωπότητας. Ακόμη και στην Αρχαία Αθήνα, η «Αριστοκρατία» ήταν αυτή που είχε τον πρώτο λόγο. Η Δημοκρατία ήταν όμορφη αλλά στα κείμενα των ελλήνων φιλοσόφων. Στη πράξη κι αυτοί είχαν δυσκολίες. Πόσο μάλλον οι σημερινοί νεοέλληνες που έχουν ελάχιστη σχέση με την …Δημοκρατία.
Α και κάθε ένσταση δεκτή…
