Στα 16 τους χρόνια χωρίζουν πρώτη φορά ποδοσφαιρικά παίζοντας αντίπαλοι. θα ανταμειφθούν αυτά τα παιδιά;
Ναι η αλήθεια είναι ότι μετά από τόσα χρόνια στον χώρο το ποδόσφαιρο συνεχίζει ακόμη να με κάνει να σκέπτομαι, να συγκρίνω και να ιντριγκάρω το ίδιο μου το μυαλό πολλές φορές.
Βασικά προσπαθώ να ιεραρχήσω τι είναι πιο σημαντικό μέσα σε αυτόν τον τόσο πολύπλοκο χώρο.
Είναι ο πρωταθλητισμός ή ο αθλητισμός; Η καριέρα ή η άθληση; Η ατομική επίδοση ή η ομαδική;
Τι μετρά περισσότερο για έναν ποδοσφαιριστή τελικά;
Πριν λίγες μέρες πήρα κάποιες απαντήσεις, οι οποίες όμως πρέπει να ομολογήσω ότι μπορεί να ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα, αλλά θα χρειαστώ λίγο χρόνο για να βγάλω τα συμπεράσματα μου!
Κάπου στο 2006 οι Μιχάλης Ξενάκης και Γιάννης Φραγκίσκος άφηναν το Νηπιαγωγείο για να ξεκινήσουν στην 1η Δημοτικού. Μάλλον όμως το ποδόσφαιρο στην αλάνα και στο προαύλιο του σχολείου δεν τους χόρταινε. Τότε οι γονείς τους έκαναν μία κίνηση, που σίγουρα τότε ούτε καν φανταζόταν τι θα επακολουθήσει, τους έγραψαν στις ακαδημίες του ΠΑΣ Νάξου.
Οι δυο τους αχώριστοι φίλοι παράλληλα με το ποδόσφαιρο μεγάλωναν μαζί. Αχώριστοι φίλοι και συμπαίκτες σε όλα τα τμήματα του ΠΑΣ Νάξου. Με καθοδηγητή και δάσκαλο τους τον Πέτρο Μαράκη κατάφεραν να έρθουν στην κορυφή των Κυκλάδων. Η Μικτή Κυκλάδων άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της. Και οι δυο τους έχουν φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού… Και μετά από όλα αυτά οι δυο τους συνεχίζουν… ο Δημήτρης και ο Μιχάλης επιλέχθηκαν και συμμετείχαν σε αγώνες της Περιφερειακής ομάδας που ουσιαστικά είναι η Προεθνική.
Λογική συνέχεια όταν τα ”μικροσκόπια” των σκάουτερ άρχισαν να δουλεύουν πάνω τους… Και να! Τον Αύγουστο ήρθε η ώρα να ”χωρίσουν” ποδοσφαιρικά για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια!
Σίγουρα θα ήθελαν να συνεχίσουν μαζί την πορεία τους, αλλά ένας για Ατρόμητο τράβηξε και ο άλλος για την ΑΕΚ… Και για μαντέψτε η πρώτη τους συμμετοχή με τις ομάδες τους σε ποιον αγώνα ήταν;
ΑΕΚ – Ατρόμητος Κ17, φιλικός αγώνας. Ποιος να κέρδισε άραγε; Κανείς 1-1 ήταν το σκορ, τα δυο παιδιά επιμένουν να τα μοιράζονται όλα…
Είναι από τις στιγμές που έγραψα στην αρχή του άρθρου μου ότι έχει αφήσει το μυαλό μου σε στάση αναμονής.
Το να έχεις μεγαλώσει με κάποιον στο ποδόσφαιρο, να τον ξέρεις τόσο καλά και τελικά μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξης να τον βρίσκεις αντίπαλο απέναντι σου μόλις στο πρώτο σου βήμα, είναι σίγουρα κάπως παράξενο συναίσθημα!
Είναι όμως παράξενο για όλους εμάς τους γύρω – γύρω, γι αυτούς δεν είναι τίποτα. Μετά το τέλος του αγώνα πάλι μαζί ήταν και βόλταραν!
Όσο για τη νίκη οι δύο ανανέωσαν το ραντεβού. Κάποιος θα κερδίσει κάποια στιγμή. Το ποδόσφαιρο είναι ”1-2-Χ”. Το θέμα είναι αν σε κάποια χρόνια από τώρα, αυτά τα δύο παιδιά που άνοιξαν τα φτερά τους βασιζόμενα στην αξία τους, τελικά ανταμειφθούν.
Τότε θα πάρω τις απαντήσεις μου περί πρωταθλητισμού και αθλητισμού, καριέρας και άθλησης, ατομικής επίδοσης και ομαδικής.
Μέχρι τότε κρατώ τα δεδομένα, του ότι ο ΠΑΣ Νάξου έχει ”στείλει” 5 παιδιά στην Super League σε διάρκεια 2 ετών. Και για να μην τους αδικήσω, εκτός των πρωταγωνιστών μας, οι Μπουλάρι και Δεγαϊτας διαπρέπουν στον Ολυμπιακό, ενώ και ο μικρός Μαρκοπουλιώτης άνοιξε τα δικά του φτερά για την ΑΕΚ.
Επίσης κρατώ αυτή την φωτογραφία με τους δυο τους να αγωνίζονται στη Μικτή Νέων της ΕΠΣ Κυκλάδων.
Ελπίζω κάποτε στη θέση της να βάλω μία της Εθνικής της χώρας μας, όπου πρωταγωνιστές θα είναι και πάλι οι δυο τους!
Καλή επιτυχία Μιχάλη και Δημήτρη.
