8.30 το πρωί. Η κυρά Κούλα ετοιμάζει καφέ και πρωινό για τον μικρό της Κωστάκη που έχει ξυπνήσει από τα βαθιά χαράματα να πολεμήσει τους κακούς και να σώσει τον κόσμο στο Call Of Duty. Τι να κάνεις σου λέει? Το παιδί είναι άνεργο εδώ και 1,5 χρόνο, εάν δεν απασχολούσε το μυαλό του θα είχε φουντάρει. Σε ένα παράλληλο σύμπαν όχι και τόσο μακριά από τον πλανήτη Ελλάδα, άνθρωποι ξεχειλίζονται σαν μιλιούνια στους δρόμους να κυνηγήσουν pokemon. Εκείνο το άτιμο κίτρινο πλασματάκι που όλο κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη και πρέπει να τρέξεις να το βρεις. Και γιατί όχι? Γύρω σου το τοπίο περιβάλλεται από στυγερές τρομοκρατικές επιθέσεις, σχιζοφρενή πραξικοπήματα, χιλιάδες μετανάστες και νεκρά μαστιχόδεντρα. Άστο καλύτερα. Θα κυνηγήσω κάνα pokemon να περάσει κι ετούτη η μέρα.
Μαστιχόδεντρα? Ο Μακούλης, επίδοξος λουόμενος, διάβασε την είδηση στο καινούριο του iphone στην παραλία μαζί με τα νέα των πολύ διάσημων προσωπικοτήτων που παραθερίζουν στη Μύκονο. Ίσως αισθάνθηκε ένα τσίμπημα στην καρδιά για 30 δεύτερα, μετά πέρασε η ψιλή Σουηδέζα και το ξέχασε. Άλλωστε το λένε οι διδαχές και οι ψυχολόγοι, πρέπει να ζούμε το παρόν, το σήμερα σου λέει για να αισθανθείς πλήρης και ολοκληρωμένος. Μην νοσταλγείς το παρελθόν και μην αγχώνεσαι για το μέλλον. Ζήσε το σήμερα.
Λίγο πιο δεξιά στο χάρτη, διακοπάρει κι ο ΠΘΠ. Μα τι να κάνει κι αυτό το αγόρι, κουβαλάει στις πλάτες του ένα κουρασμένο έθνος, έναν μεταναστευτικό βόθρο και μια πληγωμένη περηφάνεια. Είναι μεγάλο το βάρος Άρη, χρειάζεσαι επειγόντως ξεκούραση. Είπαμε. Παρόν. Λεφτά άλλωστε υπάρχουν. Το ότι δεν είναι στην τσέπη σου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Όχι δεν αρμενίζουμε στραβά, απλώς ζούμε μεγάλες στιγμές σουρεαλισμού και δημιουργικής ασάφειας. Ζούμε την εποχή του μεγάλου γιατί και του πότε. Πότε θα δω μια άσπρη μέρα? Γιατί δεν μου βγαίνουν τα μετρημένα κουκιά? Γιατί έχουν ατονήσει οι παραδοσιακές αξίες και οι θεσμοί? Όχι αυτοί που σκέφτηκες. Οι άλλοι. Γιατί ζούμε την περίοδο της αποξένωσης των σχέσεων και της ξέφρενης συνταγογράφησης αντικαταθλιπτικών?
Ζούμε στην αιώνια κι επιβλητική χώρα του θεού Ήλιου. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου. Εδώ έχει πάντα ήλιο, πέρα βρέχει. Τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών κάποτε. Μεσογειακός χαρούμενος λαός σου λέει που ζει στον παράδεισο.
Τώρα? Μα δεν βλέπεις ότι στραβός είναι ο γιαλός?
Υ.Γ. Τα ονόματα και οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί και καμία ευθύνη δεν φέρω για τυχόν ομοιότητα με αληθινά γεγονότα..
