Η Ανάφη του Στέφανου Μιχάλn – «Μία από τις καλύτερες εµπειρίες στο νησί είναι να ανέβεις στον επιβλητικό Μονόλιθο»
Ο θείος µου, γιατρός που πήγε στην Ανάφη κάπου στα 80s, την ερωτεύτηκε. Πήρε ένα κοµµάτι γης, έφτιαξε ένα σπίτι, ένα αµπελάκι και µια κάναβα για να φτιάχνει το κρασί της οικογένειας. Η πρώτη µου επαφή µε το νησί λοιπόν ξεκίνησε χάρη σε αυτόν απ’ όταν ήµουν παιδάκι.
Του Στέφανου Μιχάλη (*)
Πηγαίναµε κάθε καλοκαίρι οικογενειακώς, στα «Σκέφτοµαι και Γράφω» του σχολείου για τις καλοκαιρινές διακοπές έγραφα για την Ανάφη, θυµάµαι αργότερα να είµαι ανάµεσα στους µάστορες όταν φτιαχνόταν το οινοποιείο. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ µε το κρασί, 10 χρόνια µετά, έφτασα να πηγαίνω στην Ανάφη για 5 µήνες τον χρόνο, τέσσερις το καλοκαίρι και έναν τον χειµώνα.
Η µαγεία της Ανάφης ξεκινά από τη στιγµή που µπαίνεις στο πλοίο. Στο Prevelis είσαι αναγκασµένος να µείνεις για 11 ώρες µέχρι να φτάσεις, ξεκινάς απόγευµα, περνάς το βράδυ εκεί, αλλά όταν φτάνεις στο νησί το πρώτο πράγµα που αντικρίζεις είναι τα χρώµατα του ουρανού από τον ήλιο που ανατέλλει πίσω απ’ τον βράχο και τότε ξεχνάς όλη την ταλαιπωρία. Κατεβαίνεις λοιπόν στο λιµάνι, παίρνεις καφέ και πηγαίνεις στις παραλίες. Είναι µικρές αλλά όµορφες, δεν έχουν πεύκα ή σκιά αλλά αξίζουν για κάµπινγκ δίπλα στα αρµυρίκια, ιδανικά τον Ιούνιο, τον Σεπτέµβριο ή και τον Οκτώβριο που στην Ανάφη έχει ακόµα καλοκαίρι – δεν το προτείνω όµως για Ιούλιο και Αύγουστο που το νησί είναι φορτωµένο µε κόσµο.
Ενδείκνυνται και για νυχτερινές βουτιές µε το πλαγκτόν να φωσφορίζει στο νερό. Η διαδροµή µυρίζει θυµάρι, ρίγανη, θρουµπιά. Από την παραλία Κλεισίδι, κατεβαίνεις µε µονοπάτι στο Κατσούνι που έχει θέα στα νησάκια, την Παχιά και τη Μακριά. Κολυµπώντας από εκεί πας στη Φλαµουρού, παραλία µε αφράτη άµµο, στην οποία είσαι εσύ και ο ήλιος να σε χτυπάει. Αν δεν σου αρέσει η αποµόνωση πηγαίνεις στον Ρούκουνα, τη µεγάλη παραλία του νησιού προς το µοναστήρι. Εκεί θα φας στην Ταβέρνα της Παππαδιάς, που ζυµώνει ψωµιά, µαγειρεύει κατσίκι στο φουρνί, έχει κήπο µε λαχανικά για τα λαδερά της. Εκεί είναι και το Καραβάκι πού πας, beach bar για κοκτέιλ.
Στο Κλεισίδι βρίσκεται η Μαργαρίτα, εκεί που µαγείρευα εγώ. Στο ωραίο µπαλκόνι της τρως ιδανικά κατά το λεγόµενο golden hour, ψάρι, κατσίκι, ντόπια τυράκια, παστά, καπνιστά και άλλα. Στο λιµάνι πας για ψαρόσουπα στη Νεκταρία. Στη Χώρα θα φας στο Στέκι και το Αρµενάκι που έχει ζωντανή µουσική. Ο ιδιοκτήτης µαγειρεύει, ταΐζει τον κόσµο και µετά βγαίνει έξω και τους παίζει µουσική. Ο Άνεµος και το Λιοτρίβι είναι ψαροταβέρνες που έχουν το δικό τους καΐκι, οι γυναίκες µαγειρεύουν και οι άντρες τους φέρνουν το ψάρι. Από νυχτερινή ζωή µπορείς να πας στον Μονόλιθο που παίζει µουσική από βινύλια, κάνει κοκτέιλ, «Ανάφ-λεξη» και µετά στα αφτεράδικα, τον Μύλο και τις Μάντρες για χορό µέχρι να ξηµερώσει.
Μία από τις καλύτερες εµπειρίες στο νησί είναι να ανέβεις στον επιβλητικό Μονόλιθο, κατά τη δύση που πέφτει ο ήλιος. Εκεί θα δεις τον νυχτερινό ουρανό της Ανάφης στο µεγαλείο του. Το νησί έχει λίγα φώτα και µπορείς να διακρίνεις πεντακάθαρα τους αστερισµούς, τον γαλαξία, πολλοί κοιµούνται και εκεί πάνω σε sleeping bag για να δουν την ανατολή το πρωί. Είναι µαγεία.
(*) Ο Στέφανος Μιχάλης είναι µάγειρας και οινοποιός.
Κείμενο για την ιστοσελίδα athensvoice.gr
