Με τη βοήθεια της Μαρίας Διαμαντάρα κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν και στις ιστορίες που γεννάει η επίσκεψη στο Πύργο Κόκκου στη Νάξο
Ταξίδι στο χρόνο άλλη μια φορά…
Από τη στιγμή που παρκάραμε το αυτοκίνητο ο Ιχνηλάτης μου έπιασε δουλειά.
Δια χειρός Μαρίας Διαμαντάρα (και οι φωτογραφίες της Μαρία Διαμαντάρα)
“Ακούω το ποτάμι ” φώναξε ενθουσιασμένος!
“Οδήγησε μας”, αποκρίθηκα.
Άρχισε να κατηφορίζει τον κεντρικό δρόμο που το διακοσμούσαν μυγδαλιές μεθώντας μας με τ άρωμα τους. Έπειτα μπήκαμε στα στενά σοκάκια του χωριού, τόσο στενά που δυο άτομα δίπλα δίπλα ίσα που περπατούσαν. Πέτρινοι τοίχοι παντού.. Κισσοί σκαρφάλωναν πάνω τους, σαν να ζήλευαν την ομορφιά τους προσπαθούσαν να κυριαρχήσουν καλύπτοντας όση περισσότερη επιφάνεια μπορούσαν.
“Να το” !!!! Ουααααάου, αναφώνησε. Γάργαρο νερό έρεε άφθονο, γέρικα δέντρα έστεκαν επιβλητικά μπροστά μας – φύλακες στο χρόνο- πορτοκαλιές και λεμονιές έδιναν τη χειμερινή τους νότα στο μόνιμα φθινοπωρινό τοπίο. Ακολουθήσαμε το πέτρινο μονοπάτι και το νερό μας συντρόφευε διπλά μας, τραγουδώντας δικές του μελωδίες, δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες ή γλιστρούσαν χορευτικά πάνω στις πέτρες.
Η καμάρα πρόβαλε μπροστά μας, σαν πύλη – εισιτήριο σε άλλη εποχή. Όχι άδικα…. Βλέπαμε το λαμπερό πράσινο στην άλλη άκρη του τούνελ και θέλαμε να διασχίσουμε το ποτάμι όσο το δυνατόν πιο σύντομα… Βρέξαμε τα παπούτσια μας στο ρύακα στην προσπάθεια μας να περάσουμε απέναντι. Κανείς μας δεν ενοχλήθηκε. Στεκόμασταν πλέον μπροστά του και ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός. Πέτρινος, τριώροφος, ερειπωμένος.
Και το ταξίδι άρχισε..
Τα παράθυρα του έλουζαν με φως τα δωμάτια σε κάθε όροφο, άκουγες την Αννούσα να παίζει ανέμελη στον κήπο και τη χαρά διέκοψαν τα ουρλιαχτά της Κόκκενας στο άκουσμα του θανάτου του αγαπημένου της Κωνσταντίνου. Έτρεξε να τον βρει και τον αντάμωσε λουσμένο στο αίμα, κατακρεουργημένος. Κατάρες έσκιζαν τα βουνά, ανείπωτος πόνος έσκιζε τα σωθικά της. Μέχρι και τα δέντρα σάστισαν και σταμάτησαν το θρόισμα τους… Μια το όνομα του Μπαρότσι φονιά έβγαινε απ τα χείλη της και μια λόγια αγάπης για τον Κωνσταντίνο της, που τέτοιο θάνατο δεν άξιζε. Ενέδρα θανάτου του έστησαν και αφού τον πυροβόλησαν, τον κομμάτιασαν με μαχαίρια και αξίνες. Δεν είχε το θάρρος να τον αντιμετωπίσει ένας προς έναν ο άνανδρος.
Εκδίκηση η Κόκκενα πήρε, τον τέλειωσε με τον ίδιο τρόπο κι από τότε, έβγαινε στον κήπο και κάρφωνε το βλέμμα κάτω από το οικόσημο τους. Ο Κωνσταντίνος είχε γράψει : «Μνήμη θανάτου χρησιμεύει τω βιω». Εκείνη δεν αναθεώρησε ποτέ.
Ούτε όταν ο γιος του άνανδρου πλησίασε την Αννούσα της.. Κρυφά ερχόταν τα βράδια και έβλεπε την κόρη της στο νερόμυλο. Ούτε όταν την αφέγγαρη νύχτα την έκλεψε και την πήρε μαζί του στον Πύργο του. Και τότε η φωνή της έσκισε για δεύτερη φορά την κοιλάδα. «Καλύτερα να σπάσω και τα δυο μου πόδια, παρά να περάσω το κατώφλι του σπιτιού τους»… Κι ύστερα σιωπή..
Ενημερωτικά…
Πύργος Κόκκου
Στο Λιεράδο, ένα από τους συνοικισμούς της Ποταμιάς, βρίσκεται ο εντυπωσιακός πύργος του Κόκκου που κτίστηκε τον 17ο αιώνα από την ορθόδοξη οικογένεια των Κόκκων.
Στο υπόγειο του σώζεται νερόμυλος, ενώ στα υπέρθυρα του, διακρίνονται ενδιαφέρουσες επιγραφές όπως «Μνήμη θανάτου χρησιμεύει τω βίω 1686» κ.α. Σύμφωνα με την παράδοση, στον πύργο του Κόκκου, που κάποτε ανήκε και στην οικογένεια Μπαρότσι, διαδραματίσθηκε και μια ιστορία αγάπης ανάλογη με αυτήν του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, ανάμεσα στις οικογένειες Κόκκου και Μπαρότσι.
Ο πύργος ήταν για πολλά χρόνια ημιερειπωμένος και πρόσφατα αναστηλώθηκε από τον τωρινό ιδιοκτήτη του πύργου, Στράτο Φουτάκογλου.
