Ενας διαφορετικός “Μακελάρης”… Ενα χαμογελαστό παιδί που έχει μετατρέψει μία παραδοσιακή ταβέρνα σε μία συγχρονη macellerie όπου απολαμβάνεις το κρέας σε κάθε του
Κινίδαρος ή Κυνίδαρος… Το χωριό των μουσικών της Νάξου. Πατρίδα των Κονιτοπουλέων άλλωστε, με τεράστια μουσική παράδοση… Αααα υπάρχει και κάτι άλλο. Οι καλοφαγάδες γνωρίζουν ότι εκεί στο Κινίδαρο, στο κέντρο της Νάξου υπάρχει όχι απλά καλό, αλλά υπέροχο φαγητό… Πλούσιο, με πινελιές από φρέσκιες επιρροές.. Σε ένα ξεχωριστό πάντρεμα: του παλιού με το νέο και με τους ιταλούς να μιλάμε για macellerie που φέρνει στο μυαλό άλλες εποχές…
Σε απλά … Ναξιώτικα αναφερόμαστε στην ταβέρνα «Στου Βασιλαρακιού»…. Με τον Γιάννη Βασαλάκη να βρίσκεται εκεί. Και μέσα από τη σελίδα του να μας αναγκάζει μετά την ανάγνωση του κειμένου να πάρουμε το δρόμο για τον γευστικό παράδεισο του κρέατος στη Νάξο…
Δείτε τι αναφέρει:
“Ο πάππος του, ο Βασίλης ο Κλουβάτος, είχε φύγει για να ζήσει το αμέρικαν ντριμ στις αρχές του 20ού αιώνα, όμως με το Κραχ του ’29 γύρισε στον Κυνίδαρο. Τι να κάνει, τι να κάνει, άνοιξε το 1931 ένα χασάπικο και καφενείο μαζί. Το κράτησε για πολλά χρόνια και έπειτα πήρε τη σκυτάλη ο γιος του Γιώργος, ο «Βασιλαρακιός» όπως τον έβγαλαν οι χωριανοί γιατί ήταν το στερνοπαίδι του Βασίλη. Εκείνος τη δεκαετία του 1970 έκανε τον καφενέ χασαποταβέρνα. Οι καιροί πέρασαν, η ταβέρνα αυτονομήθηκε, έγινε το απαραίτητο ρεκτιφιέ, αλλά συνεχίζει να συνυπάρχει σε κοινή αυλή με το χασάπικο και «Του Βασιλαρακιού» απέκτησε τρανό όνομα στο νησί. Πλέον επόμενος στη σειρά είναι ο γιος του Γιώργου, Βασίλης Κλουβάτος κι αυτός, ή Λάρης όπως τον ξέρουν παντού στη Νάξο.
Τον πέτυχα πάνω από την ψησταριά, κουρασμένο, αλλά πρόσχαρο και χαμογελαστό. Έψηνε τα καλύτερα κατσικίσια παϊδάκια που έχεις φάει ποτέ, αντάξια της φήμης τους: κοψίδια και λουκάνικα και γαρδούμια σαν αυτά που ψήνει ο Λάρης, δε θα βρεις πουθενά αλλού σε όλη τη Νάξο. Μεγάλωσε μέσα στο μαγαζί και έχει ζήσει εκεί και ουκ ολίγα γλέντια: η πίσω μεριά του βγαίνει στην παλιά πλάτσα και στο εσωτερικό αλλά και στην αυλή στήνουν τις Απόκριες χορό οι κορδελάτοι που έρχονται από τα διπλανά χωριά για να χορέψουν τις Κυνιδαριώτισες. Ο Διόνυσος δεν λείπει από πουθενά.
«Και καλά το “Βασιλαρακιός”», του λέω, «το δικό σου παρονόμι, το “Λάρης”, αλήθεια βγαίνει από το… μακελάρης όπως μου είπαν;»
«Ε ναι, περίπου», απαντά αινιγματικά.
Ίσως θα έπρεπε να τον φωτογραφίσω με μαχαίρες και μπαλτάδες, αλλά η αλήθεια είναι πως με το χολιγουντιανό χαμόγελο κολγκέιτ του, μόνο με απειλητικός μακελάρης δεν μοιάζει”
Το δικό μου ευχαριστώ
Και επειδή μιλάμε για μνήμες να σας μεταφέρω και τη δική μου… Με τον αγαπημένο φίλο και κουμπάρο του πατέρα μου, τον παπα – Αλέκο Κλουβάτο να χορεύει…Ηταν ο πρώτος στο χορό. Στο γλέντι. Μέσα σε αυτή την πανέμορφη αυλή που σήμερα όλοι γεύονται και απολαμβάνουν τα κρέατα της οικογένειας Κλουβάτων…
Αλλά για εμένα, αυτή η αυλή είναι συνδεδεμένη με τον χαμογελαστό ταπεινό ιερέα, την πανέμορφη οικογένειά του. τον Βασίλη, τον Νικόδημο, την Κατερίνα και τη Αγγελική. Και βέβαια την μητέρα, τον βράχο της οικογένειάς, την κυρία Ιωάννα..
Και τους ευχαριστώ για τις όμορφες αναμνήσεις…. Οπως βέβαια είμαστε ευγνώμονες στη νέα γενιά που κρατάει ζωντανή τη παράδοση στο χωριό με φρέσκες ιδέες πάνω σε έναν μονοπάτι που είναι σταθερό γιατί υπάρχει αγάπη…
