Νεόφυτος Σακελλαρίδης Μάγκουρας – ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, δικηγόρος – με καταγωγή από τη Νάξο καταθέτει την αποψή του σχετικά με την “ταυτότητα” του Νάξου και την ανάγκη σχεδιασμού για μία μακροχρόνια κοινής πορείας για το κοινό συμφέρον
“… Η ερώτηση τελικά είναι αν θέλουμε να θυσιάσουμε το νησί μας για τα γρήγορα και “εύκολα” λεφτά; Και μη γελιόμαστε, δεν έχει και μεγάλο διαμοιρασμό και το όποιο κέρδος. Μοιράζεται μεταξύ λίγων· αυτών που έτυχε, είτε να έχουν ρευστό την σωστή στιγμή, ή που έτυχε κάποιος προγονός τους σε άγονα παραθαλάσσια χωράφια….”
Ποιος το αναφέρει και γιατί; Η απάντηση από τον ίδιο μέσω ανοιχτής επιστολής προς την ιστοσελίδα μας, το naxospress.gr πριν από δύο ημέρες. Ας δούμε τι μας αναφέρει:
“Ονομάζομαι Νεόφυτος Σακελλαρίδης Μάγκουρας, είμαι ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, δικηγόρος, πολλές φορές πρωταθλητής Ελλάδος στην ποδηλασία, αλλά, και- πιο σημαντικά όλων- η Νάξος είναι μητρογονικό σπίτι μου το τα τελευταία 32 καλοκαίρια. Από κάτω θα ήθελα να απαντήσω σε πρόσφατο δημοσίευμα σας με τίτλο «ναι ρε δεν αγαπώ το νησί μου» σχετικά με την ταυτότητα που θέλουμε για το νησί:
Το «Ποια είναι η ταυτότητα της Νάξου;» είναι μια εύλογη ερώτηση που θέτει ο αρθρογράφος κ. Λιανός. Το θέτει το ερώτημα όμως σε λάθος βάση ή, αλλιώς, πιο ήπια από ό,τι προτείνω. Το ρωτάει με βλέψεις στο τι προσφέρει το νησί, τι θέλει να πουλήσει το νησί ώστε να γυρίζουν οι ίδιοι άνθρωποι κάθε καλοκαίρι, όπως εγώ φερειπείν. Καταλήγει τελικά ότι έχει χαθεί η ταυτότητα. Και έχει δίκιο σε αυτό το σημείο. Αυτό φαίνεται με τους οι επιχειρηματίες των τουριστικών περιοχών κοιτάνε να επικρατήσουν επί των άλλων επιχειρηματιών και να στύβουν κάθε πέτρα για κέρδος. Που αντιγράφουν και μιμούνται κάτι που δεν είμαστε.
Με έμφαση στην υπέρμετρη δόμηση, αποφυγή βελτίωσης των ανύπαρκτων υποδομών βλέπε τους άπειρους βόθρους αντί αποχέτευσης, την ομπρελλοποίηση, και γενικά “αρπαχτές” με γνώμονα το άμεσο και εφήμερο κέρδος. Ως απάντηση, ζητάει δηλαδή μια συστράτευση των τουριστικών επιχειρηματιών, συντοπιτών, και των τοπικών αυτοδιοικήσεων ώστε να προβάλουμε ένα προϊόν που θα αγοράζει ο επισκέπτης κάθε καλοκαίρι.
Σε αυτό το σημείο είναι που διαφωνούμε όμως, μιας και δεν νομίζω πως η αναζήτηση και ομόφωνη αποδοχή ταυτότητας θα είναι η λύση. Η ταυτότητα της Νάξου είναι δεδομένη. Είναι αυτή που είναι και ήταν εδώ πριν γεννηθούμε θα είναι εδώ όταν πεθάνουμε. Η λύση θα βρεθεί μόνο σε πρόγραμμα βιώσιμης ανάπτυξης που επιτρέπει την οικονομική ανάπτυξη αλλά όχι εις βάρος της κοινής ωφέλειας του νησιού. Η Νάξος είναι πολύ παραπάνω από ταβέρνες, παραλίες, και σοκάκια με τουριστικά είδη. Είναι και ένα αγροτικό νησί, με ορυκτό πλούτο, και δεν είναι αναγκασμένο να προσκυνά τα λεφτά από τουρίστες. Επ ουδενί δεν λέω να μην έχουμε τουρισμό, αλλα ενα τουρισμό που δεν είναι φαύλο και δεν φθείρει βασικές ανθρώπινες αξίες.
Η ερώτηση τελικά είναι αν θέλουμε να θυσιάσουμε το νησί μας για τα γρήγορα και ‘εύκολα’ λεφτά; Και μη γελιόμαστε, δεν έχει και μεγάλο διαμοιρασμό και το όποιο κέρδος. Μοιράζεται μεταξύ λίγων· αυτών που έτυχε είτε να έχουν ρευστό την σωστή στιγμή, ή που έτυχε κάποιος προγονός τους σε άγονα παραθαλάσσια χωράφια.
Εν πάση περιπτώσει, δεν θέλω να στοχοποιήσω μόνο μια μερίδα του πληθυσμού της Νάξου, είτε να πω ότι ξέρω το καλύτερο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλουμε το νησί μας να γίνει η σκηνή μιας ‘τραγωδίας επι των κοινών” (tragedy of the commons). Αυτή η θεωρία λεει πολύ χοντρικά ότι αν ένα κοινό αγαθό που θα μπορούσε να επαρκέσει για όλους αφεθεί στον καθέναν να χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, τελικά θα εξαντληθεί για όλους. Ετσι και σαν κατακλείδα λοιπον να πω ότι εαν δεν κοιταξουμε το κοινό μακροχρόνιο συμφέρον για την Νάξο μας, στο τέλος δεν θα μείνει κάτι για όλους”.
