Στο “νησί των εφοπλιστώ픨την Ανδρο έχει εγκατασταθεί και περνά απομονωμένος τις μέρες του κορωνοϊού ο τραγουδοποιός και πρώην μαθηματικός – Ψηλά στο βουνό και με θέα το απέραντο γαλάζιο, μιλάει για την πανδημία, την κρίση στον χώρο και τη μετά-ροκ εποχή
Δεκαετία του 60, ένα ψιλόλιγνο ξανθό αγόρι παίζει πετροπόλεμο στις αλάνες του Πειραιά και τα βράδια «γρατζουνάει» μια κόκκινη κιθάρα, δώρο της μητέρας του για τους καλούς βαθμούς. Τον λένε «Βαγγέλη Γεωργουλόπουλο» αλλά οι συμμαθητές του στα Καμίνια τον φωνάζουν «Γερμανό». Θέλει να γίνει παραμυθάς του δρόμου, να διηγείται φανταστικές ιστορίες στους περαστικούς και εκείνοι, να τον ανταμείβουν προσφέροντάς του σοκολάτες. Τελικά, γίνεται ένας από τους πρώτους Έλληνες ροκάδες όταν το ροκ στην Ελλάδα είναι ακόμη άγνωστη λέξη.
«Στο γυμνάσιο φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα, λεγόταν Candles (σ.σ. κεριά). Μαζευτήκαμε κάποια συμμαθητές, παίζαμε ό,τι ξέρει ο καθένας και στο τέλος επικράτησε ένα κομφούζιο, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Η όλη φάση με το ροκ πρωτογεννήθηκε στην Αγγλία, μετά ακούσαμε τους Αμερικανούς μπλουζίστες και ήρθαμε από τα Καμίνια, πιτσιρικάδες εμείς, να κάνουμε τα δικά μας», θυμάται ο Βαγγέλης Γερμανός διευκρινίζοντας πως μπορεί η μουσική γενιά του, και ο ίδιος προσωπικά, να υπήρξαν από τους πρώτους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ αλλά «συνεχίζω να έχω τη γνώμη πως οι πρωτιές, οι αριστείες και όλα αυτά τα παράξενα, το μόνο που καταφέρνουν στο τέλος, είναι να διαχωρίζουν τους ανθρώπους».
Το 1981 κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο «Τα μπαράκια» και σημειώνει επιτυχία άμα τη εμφανίσει. Αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει κομμάτια που ακούγονται ακόμη, τριάντα χρόνια μετά, όπως τη «μπανιέρα», τη «σημαδούρα» και τον «κηπουρό, σε έναν κοραλλένιο κήπο στον βυθό». «Ακόμη και όταν ήρθαν οι εποχές των παχιών αγελάδων με τα μεγάλα μαγαζιά, τα υψηλά νυχτοκάματα, τις ορχήστρες με τους τραγουδιστάδες, τις σαμπάνιες και τα ουίσκια στις πίστες, εγώ προτίμησα μια πιο λαθραία διαδρομή. Mου άρεσε ας πούμε, να είμαι του περιθωρίου. Μόνος μου με την κιθάρα μου. Το πώς επιλέγει κάποιος να κινείται, έχει να κάνει με αυτό που του ταιριάζει και τον ευχαριστεί. Δεν ήμουν ποτέ της λογικής “τώρα είναι ο καιρός μου να τα πάρω”. Η μουσική δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο που θέλεις να πάρεις όσα περισσότερα μπορείς, γιατί στα 25-30 έχεις πάει σπίτι σου. Η μουσική είναι κάτι που κάνεις εφ΄όρου ζωής».
Μόνος του, με μια κιθάρα στο χέρι, πρωτοεμφανίζεται στις μπουάτ της Θεσσαλονίκης ως φοιτητής στο Μαθηματικό ακόμη, παίρνοντας 80 δραχμές νυχτοκάματο και κάνοντας αυτό για το οποίο ήταν προορισμένος, να παίζει και να τραγουδά. Ακόμη και όταν τα πράγματα έδειχναν να δυσκολεύουν, εκείνος δεν το έβαλε κάτω και με κάποια «on-off» συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική του. «Το off έγινε όταν άνοιξα για κάποια χρόνια, μαζί με έναν φίλο, φροντιστήριο μαθηματικών στο Γαλάτσι. Το είχαμε ονομάσει “Mέθοδος” και οι μαθητές που είχαμε, σήμερα είναι γιατροί, φαρμακοποιοί και δικηγόροι. Ένας δουλεύει στο καζίνο. Η ψυχή μου όμως, ζητούσε άλλα και έτσι, “τα μάζεψα τα πράγματα μια Κυριακή χαράματα”, που λέει και το άσμα και γύρισα στις σκηνές».
Η απομόνωση στην Ανδρο
Τον τελευταίο μήνα έχει απομονωθεί στην Άνδρο και εκείπερνά τις μέρες της καραντίνας. Το πρωί κολύμπι και το βράδυ, τραγούδι με την κιθάρα. Και όπως λέει στην Φανή Πλατσατούρα και στο “Protothema.gr” «Δεν είμαι ο άνθρωπος που κολλάει σε ένα μέρος αλλά εδώ, είναι όμορφα.΄Ερχομαι στην Άνδρο καμιά 20αριά χρόνια τώρα. Η καθημερινότητά μου είναι μπάνιο, κιθάρα, διάβασμα, κανένα τάβλι με τη Χρυσούλα (σ.σ. η γυναίκα της ζωής του). Οι εικόνες στο νησί, δεν έχουν καμιά σχέση με τις εικόνες της πόλης και τους ήχους των αυτοκινήτων. Βλέπεις αετούς και γεράκια να πετούν στα 500 μέτρα, οι μυρουδιές από τις λεβάντες και τα δεντρολίβανα είναι το κάτι άλλο, όπως και το μούγκρισμα του κύματος. Εδώ ο ουρανός είναι καθαρός και έχεις θέα τις Κυκλάδες. Ξέρω βέβαια, ότι το σινάφι μου τραβά μεγάλο λούκι, τα μαγαζιά έχουν κλείσει και οι καλλιτέχνες είμαστε σαν τα τζιτζίκια τον χειμώνα, δυσκολευόμαστε. Δεν έχουμε στον νου την καβάτζα και την ασφάλεια, παρά μονάχα το τραγούδι».
Η περιπέτεια υγείας του πριν τρία χρόνια συντέλεσε στην απόφασή του να εγκατασταθεί στην Άνδρο με τα μηδενικά κρούσματα και να νιώσει προστατευμένος αφού για να συναντήσει κάποιον άλλον άνθρωπο, χρειάζεται να περπατήσει 1 με 2 χιλιόμετρα. «Ακούω για διασωληνωμένους με κορωνοϊό στον Ευαγγελισμό και ανατριχιάζω. Πέρασα δεκαπέντε μέρες στην εντατική του Ευαγγελισμού, τις δέκα αναίσθητος. Εύχομαι κανείς άλλος να μην βρεθεί σε αυτή την κατάσταση γιατί είναι ζόρικη η φάση. Προσωπικά, έκανα τρεις μήνες να συνέλθω και να μπορέσω να περπατήσω ξανά. Δεν υπέστη καρδιακό επεισόδιο, όπως γράφτηκε. Εγώ την καρδιά μου την έχω ταλαιπωρήσει μόνο με έρωτες και τραγούδια αλλά ανήκω σε αυτή τη συνηθισμένη κατηγορία ανθρώπων, που πρέπει να πάθεις για να μάθεις».
Από την αυλή του σπιτιού του στο νησί, συνεχίζει να γράφει τραγούδια για έρωτες και παθήματα (που δεν γίνονται πάντα μαθήματα), ενώ όπως αναφέρει, «έχω συνέχεια κάτι να με διαολίζει. Δεν είμαι από αυτούς που επαναπαύονται, δεν περιμένω να πάρω σύνταξη για να πάω για ψάρεμα. Ο άνθρωπος οφείλει να προσπαθεί συνεχώς να παραμείνει άνθρωπος. Να εξεγερθεί απέναντι στο παράλογο, όχι των άλλων, αλλά του εαυτού του, πρώτα απ΄ όλα. Να αυτοελευθερωθεί».
Το σύμπαν του Βαγγέλη Γερμανού είναι ιεραρχημένο με άλλες προτεραιότητες και αξίες γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνει «γιατί ο άνθρωπος σκοτώνεται για να βγάλει παραπάνω χρήματα απ΄ όσα χρειάζεται; Δεν αντιλαμβάνεται πως με τον τρόπο αυτό, τα στερεί από κάποιον άλλον που τα έχει πραγματικά ανάγκη; Ανέκαθεν έτσι ήμουν, δεν είχα το μυαλό στη καβάτζα, στα χρυσά πόμολα, στις πισίνες και στα γρήγορα αυτοκίνητα. Δυστυχώς, ο πολιτισμός μας σήμερα, κάπου πάσχει, δεν έχει ασφάλεια. Θα μου πεις γιατί να έχει ασφάλεια; Ο άνθρωπος χρειάζεται να μάθει να ζει με την ανασφάλεια αλλά τουλάχιστον, ένα πιάτο φαγητό, μια στέγη και μια προφύλαξη από τις βόμβες που πέφτουν από τον ουρανό, πρέπει να την έχει».
Στα 71 του χρόνια, ο καθαρόαιμος ρομαντικός ροκάς που ξεκίνησε από τις χαρακτηρισμένες ως ρεμπέτικες γειτονιές του Πειραιά, μπορεί να πει με βεβαιότητα πια, πως «δεν πρόδωσα, ούτε τη λαϊκή τάξη μου, ούτε τα όνειρά μου». Και με την κιθάρα στο χέρι, συνεχίζει να «γρατζουνά» τις ευαίσθητες χορδές μας…
