Η καραντίνα είναι γεγονός…. Όμως υπάρχουν και πρόσωπα που «ζουν» μέσα από την ανοιχτή κοινωνία έστω κι εάν κάποιοι από εμάς τους θεωρούμε περιθωριακούς, όπως ο Κώστας «Κούκου» Σορώκος
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μία κοινωνία που αρέσκεται να κρίνει με βάση το εξώφυλλο, την βιτρίνα και λιγότερο την ουσία… Το κάνουμε κατά κύριο λόγο στους ανθρώπους και λιγότερο στα αντικείμενα…
Η αλήθεια είναι ότι με βάση το πρώτο lock down της περασμένης άνοιξης αρκετοί είπαν ότι είναι μία καλή ευκαιρία – κάποιοι μίλησαν και για την τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου – να επιστρέψουμε στις απλές βασικές αξίες της κοινωνίας μας, της ανθρωπότητας… Να ξαναγνωρίσουμε αρχικά τον εαυτό μας και στη συνέχεια τον συνάνθρωπό μας…
Η αλήθεια είναι ότι μία φωτογραφία αξίζει όσες χίλιες λέξεις που λένε και οι αγαπητοί μας Κινέζοι. Αλήθεια, με την πανδημία πως τα πάνε αυτοί άραγε;
Και όταν έχεις στα χέρια σου μία τέτοια φωτογραφία, όπως αυτή που μας χάρισε ο Δημήτρης Δεουδές και απεικονίζει τον Κώστα «Κούκου» Σορώκο, οι σκέψεις τρέχουν και προσπαθούν να προλάβουν την λογική…
Οι περισσότεροι έχουμε μάθει να κρίνουμε με βάση την εικόνα, το περιτύλιγμα… Όμως, μέσα από τις ταινίες της Marvel (σ.σ. μου αρέσουν πολύ και δεν το κρύβω) που είναι βγαλμένες από τη …ζωή που λέει και ο φίλος μου ο Μανώλης, και στο κυνήγι του «πετραδιού της ψυχής», η «Μαύρη Χήρα» λίγο πριν θυσιαστεί λέει «έμαθα να κρίνω τον άνθρωπο από τις καλές του πράξεις και όχι από τις άσχημες»….
Τι θέλω να πω; Κοιτάζοντας τον Κώστα, οι περισσότεροι σήμερα βλέπουμε έναν άνθρωπο κουρασμένο, ρακένδυτο, αφημένο στη μοίρα του και κυρίως στα πάθη του…
Όμως, αυτό που ξεχνάμε είναι ότι ο Κώστας ή «Κούκου» όπως τον ξέρουμε όλοι είναι πνεύμα ανήσυχο και ανυπότακτο που για τους λόγους που ο ίδιος ξέρει (σ.σ. ενδεχομένως και οι άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος) ακολουθούσε ή και δημιούργησε ένα ιδιαίτερο μονοπάτι… Καθημερινά σηκώνει το σταυρό του με το χαμόγελο και μη στα χείλη… Επιλογή του.
Πόσοι όμως ξέρουν, ότι το βιογραφικό του είναι βαρύ, ως “περιζήτητος ναύτης” στα νιάτα του. Γνωρίζει τα πάντα για τη θάλασσα, αλλά και το λιμάνι και όχι μόνο της Νάξου. Πολλές φορές από τη σκιά της προβλήτας βάζει τα γυαλιά σε έμπειρους ναυτικούς και αστειευόμενος με τους λιμενικούς δίνει κατεύθυνση για κατάπλου πλοίων.
Οικεία πλέον μορφή σε όλους μας, γονάτισε μπροστά στην απειλή του ιού. Έβαλε τη μάσκα του και κάθεται αμίλητος και χωρίς διάθεση μπροστά στην πρωτόγνωρα έρημη παραλία της Νάξου.
Και η καραντίνα ενδεχομένως να τον πληγώσει περισσότερο απ όλους μας. Κι αυτό γιατί «τρέφεται» από τον κόσμο που γυρίζει στο λιμάνι, στη παραλία. Η μοναξιά θα τον «σκοτώσει» ψυχολογικά, περισσότερο από το αλκοόλ ή το τσιγάρο…
Οφείλουμε όλοι να κοιτάξουμε με αφορμή αυτή τη φωτογραφία, τον συνάνθρωπό μας. Και να σκεφτόμαστε ότι το να μείνουμε αδιάφοροι έχοντας ως γνώμονα τον ευατό μας, ίσως κάνει κακό στον διπλανό μας.. Και είναι άδικο γι αυτόν…. Είναι άδικο για όλους… Και κατά συνέπεια και για εμάς…
