Ο Βασίλης Χωριανόπουλος δεν μένει πια ανάμεσά μας… Δύο μήνες μετά την έκρηξη που συγκλόνισε την Κωμιακή, ο 64χρονος Βασίλης χθες έφυγε από τη ζωή … Οι κάτοικοι της Κωμιακής τον αποχαιρετούν και στέλνουν το μήνυμα ” Εμείς θα τον θυμόμαστε, όπως ήταν… Αγνό και χαμογελαστό.. Η καρέκλα του παραμένει εκεί και το ραβδί του στην πόρτα.”.
Ηταν το ξημέρωμα της 9ης Σεπτεμβρίου, επαύριο της εορτής της Θεοσκέπαστης… Κάποιοι άλλωστε μίλησαν και για θαύμα λόγω της έντασης της έκρηξης που γύρω στις 4 το πρωί συγκλόνισε το χωριό… Μέχρι και 200 μέτρα μεταφέρθηκε το βουητό από την έκρηξη… Τι είχε συμβεί; 64χρονος Βασίλης Χωριανόπουλος, λόγω της διακοπής ρεύματος επιχείρησε να ανάψει ένα κερί για να μπορέσει να μετακινηθεί… Όμως, υπήρχε διαρροή υγραερίου που δεν γνώριζε ο ιδιοκτήτης της οικείας. Αποτέλεσμα; Ο συνδυασμός της φλόγας του κεριού με το υγραέριο που υπήρχε στην ατμόσφαιρα, προκάλεσε την έκρηξη… Τόσο δυνατή που δεν ήταν λίγοι αυτοί που την χαρακτήρισαν και ως … ατομική βόμβα.
Αμεση έλευση των πυροσβεστών από το κλιμάκιο που ήταν τότε στο χωριό (σ..σ έφυγε στις 30 Οκτωβρίου) ενημέρωση Αστυνομίας και Νοσοκομείου Νάξου για αποστολή ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ και μετά τον απεγκλωβισμό του από τα χαλάσματα, ο 64χρονος εγκαυματίας μεταφέρθηκε με προσοχή στο Νοσοκομείο της Νάξου για να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες και εκεί κρίθηκε απαραίτητη η διακομιδή του σε Κεντρικό Νοσοκομείο της Αθήνας (βλ Γεννηματάς) που έχει ειδική μονάδα εγκαυμάτων για την καλύτερη δυνατή περίθαλψη
Και χθες έσκασε η είδηση.. Ο Βασίλης δεν άντεξε.. Εχασε τη μάχη με τη ζωή… Και έφυγε… Το κενό μεγάλο για το χωριό λόγω του όμορφου χαρακτήρα του. Από τα πρόσωπα που σε σημαδεύουν όταν επισκέπτεσαι το χωριό της Ορεινής Νάξου…
Μέσα από τη σελίδα στα social media του Giorgos Komiaki έχουμε όχι μόνο την αναφορά για την είδηση του θανάτου αλλά και τον αποχαιρετισμό όπως πρέπει σε πρόσωπα που όπως μας λέει ο αγαπημένος συμμαθητής και φίλος της ιστοσελίδας ” Εμείς θα τον θυμόμαστε, όπως ήταν… Αγνό και χαμογελαστό.. Η καρέκλα του παραμένει εκεί και το ραβδί του στην πόρτα.”.
“Ο βοριάς, συνεχίζει και σήμερα, ακάθεκτος…
Οι περισσότερες προσπάθειες του ήλιου να ξεπροβάλλει, πέφτουν στο κενό…
Μετά το σημερινό κλείσιμο των πάντων και τον περιορισμό των μετακινήσεων, …άκρα ησυχία επικρατεί στο χωριό…
Βέβαια, αυτή την ησυχία, ήρθε πρωί-πρωί να την αναταράξει η καμπάνα της Θεοσκέπαστης, που είχε να χτυπήσει πένθιμα αρκετές μέρες….
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός….
Ο Βασίλης, τελικά, δεν τα κατάφερε…
Παρόλο, που είχε αρχίσει να πηγαίνει καλύτερα, μετά το τρομερό εκείνο σοκ της έκρηξης στο σπίτι του και τα τραύματα που είχε υποστεί…
Από την ίδια στιγμή, εκείνη του συμβάντος, βρεθήκαμε στο πλάι του..
Τον βγάλαμε από τα συντρίμια, τον προστατεύσαμε, του κουβεντιάζαμε, έως ότου έρθει το ασθενοφόρο…
Παρόλη του, την ταλαιπωρία και τα τραύματα, μας μιλούσε κι εκείνος… Μάλιστα εύρισκε το κουράγιο, ακόμη και να καλαμπουρίσει, όπως το συνήθιζε άλλωστε…
Τη μάχη της ζωής, έδειχνε να την έχει κερδίσει…
Κι αυτό μας παρηγορούσε, μπροστά στο θέαμα των ερειπίων…
Σε μια δυο μέρες, όλα άλλαξαν..
Προς το χειρότερο… Όλοι, αναρρωτιούνταν το γιατί..
Όλοι καθημερινά, ρωτούσαν πώς πάει..
Καλός, ήσυχος άνθρωπος… Καθημερινά στους δρόμους και τα καφενεία του χωριού και όχι μόνο…
Μιλούσε με όλους… Όλοι ήταν ”..φίλοι..” του και αυτό το τόνιζε συνεχώς..
Τελικά, μετά από ένα μήνα καταστολής, ένα φως φάνηκε στον ορίζοντα…
Όλοι χάρηκαν…Όλα έδειχναν ότι ο Βασίλης θα επιστρέψει…
Μάταιο… Δεν τα κατάφερε.. Έφυγε…
Εμείς θα τον θυμόμαστε, όπως ήταν…
Αγνό και χαμογελαστό..
Η καρέκλα του παραμένει εκεί και το ραβδί του στην πόρτα..
Καλό ταξίδι, Βασίλη…
Καλημέρα..
Καλό Σαββατοκύριακο..”
