Η Αθανασία είναι μία από τους εκατοντάδες αναπληρώτριες και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που αποκλείστηκαν για δύο χρόνια από τα σχολεία για ένα παράβολο 3 ευρώ
Η δύσκολη ζωή στην επαρχία γίνεται δυσκολότερη όταν είσαι ΑμεΑ. Όχι μόνο λόγω του ρατσισμού και της περιθωριοποίησης που διαπιστώνεται σε ορισμένα μέρη, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης βοηθητικών δομών που διαπιστώνεται σε ακόμη περισσότερα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αμοργός. Στο νησί υπάρχει παράλληλη στήριξη στο σχολείο για τα παιδιά με αναπηρία, αλλά δεν υπάρχει καμία δομή που να υποστηρίζει τα ίδια άτομα όταν τελειώσουν στο σχολείο. Όπως είναι ο Αντώνης, 32 ετών σήμερα.
Πρόπερσι, όταν η 25χρονη Αθανασία, δασκάλα Ειδικής Αγωγής, βρέθηκε στο νησί για παράλληλη στήριξη στο Δημοτικό Σχολείο Καταπόλων, γνωρίστηκε με τη μητέρα του Αντώνη και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου και το επόμενο (όταν εργαζόταν στη γειτονική Νάξο) οι δυο τους περνούσαν σχεδόν την κάθε μέρα μαζί. Ήταν κάτι που απολάμβανε πολύ η Αθανασία.
«Περνούσαμε το πρωί απ’ όλα τα μαγαζιά της χώρας και λέγαμε καλημέρα. Είχαμε φτάσει σε σημείο να μας περιμένουν να τους πούμε καλημέρα. Άρεσε σε όλους αυτό!» μας λέει. «Αυτό που απολάμβανα πολύ με τον Αντώνη ήταν όταν παίζαμε μπάλα. Μπορούσε να παίζει για ώρες. Αυτή ήταν η καθημερινότητά μας. Πήγαινα σπίτι, πλέναμε τα δόντια, πηγαίναμε τουαλέτα, μετά βάζαμε την ωραία μας τη μπαντάνα (δυστυχώς δεν τη φοράει στη φωτογραφία), κάναμε βόλτες στα στενά της χώρας, πίναμε το καφεδάκι μας, παίζαμε μπάλα, μετά κάναμε κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Ακόμη και μποούλινγκ παίζαμε, το οποίο φτιάχναμε μαζί με πλαστικά μπουκάλια».
Την αγάπη, την έγνοια και τη φροντίδα που έπαιρνε ο Αντώνης τις επέστρεφε. «Μου έκανε τρομερή εντύπωση μια μέρα, που εγώ κάτι σκεφτόμουν και είχα ψιλοδακρύσει, ότι ο Αντώνης, που νόμιζα ότι κοιμόταν εκείνη την ώρα, ήρθε από το κρεβάτι του στην καρέκλα μου και με πήρε αγκαλιά».
Η Αθανασία φέτος δεν θα είναι στην Αμοργό. Είναι μία από τους εκατοντάδες αναπληρώτριες και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που αποκλείστηκαν για δύο χρόνια από τα σχολεία για ένα παράβολο 3 ευρώ.
«Την άνοιξη του 2020 κάναμε τα χαρτιά μας στον ΑΣΕΠ, όπου, εκτός από μόνιμους, θα έπαιρναν και αναπληρωτές. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν να πληρώσεις 3 ευρώ. Πολλοί από εμάς δεν πληρώσαμε -άθελά μας- το παράβολο, αλλά το συνειδητοποιήσαμε μετά από αρκετούς μήνες, όταν βγήκαν οι πίνακες. Βάζοντας το IBAN θεωρήσαμε ότι θα πάρει τα χρήματα από εκεί η τράπεζα, ενώ λάβαμε e-mail από τον ΑΣΕΠ που μας είπε ότι είχε γίνει με επιτυχία η εγγραφή. Να σημειωθεί ότι όλο το καλοκαίρι δεν ήρθε ούτε ένα e-mail που να μας ειδοποιεί ότι δεν έχει γίνει η εγγραφή».
Παρά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις, μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί λύση στο πρόβλημα των εκπαιδευτικών, ορισμένοι από τους οποίους «είχαν όλα τα απαιτούμενα μόρια για διορισμό και τον στερούνται λόγω του παράβολου».
Στη δική της περίπτωση, οι επιπτώσεις για ανθρώπους όπως ο Αντώνης είναι ακόμη μεγαλύτερες. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη φετινή χρονιά, αλλά κάθε χρόνο που πηγαίνουν σε άλλο μέρος οι αναπληρωτές. Και ειδικά για τους ενήλικες το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, καθώς απουσιάζουν πλήρως οι δομές για ΑμεΑ.
«Όταν αλλάζει ο δάσκαλος, πρέπει να γίνουν όλα από την αρχή. Για κάθε παιδί, για κάθε ανάπηρο χρειάζεται ένας χρόνος προσαρμογής. Μπορεί να είναι μία εβδομάδα, μπορεί και τρεις-τέσσερις μήνες. Μετά από αυτό το διάστημα, κι αφού έχει φτιαχτεί πρώτα μια σχέση εμπιστοσύνης, μπορεί να μάθει πράγματα. Αν κάθε χρόνο όμως αλλάζει ο άνθρωπος που τον υποστηρίζει, κάνει βήματα πίσω. Δεν προχωράει με τον ρυθμό που θα μπορούσε».
Η Αθανασία ζει στην Αθήνα. Είναι πολύ μακριά για να επισκέπτεται τον Αντώνη. Δεν τον ξεχνάει όμως. Όταν τη ρωτάω τι θα της λείψει περισσότερο από εκείνον, είναι ξεκάθαρη: «Θα μου λείψει ο Αντώνης ολόκληρος…».
